Dag 5 in Ankara en ik heb zonet de eerste visa binnen! Ik kan normaal gezien Uzbekistan binnenkomen zonder problemen. Een groter probleem echter is dat ik om daar te geraken eerst nog door visa landen als Azerbeidjan en Turkmenistan moet. De azerbeidjaanse ambassade snauwde mij eenvoudigweg af omdat ik geen invitatiebrief had en konden/wilden mij niet verder helpen. Na wat opzoekingswerk blijkt dat niet nodig te zijn in Georgie, en ik ga bijgevolg in Batumi mijn Azerbeidjaans visum aanvragen. Toch wel vreemde dingen toch al die verschillende regels op verschillende ambassades. In de Turkmeense ambassade konden ze niet verder helpen zolang ik geen visa had voor Uzbekinstan. Dus naar die geweest, waar ze me gelukkig wel konden helpen. Vanmorgen gebeld naar de ambassade en mijn visa was klaar! Morgen eerste werk terug naar de Turkmeense ambassade en vingers kruisen dat ze me het visa willen verstrekken, want dit zal de moeilijkste zijn van allemaal. Velen verkrijgen ze gewoonweg niet, daarom dat ik hier al probeer, lukt het niet, dan probeer ik nogmaals in Tbilisi, Georgie, en lukt het daar niet heb ik nog een laatste kans in Baku, Azerbeidjan.
Ook al krijg ik dit visa, het zal maar slechts een transitvisum zijn, dat wil zeggen, naargelang je gezicht hun aanstaat blijkbaar, 1-3-5 of 7 dagen om door het land te gaan. Ik zal dus zowieso dat land met de trein of bus doen.
Tot dusver de visa perikelen.
De dagen zien er drastisch anders uit nu dan ervoor op de fiets. Sinds aankomst zaterdag staat mijne Quest op stal en heeft sindsdien nog geen kilometer gereden en zijn de beentjes in een sneltempo aan het rusten.
Ankara lijkt natuurlijk een beetje op iedere andere hoofdstad, maar ik vind toch dat er een aangename sfeer hangt. En ze heeft natuurlijk zijn eigen unieke bezienswaardigheden. Zo ben ik naar het Ataturk mausoleum geweest. Een gigantische oppervlakte met marmer en andere natuursteen ter ere van de vader van het land, Ataturk. Een indrukwekkend bouwwerk dat gebouwd is na de dood van Ataturk in 1937 en was afgewerkt in 1952, nog niet oud dus, maar zeker indrukwekkend, met ieder uur de aflossing van de wacht.
Nadien heeft men mij in het hostel de tip gegeven om de oude Citadel te bezoeken. Na een flinke klim tevoet kwam ik precies ergens helemaal anders terecht, ik had echt niet het gevoel in een hoofdstad te zijn, maar in een klein dorpje ergens op het platteland. Heel vreemd, allemaal kleine, eerder bouwvallige, huisjes, kleine ongepaveide straatjes en winkeltjes en dan de eigenijke citadel, of wat ervan overblijft. De citadel zelf is niet veel meer dan wat muren, maar wat een zicht dat je hebt over de stad, heel mooi, en boeiend te zien hoe de streek rond de stad zo droog en bergachtig is. De stad op zich is eigenlijk ook allesbehalve vlak, sommige delen zijn gebouwd op heuvels, alsook het stadsdeel van de ambassades.
Wat me eigenlijk opvalt, niet enkel tijdens deze reis, maar overal waar ik reeds geweest ben, is hoe snel steden in het nabije verleden gegroeid zijn. Overal, maar echt overal zie je dat het grootste deel van iedere stad de laatste pakweg 30 jaar gebouwd zijn, de verstedelijking is werkelijk overal goed te zien, ik vraag me af waar dat gaat eindigen...

Zoals de titel al een tipje van de sluier deed oplichten, er zijn dus nieuwe foto's van Griekenland en Turkije tot Ankara.
Ik begin ook meer en meer  plezier in het nemen van foto's te krijgen, wat zal betekenen dat ik meer boeiendere foto's zal nemen dan weer maar eens een landschap.
Ankara en de foto's daarvan volgen zeker een dezer!

