Een smeltkroes van vele culturen, een poort naar Azië, een wereldstad, de grootste stad van Turkije. Je kan de stad vele namen geven als je er een paar dagen in rondloopt.
Voor mij was het ook een stad met een blij terugzien. Een 40-tal dagen geleden scheidde onze wegen, maar we zijn sindsdien wel steeds met elkaar in contact geweest via het fantastische medium Skype. Ik had namelijk afgesproken met Lotte, met wie ik samengefietst heb tot in Stuttgart. Heel leuk elkaar terug te zien, en natuurlijk veel te vertellen, want elkeen had natuurlijk veel meegemaakt.
Die dag had ik de grote uitdaging om nieuwe onderdelen voor de fiets te vinden, Lotte vergezelde me hierbij. Ik had namelijk de ketting vervangen, maar wat ik vreesde werd realiteit, doordat ik te lang gewacht had, bleek ook de cassette te ver versleten te zijn, waardoor deze doortrapte. Al snel vonden we het straatje waar alle fietswinkels van Istanboel samengepakt waren. De geur van rubber kwem je tegemoet!
Nadat de cassette vervangen was, kon ik me terug voor het hoofd stoten, want ik had zo lang gewacht dat ook de voorste tandwielen te ver versleten waren. Groot probleem hier is dat je enkel het hele cranckstel kan kopen. Na wat zoeken naar de beste prijs en wat onderhandelen heb ik dat dan ook vervangen. Zodoende dat ik nu rij met een zo goed als nieuwe fiets, toch alles wat de mechaniek betreft. Dus, wat hebben we geleerd vandaag? Vervang uw ketting om de 2500-3000km! Zo voorkom je veel probleem en spaar je veel geld. Help me dus onthouden dat ik voor een andere ketting kijk in Azerbeidjan.
Nadien wat sightseeing gedaan, en naar de Grand Bazaar geweest, een wirwar van kleine straatjes met zo'n 6000 winkeltjes, iedereen zijn waren aan de vooral toerist proberen te brengen. Rondlopen in die Grand Bazaar is als je Facebook openen, plotseling heb je vele vrienden. Hello my friend, where you from? You want nice T-shirt?
De dag erna was het dan zover, ik zag het al een paar dagen liggen daar aan de andere kant van de Bosphorus, het continent Azië! Het avontuur kan nu pas echt beginnen! Maar er eerst geraken natuurlijk, en in Istanboel is dat een probleem, en nog meer als je met de fiets bent. Maar goed, om een lang verhaal kort te maken, het emo-moment bleef uit bij het oversteken van de brug gezien het drukke verkeer, maar aan de overkant verwelkomde een bordje mij met 'Welcome to Asia'
De eerste 150km was mooi vlak, maar druk en enkel industrie en gebouwen. Nadien trok het landschap open en begonnen de eerdere heuveltjes plaats te maken voor het betere klimwerk. Zo reed ik door heel mooie berglandschappen, en bereikte ik toch weer hoogtes van 1300m. Een dagje regen dwong me een hotelletje op te zoeken om alles te drogen, maar de dag nadien was alles weer letterlijk en figuurlijk zonneschijn. Ik begon het echte Turkije te ontdekken, de mensen wuifden me van ver toe, ik werd vele keren uitgenodigd voor een theetje. Bij het kopen van een brood, mijn dagelijks ijsje of zomaar van de weg geplukt, ik krijg steeds een 'çay' aangeboden.
De laatste pakweg 100km naar Ankara was eigenlijk zachtjes afdalen, en de wind in de rug, hoe zalig kan fietsen zijn, denk je dan. In tegenstelling tot Istanboel waar vanaf 60km voor de stad fietsen je reinste waanzin is, bleef die verwachtte drukte uit bij het naderen van Ankara, heel vreemd, is nochtans de hoofdstad.
Ik vond snel de hostel waar ik ging verblijven voor een week. Ja, een week, minimum, om mijn beentjes eens de nodige rust te gunnen na 4936km in precies 8 weken, maar vooral om de nodige visas te bemachtigen voor de komende landen.
