Ik sliep naast de Nestos rivier, toen ploits de wind hevig kwam aanzetten, uit het niets, de bomen begonnen vervaarlijk heen en weer te waaien, gaat wel over dacht ik toen nog.
De dag nadien bleek dat nog niet het geval te zijn. Wind kan goed zijn, maar enkel als het uit de goede richting komt. Als je naar het NO moet en de wind van alle richtingen, net die richting komt, nu, dan is er als fietser weinig dingen erger zijn. Geloof me, ik heb harde regen gehad, de steilste en eindeloze bergen beklommen, nooit zul je me horen klagen hebben. Geef me 5 (!) dagen onophoudelijke wind, dan verzeker ik je, je kon me misschien horen vloeken tot bij jullie, aangeizen de wind toch die richting uitging. Anders blijft het hier wel steeds een 30-35°, dus die wind is wel wat verkoelend,
Mocht Frank Deboosere verkondigen dat door een plots natuurfenomeen de wind vanaf nu enkele maanden hard uit het Oosten zou komen, ik keerde meteen mijn fiets en liet me uitbollen tot in het Belgenlandje.
Genoeg over die wind, ik geraakte tot aan de grens van Turkije, na het betalen van mijn visa on arrival en veel belangstelling van de truckchauffeurs was ik klaar om de laatste kilometers over de Europese wegen te bollen. Istanboel was van daar maar 250km meer, 250 harde km's, en om eerlijk te zijn, het landschap is niet zo spectaculair ook. Sterk heuvelachtig, met eindeloze velden waar ze een baan recht doorheen hebben getrokken.
Als je dacht dat mijn trip er een is van iemand die een draai te veel heeft gehad op de molen, lees dit dan maar eens. Ik was hard bezig de wind te trotseren, toen ik plots iemand langs de weg zag lopen met een rugzak. Ik stopte, en het bleek een 26 jarige Oosterijker te zijn, die helemaal van zijn thuis naar zowaar Jeruzalem aan het wandelen was! In het dichtsbijzijnde banzinestation hebben we elk een heelijke 1,5l gedronken, water weliswaar. Vond dit nu toch wel indrukwekkend. Toch, zo langs die grote weg dagenlang wandelen, en toch schiet je niets op, dat zou me toch een beetje té traag gaan. Ik benhier ook al enkele fietsers tegengekomen, die jammer genoeg de andere richting uitgingen, zijn wel steeds leuke ontmoetingen.
Ik werd het al langer gewaar, dat het verkeer, naarmate ik meer de Grote Stad naderde, drukker werd. Het werd enkel erger en erger, en 40km voor de eigenlijke stad, werd het ronduit een circuc. Geen sprake van dat ik hier nog veilig een tentje kon opslaan, hotels langs de weg bleken echt duur te zijn. Ik reed dus maar tot ik een oplossing zou vinden. Ik ga het verhaal hier wat inkorten, om de bezorgsten onder ons niet ongerust te maken, maar ik heb uiteindelijk onderdak gevonden in een groezelig hotelletje.
De dag erna was het maar 34 km naar het mooie oude centrum van Istanboel, voor mij dé poort naar het Aziatische continent. In de verte zag ik de Aya Sophia de Sultan Ahmet moskee al opdoemen, met zijn indrukwekkende minaretten. Ik reed langs de Bosphorus die de natuurlijke grens vormt met Europa en Azie.
Vond een leuke jeugdherberg en bezocht de stad, raakte verdwaald en liet me ondergaan aan de wereldkeuken, tot ik propvel zat, een beetje voltanken. Savonds een biertje gedronken met een Turk en een Braziliaans meisje.
Later vandaag zet ik er eindelijk nog wat fotos op, zie dat het weer een tijdje geleden is. Heb nu ook het medium You Tube ontdekt, zo kan ik terwijl de fotos opladen, een aflevering meepikken van 'Het eiland' of zelfs 'FC de Kampioenen', om die afleveringen te zien die ik nog geen 100x gezien heb.