Een smeltkroes van vele culturen, een poort naar Azië, een wereldstad, de grootste stad van Turkije. Je kan de stad vele namen geven als je er een paar dagen in rondloopt.
Voor mij was het ook een stad met een blij terugzien. Een 40-tal dagen geleden scheidde onze wegen, maar we zijn sindsdien wel steeds met elkaar in contact geweest via het fantastische medium Skype. Ik had namelijk afgesproken met Lotte, met wie ik samengefietst heb tot in Stuttgart. Heel leuk elkaar terug te zien, en natuurlijk veel te vertellen, want elkeen had natuurlijk veel meegemaakt.
Die dag had ik de grote uitdaging om nieuwe onderdelen voor de fiets te vinden, Lotte vergezelde me hierbij. Ik had namelijk de ketting vervangen, maar wat ik vreesde werd realiteit, doordat ik te lang gewacht had, bleek ook de cassette te ver versleten te zijn, waardoor deze doortrapte. Al snel vonden we het straatje waar alle fietswinkels van Istanboel samengepakt waren. De geur van rubber kwem je tegemoet!
Nadat de cassette vervangen was, kon ik me terug voor het hoofd stoten, want ik had zo lang gewacht dat ook de voorste tandwielen te ver versleten waren. Groot probleem hier is dat je enkel het hele cranckstel kan kopen. Na wat zoeken naar de beste prijs en wat onderhandelen heb ik dat dan ook vervangen. Zodoende dat ik nu rij met een zo goed als nieuwe fiets, toch alles wat de mechaniek betreft. Dus, wat hebben we geleerd vandaag? Vervang uw ketting om de 2500-3000km! Zo voorkom je veel probleem en spaar je veel geld. Help me dus onthouden dat ik voor een andere ketting kijk in Azerbeidjan.
Nadien wat sightseeing gedaan, en naar de Grand Bazaar geweest, een wirwar van kleine straatjes met zo'n 6000 winkeltjes, iedereen zijn waren aan de vooral toerist proberen te brengen. Rondlopen in die Grand Bazaar is als je Facebook openen, plotseling heb je vele vrienden. Hello my friend, where you from? You want nice T-shirt? 
De dag erna was het dan zover, ik zag het al een paar dagen liggen daar aan de andere kant van de Bosphorus, het continent Azië! Het avontuur kan nu pas echt beginnen! Maar er eerst geraken natuurlijk, en in Istanboel is dat een probleem, en nog meer als je met de fiets bent. Maar goed, om een lang verhaal kort te maken, het emo-moment bleef uit bij het oversteken van de brug gezien het drukke verkeer, maar aan de overkant verwelkomde een bordje mij met 'Welcome to Asia'
De eerste 150km was mooi vlak, maar druk en enkel industrie en gebouwen. Nadien trok het landschap open en begonnen de eerdere heuveltjes plaats te maken voor het betere klimwerk. Zo reed ik door heel mooie berglandschappen, en bereikte ik toch weer hoogtes van 1300m. Een dagje regen dwong me een hotelletje op te zoeken om alles te drogen, maar de dag nadien was alles weer letterlijk en figuurlijk zonneschijn. Ik begon het echte Turkije te ontdekken, de mensen wuifden me van ver toe, ik werd vele keren uitgenodigd voor een theetje. Bij het kopen van een brood, mijn dagelijks ijsje of zomaar van de weg geplukt, ik krijg steeds een 'çay' aangeboden.
De laatste pakweg 100km naar Ankara was eigenlijk zachtjes afdalen, en de wind in de rug, hoe zalig kan fietsen zijn, denk je dan. In tegenstelling tot Istanboel waar vanaf 60km voor de stad fietsen je reinste waanzin is, bleef die verwachtte drukte uit bij het naderen van Ankara, heel vreemd, is nochtans de hoofdstad. 
Ik vond snel de hostel waar ik ging verblijven voor een week. Ja, een week, minimum, om mijn beentjes eens de nodige rust te gunnen na 4936km in precies 8 weken, maar vooral om de nodige visas te bemachtigen voor de komende landen.

 

In het deel 'Een dagje Sarajevo' kon je al lezen dat ik geinterviewd werd voor
het Bosnische vrouwenblad Gracija. Nu, vandaag kreeg een pdf-bestandje doorgestuurd van de journaliste van het artikel in het recentste nummer. Ik kan jullie dat toch niet onthouden? Uiteraard enkel in het Bosnisch.