Voor mij was het ook een stad met een blij terugzien. Een 40-tal dagen geleden scheidde onze wegen, maar we zijn sindsdien wel steeds met elkaar in contact geweest via het fantastische medium Skype. Ik had namelijk afgesproken met Lotte, met wie ik samengefietst heb tot in Stuttgart. Heel leuk elkaar terug te zien, en natuurlijk veel te vertellen, want elkeen had natuurlijk veel meegemaakt.
Die dag had ik de grote uitdaging om nieuwe onderdelen voor de fiets te vinden, Lotte vergezelde me hierbij. Ik had namelijk de ketting vervangen, maar wat ik vreesde werd realiteit, doordat ik te lang gewacht had, bleek ook de cassette te ver versleten te zijn, waardoor deze doortrapte. Al snel vonden we het straatje waar alle fietswinkels van Istanboel samengepakt waren. De geur van rubber kwem je tegemoet!
Nadat de cassette vervangen was, kon ik me terug voor het hoofd stoten, want ik had zo lang gewacht dat ook de voorste tandwielen te ver versleten waren. Groot probleem hier is dat je enkel het hele cranckstel kan kopen. Na wat zoeken naar de beste prijs en wat onderhandelen heb ik dat dan ook vervangen. Zodoende dat ik nu rij met een zo goed als nieuwe fiets, toch alles wat de mechaniek betreft. Dus, wat hebben we geleerd vandaag? Vervang uw ketting om de 2500-3000km! Zo voorkom je veel probleem en spaar je veel geld. Help me dus onthouden dat ik voor een andere ketting kijk in Azerbeidjan.
Nadien wat sightseeing gedaan, en naar de Grand Bazaar geweest, een wirwar van kleine straatjes met zo'n 6000 winkeltjes, iedereen zijn waren aan de vooral toerist proberen te brengen. Rondlopen in die Grand Bazaar is als je Facebook openen, plotseling heb je vele vrienden. Hello my friend, where you from? You want nice T-shirt?
De dag erna was het dan zover, ik zag het al een paar dagen liggen daar aan de andere kant van de Bosphorus, het continent Azië! Het avontuur kan nu pas echt beginnen! Maar er eerst geraken natuurlijk, en in Istanboel is dat een probleem, en nog meer als je met de fiets bent. Maar goed, om een lang verhaal kort te maken, het emo-moment bleef uit bij het oversteken van de brug gezien het drukke verkeer, maar aan de overkant verwelkomde een bordje mij met 'Welcome to Asia'
De eerste 150km was mooi vlak, maar druk en enkel industrie en gebouwen. Nadien trok het landschap open en begonnen de eerdere heuveltjes plaats te maken voor het betere klimwerk. Zo reed ik door heel mooie berglandschappen, en bereikte ik toch weer hoogtes van 1300m. Een dagje regen dwong me een hotelletje op te zoeken om alles te drogen, maar de dag nadien was alles weer letterlijk en figuurlijk zonneschijn. Ik begon het echte Turkije te ontdekken, de mensen wuifden me van ver toe, ik werd vele keren uitgenodigd voor een theetje. Bij het kopen van een brood, mijn dagelijks ijsje of zomaar van de weg geplukt, ik krijg steeds een 'çay' aangeboden.
De laatste pakweg 100km naar Ankara was eigenlijk zachtjes afdalen, en de wind in de rug, hoe zalig kan fietsen zijn, denk je dan. In tegenstelling tot Istanboel waar vanaf 60km voor de stad fietsen je reinste waanzin is, bleef die verwachtte drukte uit bij het naderen van Ankara, heel vreemd, is nochtans de hoofdstad.
Ik vond snel de hostel waar ik ging verblijven voor een week. Ja, een week, minimum, om mijn beentjes eens de nodige rust te gunnen na 4936km in precies 8 weken, maar vooral om de nodige visas te bemachtigen voor de komende landen.
RSS Feed