Dag 5 in Ankara en ik heb zonet de eerste visa binnen! Ik kan normaal gezien Uzbekistan binnenkomen zonder problemen. Een groter probleem echter is dat ik om daar te geraken eerst nog door visa landen als Azerbeidjan en Turkmenistan moet. De azerbeidjaanse ambassade snauwde mij eenvoudigweg af omdat ik geen invitatiebrief had en konden/wilden mij niet verder helpen. Na wat opzoekingswerk blijkt dat niet nodig te zijn in Georgie, en ik ga bijgevolg in Batumi mijn Azerbeidjaans visum aanvragen. Toch wel vreemde dingen toch al die verschillende regels op verschillende ambassades. In de Turkmeense ambassade konden ze niet verder helpen zolang ik geen visa had voor Uzbekinstan. Dus naar die geweest, waar ze me gelukkig wel konden helpen. Vanmorgen gebeld naar de ambassade en mijn visa was klaar! Morgen eerste werk terug naar de Turkmeense ambassade en vingers kruisen dat ze me het visa willen verstrekken, want dit zal de moeilijkste zijn van allemaal. Velen verkrijgen ze gewoonweg niet, daarom dat ik hier al probeer, lukt het niet, dan probeer ik nogmaals in Tbilisi, Georgie, en lukt het daar niet heb ik nog een laatste kans in Baku, Azerbeidjan.
Ook al krijg ik dit visa, het zal maar slechts een transitvisum zijn, dat wil zeggen, naargelang je gezicht hun aanstaat blijkbaar, 1-3-5 of 7 dagen om door het land te gaan. Ik zal dus zowieso dat land met de trein of bus doen.
Tot dusver de visa perikelen.
De dagen zien er drastisch anders uit nu dan ervoor op de fiets. Sinds aankomst zaterdag staat mijne Quest op stal en heeft sindsdien nog geen kilometer gereden en zijn de beentjes in een sneltempo aan het rusten.
Ankara lijkt natuurlijk een beetje op iedere andere hoofdstad, maar ik vind toch dat er een aangename sfeer hangt. En ze heeft natuurlijk zijn eigen unieke bezienswaardigheden. Zo ben ik naar het Ataturk mausoleum geweest. Een gigantische oppervlakte met marmer en andere natuursteen ter ere van de vader van het land, Ataturk. Een indrukwekkend bouwwerk dat gebouwd is na de dood van Ataturk in 1937 en was afgewerkt in 1952, nog niet oud dus, maar zeker indrukwekkend, met ieder uur de aflossing van de wacht.
Nadien heeft men mij in het hostel de tip gegeven om de oude Citadel te bezoeken. Na een flinke klim tevoet kwam ik precies ergens helemaal anders terecht, ik had echt niet het gevoel in een hoofdstad te zijn, maar in een klein dorpje ergens op het platteland. Heel vreemd, allemaal kleine, eerder bouwvallige, huisjes, kleine ongepaveide straatjes en winkeltjes en dan de eigenijke citadel, of wat ervan overblijft. De citadel zelf is niet veel meer dan wat muren, maar wat een zicht dat je hebt over de stad, heel mooi, en boeiend te zien hoe de streek rond de stad zo droog en bergachtig is. De stad op zich is eigenlijk ook allesbehalve vlak, sommige delen zijn gebouwd op heuvels, alsook het stadsdeel van de ambassades.
Wat me eigenlijk opvalt, niet enkel tijdens deze reis, maar overal waar ik reeds geweest ben, is hoe snel steden in het nabije verleden gegroeid zijn. Overal, maar echt overal zie je dat het grootste deel van iedere stad de laatste pakweg 30 jaar gebouwd zijn, de verstedelijking is werkelijk overal goed te zien, ik vraag me af waar dat gaat eindigen...
Ook al krijg ik dit visa, het zal maar slechts een transitvisum zijn, dat wil zeggen, naargelang je gezicht hun aanstaat blijkbaar, 1-3-5 of 7 dagen om door het land te gaan. Ik zal dus zowieso dat land met de trein of bus doen.
Tot dusver de visa perikelen.
De dagen zien er drastisch anders uit nu dan ervoor op de fiets. Sinds aankomst zaterdag staat mijne Quest op stal en heeft sindsdien nog geen kilometer gereden en zijn de beentjes in een sneltempo aan het rusten.
Ankara lijkt natuurlijk een beetje op iedere andere hoofdstad, maar ik vind toch dat er een aangename sfeer hangt. En ze heeft natuurlijk zijn eigen unieke bezienswaardigheden. Zo ben ik naar het Ataturk mausoleum geweest. Een gigantische oppervlakte met marmer en andere natuursteen ter ere van de vader van het land, Ataturk. Een indrukwekkend bouwwerk dat gebouwd is na de dood van Ataturk in 1937 en was afgewerkt in 1952, nog niet oud dus, maar zeker indrukwekkend, met ieder uur de aflossing van de wacht.
Nadien heeft men mij in het hostel de tip gegeven om de oude Citadel te bezoeken. Na een flinke klim tevoet kwam ik precies ergens helemaal anders terecht, ik had echt niet het gevoel in een hoofdstad te zijn, maar in een klein dorpje ergens op het platteland. Heel vreemd, allemaal kleine, eerder bouwvallige, huisjes, kleine ongepaveide straatjes en winkeltjes en dan de eigenijke citadel, of wat ervan overblijft. De citadel zelf is niet veel meer dan wat muren, maar wat een zicht dat je hebt over de stad, heel mooi, en boeiend te zien hoe de streek rond de stad zo droog en bergachtig is. De stad op zich is eigenlijk ook allesbehalve vlak, sommige delen zijn gebouwd op heuvels, alsook het stadsdeel van de ambassades.
Wat me eigenlijk opvalt, niet enkel tijdens deze reis, maar overal waar ik reeds geweest ben, is hoe snel steden in het nabije verleden gegroeid zijn. Overal, maar echt overal zie je dat het grootste deel van iedere stad de laatste pakweg 30 jaar gebouwd zijn, de verstedelijking is werkelijk overal goed te zien, ik vraag me af waar dat gaat eindigen...
RSS Feed