BTW,als alles goed gegaan is, zouden er (eindelijk) terug nieuwe fotos moeten opstaan. Het verhaal van het
laatste deeltje Europa tot Istanboel staat hieronder beschreven

Ik sliep naast de Nestos rivier, toen ploits de wind hevig kwam aanzetten, uit het niets, de bomen begonnen vervaarlijk heen en weer te waaien, gaat wel over dacht ik toen nog.
De dag nadien bleek dat nog niet het geval te zijn. Wind kan goed zijn, maar enkel als het uit de goede richting komt. Als je naar het NO moet en de wind van alle richtingen, net die richting komt, nu, dan is er als fietser weinig dingen erger zijn. Geloof me, ik heb harde regen gehad, de steilste en eindeloze bergen beklommen, nooit zul je me horen klagen hebben. Geef me 5 (!) dagen onophoudelijke wind, dan verzeker ik je, je kon me misschien horen vloeken tot bij jullie, aangeizen de wind toch die richting uitging. Anders blijft het hier wel steeds een 30-35°, dus die wind is wel wat verkoelend,
Mocht Frank Deboosere verkondigen dat door een plots natuurfenomeen de wind vanaf nu enkele maanden hard uit het Oosten zou komen, ik keerde meteen mijn fiets en liet me uitbollen tot in het Belgenlandje.
Genoeg over die wind, ik geraakte tot aan de grens van Turkije, na het betalen van mijn visa on arrival en veel belangstelling van de truckchauffeurs was ik klaar om de laatste kilometers over de Europese wegen te bollen. Istanboel was van daar maar 250km meer, 250 harde km's, en om eerlijk te zijn, het landschap is niet zo spectaculair ook. Sterk heuvelachtig, met eindeloze velden waar ze een baan recht doorheen hebben getrokken.
Als je dacht dat mijn trip  er een is van iemand die een draai te veel heeft gehad op de molen, lees dit dan maar eens. Ik was hard bezig de wind te trotseren, toen ik plots iemand langs de weg zag lopen met een rugzak. Ik stopte, en het bleek een 26 jarige Oosterijker te zijn, die helemaal van zijn thuis naar zowaar Jeruzalem aan het wandelen was! In het dichtsbijzijnde banzinestation hebben we elk een heelijke 1,5l gedronken, water weliswaar. Vond dit nu toch wel indrukwekkend. Toch, zo langs die grote weg dagenlang wandelen, en toch schiet je niets op, dat zou me toch een beetje té traag gaan. Ik benhier ook al enkele fietsers tegengekomen, die jammer genoeg de andere richting uitgingen, zijn wel steeds leuke ontmoetingen.
Ik werd het al langer gewaar, dat het verkeer, naarmate ik meer de Grote Stad naderde, drukker werd. Het werd enkel erger en erger, en 40km voor de eigenlijke stad, werd het ronduit een circuc. Geen sprake van dat ik hier nog veilig een tentje kon opslaan, hotels langs de weg bleken echt duur te zijn. Ik reed dus maar tot ik een oplossing zou vinden. Ik ga het verhaal hier wat inkorten, om de bezorgsten onder ons niet ongerust te maken, maar ik heb uiteindelijk onderdak gevonden in een groezelig hotelletje.
De dag erna was het maar 34 km naar het mooie oude centrum van Istanboel, voor mij dé poort naar het Aziatische continent. In de verte zag ik de Aya Sophia de Sultan Ahmet moskee al opdoemen, met zijn indrukwekkende  minaretten. Ik reed langs de Bosphorus die de natuurlijke grens vormt met Europa en Azie.
Vond een leuke jeugdherberg en bezocht de stad, raakte verdwaald en liet me ondergaan aan de wereldkeuken, tot ik propvel zat, een beetje voltanken. Savonds een  biertje gedronken met een Turk en een Braziliaans meisje.
Later vandaag zet ik er eindelijk nog wat fotos op, zie dat het weer een tijdje geleden is. Heb nu ook het medium You Tube ontdekt, zo kan ik terwijl de fotos opladen, een aflevering meepikken van 'Het eiland' of zelfs 'FC de Kampioenen', om die afleveringen te zien die ik nog geen 100x gezien heb.
Ik zou nog veel meer kunnen schrijven over iedere ontmoetingen die ik heb onderweg of meer in detail treden, maar dat zou het lezen te lang maken, vrees ik