Ik zou nog veel meer kunnen schrijven over iedere ontmoetingen die ik heb onderweg of meer in detail treden, maar dat zou het lezen te lang maken, vrees ik
De dag nadien bleek dat nog niet het geval te zijn. Wind kan goed zijn, maar enkel als het uit de goede richting komt. Als je naar het NO moet en de wind van alle richtingen, net die richting komt, nu, dan is er als fietser weinig dingen erger zijn. Geloof me, ik heb harde regen gehad, de steilste en eindeloze bergen beklommen, nooit zul je me horen klagen hebben. Geef me 5 (!) dagen onophoudelijke wind, dan verzeker ik je, je kon me misschien horen vloeken tot bij jullie, aangeizen de wind toch die richting uitging. Anders blijft het hier wel steeds een 30-35°, dus die wind is wel wat verkoelend,
Mocht Frank Deboosere verkondigen dat door een plots natuurfenomeen de wind vanaf nu enkele maanden hard uit het Oosten zou komen, ik keerde meteen mijn fiets en liet me uitbollen tot in het Belgenlandje.
Genoeg over die wind, ik geraakte tot aan de grens van Turkije, na het betalen van mijn visa on arrival en veel belangstelling van de truckchauffeurs was ik klaar om de laatste kilometers over de Europese wegen te bollen. Istanboel was van daar maar 250km meer, 250 harde km's, en om eerlijk te zijn, het landschap is niet zo spectaculair ook. Sterk heuvelachtig, met eindeloze velden waar ze een baan recht doorheen hebben getrokken.
Als je dacht dat mijn trip er een is van iemand die een draai te veel heeft gehad op de molen, lees dit dan maar eens. Ik was hard bezig de wind te trotseren, toen ik plots iemand langs de weg zag lopen met een rugzak. Ik stopte, en het bleek een 26 jarige Oosterijker te zijn, die helemaal van zijn thuis naar zowaar Jeruzalem aan het wandelen was! In het dichtsbijzijnde banzinestation hebben we elk een heelijke 1,5l gedronken, water weliswaar. Vond dit nu toch wel indrukwekkend. Toch, zo langs die grote weg dagenlang wandelen, en toch schiet je niets op, dat zou me toch een beetje té traag gaan. Ik benhier ook al enkele fietsers tegengekomen, die jammer genoeg de andere richting uitgingen, zijn wel steeds leuke ontmoetingen.
Ik werd het al langer gewaar, dat het verkeer, naarmate ik meer de Grote Stad naderde, drukker werd. Het werd enkel erger en erger, en 40km voor de eigenlijke stad, werd het ronduit een circuc. Geen sprake van dat ik hier nog veilig een tentje kon opslaan, hotels langs de weg bleken echt duur te zijn. Ik reed dus maar tot ik een oplossing zou vinden. Ik ga het verhaal hier wat inkorten, om de bezorgsten onder ons niet ongerust te maken, maar ik heb uiteindelijk onderdak gevonden in een groezelig hotelletje.
De dag erna was het maar 34 km naar het mooie oude centrum van Istanboel, voor mij dé poort naar het Aziatische continent. In de verte zag ik de Aya Sophia de Sultan Ahmet moskee al opdoemen, met zijn indrukwekkende minaretten. Ik reed langs de Bosphorus die de natuurlijke grens vormt met Europa en Azie.
Vond een leuke jeugdherberg en bezocht de stad, raakte verdwaald en liet me ondergaan aan de wereldkeuken, tot ik propvel zat, een beetje voltanken. Savonds een biertje gedronken met een Turk en een Braziliaans meisje.
Later vandaag zet ik er eindelijk nog wat fotos op, zie dat het weer een tijdje geleden is. Heb nu ook het medium You Tube ontdekt, zo kan ik terwijl de fotos opladen, een aflevering meepikken van 'Het eiland' of zelfs 'FC de Kampioenen', om die afleveringen te zien die ik nog geen 100x gezien heb.
Ik zou nog veel meer kunnen schrijven over iedere ontmoetingen die ik heb onderweg of meer in detail treden, maar dat zou het lezen te lang maken, vrees ik
RSS Feed