(Voor Griekenland, deel 1, zie de blog onder Macedonie 2, er is wat misgegaan)
Amaai, en nog geen beetje. Een paar weken geleden zei ik de kust vaarwel in Kroatie, en dus was het het weerzien echt wel een vreugdekreetje waard, dit keer weliswaar de Egeische kust. Maar hoewel het de voorbije weken echt heel de tijd heel warm weer was, dan is het nu gewoonweg bakken. Mijn fietsritme is hierdoor enigszins aangepast. Ik sta op rond 5.30u en vertrek iets voor 7u om d ergste warmte voor te zijn, maar dan nog is het soms te erg. (Ik weet dat dit voor jullie nu wss pijnlijk is lezen, aangezien ik van alle kanten hoor dat het bij jullie niet echt zomert)
Gisteren ben ik ook voor de eerste keer gevallen. Terug op een klein wegje door de velden stond plots een bord dat ipv de weg over de rivier loopt, het omgekeerde hier het geval is, nl de rivier loopt over de weg. Ik begon voorzichtig te rijden door het stromende water, maar bleek dat door de algen die weg spekglad was, met als gevolg dat ik na 2m reeds gevallen was, in het water en de weg tevoet verder aflegde naar de overkant. Een builtje op elleboog en knie was het enige gevolg, en kletsnatte voeten natuurlijk, maar
De mensen zijn heel vriendelijk, ik rij langs de mooie kuststrook, die minder vlak is dan je zou denken en bevind me nu in Alexandroupoli, vanmiddag zal ik de grens van Turkije oversteken, recht naar Istanboel.

Verrassend vlot eigenlijk geraakte ik uit Skopje, en al vlug zat ik in het mooie platteland van Macedonie te fietsen. Een prachtig landschap openbaarde zich voor mij, eerst wat klimmen om dan vanuit de hoogte het voor de rest relatief vlakke land neer te dalen (relatief is hier op z'n plaats, gezien het vele klimmen van de laatste weken) Vlot had ik de 90km naar afgelegd tot in Stip. Ik reed de voorstad in, toen een wielrenner me toegemoet kwam gereden. Vreemd zicht hier, anders dan bij ons waar half Vlaanderen op straat rondloopt in zijn koerskostuumpje. Het bleek Zikica te zijn, de persoon waar ik mee afgesproken had via warmshowers. Hij bleek een exacte kopie te zijn van Fabian Cancellara, zo goed lijkt hij er op.
Samen reden we naar zijn appartement in het centrum, waar zijn moeder een heerlijke Macedonische maaltijd had bereidt.  Hij bleek allesbehalve een typische Macedonier te zijn, gezien zijn hobby's, zoals fietsen, bergbeklimmen, ultralopen en yoga. En van dat laatste was er er net vandaag een sessie in het centrum. Hij vroeg of ik geen zin had mee te gaan. Aangezien ik dat nog nooit gedaan had, maar daar wel steeds al een interesse in had, vooral nieuwsgierigheid, stemde ik met plezier toe. In een klein zaaltje zaten een 8-tal mensen en een dame die met heel rustige stem ons in een andere wereld bracht. Speciaal voor mij zei ze alles nog eens na in het Engels. Moet zeggen, vond het wel relaxerend, niet dat ik vol zit van stress, natuurlijk, maar is goed voor lichaam en geest.
Smorgens de tocht verdergezet, nadat Zikica me eerst rondleidde in zijn stad, waar zich zowaar een warmwaterbron bevond. Hij reed nog een stukje mee en van daar was het recht naar het zuiden. Ik had nog wat denars te spenderen vooraleer het land terug te verlaten, dus ging wat inkopen doen en de resterende 3,3euro bleek net genoeg te zijn voor een pizza en een halve liter bier. (tmoet niet allemaal gezond zijn, nietwaar) 
UIteindelijk plaatste ik mijn tentje aan een fantastisch mooi meer met aan de andere kant zicht op Griekenland. 
(tip: lees het vervolg op de blog post hieronder, Griekenland, deel 1, en daarna de blog hierboven, er is wat misgegaan)

Een kwartier nadat ik vertrokken was aan het meer, was ik al aan de grens van Griekenland. Het begon met een mooi fietspad, maar dat bleek al vlug schone schijn te zijn om te tonen dat we terug in de EU zijn, gezien het na enkele km's alweer stopte, voorgoed...
Ik zal het wellicht nooit leren, om gewoon eenvoudigweg de grotere banen te volgen, en zo kwam ik alweer op de kleine baantjes terecht, recht de bergen in. Ik reed door Kilkis toen plots een man op brommer me vroeg waar ik vandaan kwam, ik zei:" I'm from belgium", de man vroeg of ik een biertje wilde drinken, ik zei, "off course, I'm from Belgium" hem zo direct duidelijk makend geen verdere domme vragen te stellen. Zo een uurtje mijn eerste contact met een Griek doorgebracht en meteen gebruik gemaakt om zoveel mogelijk te weten te komen over zijn land.
Al snel zou duidelijk worden dat, ook bij verdere contacten, dat ze meteen beginnen over de crisis, en hoe het gaat in Belgie en dat hier zoveel werkloosheid is.
Een paar uur later stopte een auto ergens in het midden van nergens en een hand wuifde me toe om terug te keren, tgen dat ik uit nieuwsgierigheid aan de auto kwam, was er reeds een dame uitgestapt die me vroeg of ik eten wou, ik zei dat ik een uurtje eerder gegeten had, maar ze had haar koffer al geopend die vol eten bleek te zitten, blijkbaar was ze dit aan het ronddelen aan oude en arme mensen. Ze gaf me echt veel lekkere dingen, genoeg voor 2 dagen van te eten. Even snel was ze  weer vertrokken, vreemd, maar leuke ervaring. Echt lekkere kant en klare maaltijden, groenten, kip met puree, fetakaas, ...
Ik was goed verkeerd gereden, aangezien ik voor dit gedeelte geen goede kaart had, en vroeg de weg aan een dame. Bleek dat ze wat Duits praatte en nodigde me meteen binnen voor een potje Griekse koffie, zo zat ik daar in een klein dorpje met 2 ouyde dametjes geheel in het zwart gekleed en de duitspratende vrouw.
Deze ervaringen deden me weer het gevoel van pelgrim op tocht krijgen, en amuseerde me wel in Griekenland. Verder had ik geen haast, het landschap was wel redelijk bergachtig, maar helemaal anders dan de voorbije weken. Nu en dan moest ik eens uitwijken voor eenschildpad, dan eens voor een slang en dan eens een ree. Toont misschien ook op wat voor rustige wegen ik hier rij.

Ze hebben niet alleen een van de mooiste vlaggen, blijkt dat ze ook nog eens heel mooie bankbriefjes hebben, die Macedoniers.
Via een steeds drukker wordende weg, kwam ik aan in de hoofdstad, Skopje. Aangezien de stad zo op het eerste zicht wel het bezoeken waard was, besloot ik wat langer te blijven, en zocht me een jeugdherberg, die jammer genoeg zo goed als leeg is. Iets wat jammer is, aangezien zulke plaatsen erg leuk zijn om andere reizigers te ontmoeten, niet dus hier.
Eerst mij voorzien van de nodige denars, de plaatselijke munteenheid en wat in het nabijgelegen hypermoderne shoppingcomplex gewandeld.
De dag nadien de stad gaan verkennen, die op sommige plaatsenn veel weg heeft van een grote bouwwerf. Blijkt dat er een bouwcampagne aan de gang is om de stad helemaal op te waarderen, dit zou rond moeten zijn tegen 2014, misschien eens terug komen, dan?
Ook hier heeft de stad een gezellig oud Turks centrum, kleine straatjes en vele winkeltjes. En iets waar ik veel van hou als ik op reis ben, marktjes met vele kleine kraampjes die op elkaar gedrumd staan, heerlijk om in te wandelen. Ik heb me er ook voorzien vann 2 nieuwe T-shirts aangezien één van mijn andere werkelijk niet meer aan te doen is wegens te afgegaan van de zon en van de 10tallen liters zweet die het moeten opvangen tijdens de rit.
Tevergeefs het museum over het land gezocht, vaak gevraagd, maar nooit gevonden door de wirwar van kleine straatjes. Ik begaf me dan maar naar het nieuwe stadgedeelte, want de bevallige dame van het infocenter liet me schrikken toen ze zei dat ons aller geliefde moeder Theresa hier geboren is in Skopje! In de kerk waar ze gedoopt werd is nu een soort herdenkingshuis opgericht, echt de moeite om te bezichtigen, met vele handgeschreven teksten, foto's en haar overbekende hoofddoekje. Wel, was aangenaam verrast te weten dat deze grote dame hier geboren is.
Morgen ga ik weer verder naar Stip waar ik afgesproken heb met iemand van warmshowers, ook een fietser dus, die me ongetwijfeld veel zal bijbrengen over zijn land!
ait!

... Ik kwam dus na lang klimmen, aan de grens van Kosovo. De douanebeambten hadden eventjes wel wat anders te doen dan bezwete fietsers hun paspoort te controleren, aangezien een bende illegale koeien het land probeerden binnen te geraken zonder papieren. Een heel grappig zicht dus, douanemensen die koeien aan het verdrijven waren van aan hun loketten, jammer dat ik daar geen fotos van heb.
Na de beklimming ging het maar liefst 22km naar beneden, zalig! Het schetst wel hoe hoog ik moet gezeten hebben. Een prachtig vlak land voor me uit, Kosovo. Veel goeds is daar waarschijnlijk nog niet over geschreven, iedereen kent het nog wel van de recente oorlog, die aan de grens met Servie nog altijd een beetje aan de gang is, één van de redenen dat ik via Montenegro gefietst ben.
Kosovo is, hoewel nog niet helemaal officieel, een onafhankelijk land met een eigen nummerplaat, vlag en terug de euro (!) als betaalmiddel, wat het toch helemaal doet afscheiden van Servie.
Me laten uitbollend kwam ik aan in Pec, en trok toch meteen de ogen open. Alles lijkt hier zo anders dan in de voorbije Balkanlanden, eigenlijk een beetje terug gaan in de vooruitgang, als ik het zo oneerbiedig mag stellen. Je kan zien dat hier de ontwikkeling een beetje is blijven stilstaan. Niet de mentaliteit van de mensen, bedoel ik, maar wel de infrastructuur in het algemeen. Het was een ongeorganiseerde stad, zonder aangelegde voetpaden, wegen met veel gaten in en veel stof, door de warmte. Maar goed, het had ook zijn charme. Aangezien ik benieuwd was in dit stukje wereld en het al avond begon te worden, besloot ik de nacht door te brengen in de stad, waardoor mijn eerste nacht in een hotel een feit werd, aangezien er hiervan campings of hostels nog geen sprake is. Lekker gaan eten, terug een beetje dezelfde keuken terug.
Aan iedere brug staat een bordje dat tanks voorrang hebben, ik heb er geen gezien, maar als ik er ééntje tegen kom, beloof ik zeker te stoppen.
Iedereen die ik tegenkwam had wel ergens in Europa gewoont of heeft er familie wonen, en spreekt bijgevolg ofwel Frans, Engels of Duits, en meestel zelfs erg goed. Zo wou ik wat fruit kopen langs een kraampje langs de weg en bleek de man 10 jaar in Luik gewoont te hebben en zat ikbijgevolg een uurtje Frans te praten op een stoeltje in zijn winkeltje.
Prizren, in het zuiden, leek een bruisende stad te zijn, terug hectisch, maar meer structuur en een gezellig centrum.
Daar, na het zalige vlakke binnenland  (Kosovo is zo opt zicht omgeven door besneeuwde bergen, maar daarin is alles vlak) begon het terug te stijgen, de 22km zalige afdaling een paar dagen terug om het land binnen te komen, werd nu afgestraft door een ongenadig lange beklimming, de zwaarste tot nu toe, denk ik, 24km, langer dan de Mont Ventoux. Zoals Michel Wuyts het zo plastisch kan verwoorden: 'het is hier soms rijden met de muil open'.
Eenmaal boven, rond de middag, bleek daar zowaar een plaatselijke kermis te zijn, zo net aan de boomgrens, met een restaurantje. Ik dacht me toch even te verwennen met een plaatselijk gerecht, tot de garcon biefstuk-friet voorstelde, en kon het niet laten, hier in Kosovo, boven op nen berg nen goeie biefstuk-friet mét champignonsaus gegeten!
Kosovo, er zal nog veel moeten gebeuren vooraleer het een toeristische trekpleister zal worden, maar aan de mensen zal het alvast niet liggen.