In het deel 'Een dagje Sarajevo' kon je al lezen dat ik geinterviewd werd voor
het Bosnische vrouwenblad Gracija. Nu, vandaag kreeg een pdf-bestandje doorgestuurd van de journaliste van het artikel in het recentste nummer. Ik kan jullie dat toch niet onthouden? Uiteraard enkel in het Bosnisch.

BTW,als alles goed gegaan is, zouden er (eindelijk) terug nieuwe fotos moeten opstaan. Het verhaal van het
laatste deeltje Europa tot Istanboel staat hieronder beschreven

Ik sliep naast de Nestos rivier, toen ploits de wind hevig kwam aanzetten, uit het niets, de bomen begonnen vervaarlijk heen en weer te waaien, gaat wel over dacht ik toen nog.
De dag nadien bleek dat nog niet het geval te zijn. Wind kan goed zijn, maar enkel als het uit de goede richting komt. Als je naar het NO moet en de wind van alle richtingen, net die richting komt, nu, dan is er als fietser weinig dingen erger zijn. Geloof me, ik heb harde regen gehad, de steilste en eindeloze bergen beklommen, nooit zul je me horen klagen hebben. Geef me 5 (!) dagen onophoudelijke wind, dan verzeker ik je, je kon me misschien horen vloeken tot bij jullie, aangeizen de wind toch die richting uitging. Anders blijft het hier wel steeds een 30-35°, dus die wind is wel wat verkoelend,
Mocht Frank Deboosere verkondigen dat door een plots natuurfenomeen de wind vanaf nu enkele maanden hard uit het Oosten zou komen, ik keerde meteen mijn fiets en liet me uitbollen tot in het Belgenlandje.
Genoeg over die wind, ik geraakte tot aan de grens van Turkije, na het betalen van mijn visa on arrival en veel belangstelling van de truckchauffeurs was ik klaar om de laatste kilometers over de Europese wegen te bollen. Istanboel was van daar maar 250km meer, 250 harde km's, en om eerlijk te zijn, het landschap is niet zo spectaculair ook. Sterk heuvelachtig, met eindeloze velden waar ze een baan recht doorheen hebben getrokken.
Als je dacht dat mijn trip  er een is van iemand die een draai te veel heeft gehad op de molen, lees dit dan maar eens. Ik was hard bezig de wind te trotseren, toen ik plots iemand langs de weg zag lopen met een rugzak. Ik stopte, en het bleek een 26 jarige Oosterijker te zijn, die helemaal van zijn thuis naar zowaar Jeruzalem aan het wandelen was! In het dichtsbijzijnde banzinestation hebben we elk een heelijke 1,5l gedronken, water weliswaar. Vond dit nu toch wel indrukwekkend. Toch, zo langs die grote weg dagenlang wandelen, en toch schiet je niets op, dat zou me toch een beetje té traag gaan. Ik benhier ook al enkele fietsers tegengekomen, die jammer genoeg de andere richting uitgingen, zijn wel steeds leuke ontmoetingen.
Ik werd het al langer gewaar, dat het verkeer, naarmate ik meer de Grote Stad naderde, drukker werd. Het werd enkel erger en erger, en 40km voor de eigenlijke stad, werd het ronduit een circuc. Geen sprake van dat ik hier nog veilig een tentje kon opslaan, hotels langs de weg bleken echt duur te zijn. Ik reed dus maar tot ik een oplossing zou vinden. Ik ga het verhaal hier wat inkorten, om de bezorgsten onder ons niet ongerust te maken, maar ik heb uiteindelijk onderdak gevonden in een groezelig hotelletje.
De dag erna was het maar 34 km naar het mooie oude centrum van Istanboel, voor mij dé poort naar het Aziatische continent. In de verte zag ik de Aya Sophia de Sultan Ahmet moskee al opdoemen, met zijn indrukwekkende  minaretten. Ik reed langs de Bosphorus die de natuurlijke grens vormt met Europa en Azie.
Vond een leuke jeugdherberg en bezocht de stad, raakte verdwaald en liet me ondergaan aan de wereldkeuken, tot ik propvel zat, een beetje voltanken. Savonds een  biertje gedronken met een Turk en een Braziliaans meisje.
Later vandaag zet ik er eindelijk nog wat fotos op, zie dat het weer een tijdje geleden is. Heb nu ook het medium You Tube ontdekt, zo kan ik terwijl de fotos opladen, een aflevering meepikken van 'Het eiland' of zelfs 'FC de Kampioenen', om die afleveringen te zien die ik nog geen 100x gezien heb.
Ik zou nog veel meer kunnen schrijven over iedere ontmoetingen die ik heb onderweg of meer in detail treden, maar dat zou het lezen te lang maken, vrees ik

(Voor Griekenland, deel 1, zie de blog onder Macedonie 2, er is wat misgegaan)
Amaai, en nog geen beetje. Een paar weken geleden zei ik de kust vaarwel in Kroatie, en dus was het het weerzien echt wel een vreugdekreetje waard, dit keer weliswaar de Egeische kust. Maar hoewel het de voorbije weken echt heel de tijd heel warm weer was, dan is het nu gewoonweg bakken. Mijn fietsritme is hierdoor enigszins aangepast. Ik sta op rond 5.30u en vertrek iets voor 7u om d ergste warmte voor te zijn, maar dan nog is het soms te erg. (Ik weet dat dit voor jullie nu wss pijnlijk is lezen, aangezien ik van alle kanten hoor dat het bij jullie niet echt zomert)
Gisteren ben ik ook voor de eerste keer gevallen. Terug op een klein wegje door de velden stond plots een bord dat ipv de weg over de rivier loopt, het omgekeerde hier het geval is, nl de rivier loopt over de weg. Ik begon voorzichtig te rijden door het stromende water, maar bleek dat door de algen die weg spekglad was, met als gevolg dat ik na 2m reeds gevallen was, in het water en de weg tevoet verder aflegde naar de overkant. Een builtje op elleboog en knie was het enige gevolg, en kletsnatte voeten natuurlijk, maar
De mensen zijn heel vriendelijk, ik rij langs de mooie kuststrook, die minder vlak is dan je zou denken en bevind me nu in Alexandroupoli, vanmiddag zal ik de grens van Turkije oversteken, recht naar Istanboel.

Verrassend vlot eigenlijk geraakte ik uit Skopje, en al vlug zat ik in het mooie platteland van Macedonie te fietsen. Een prachtig landschap openbaarde zich voor mij, eerst wat klimmen om dan vanuit de hoogte het voor de rest relatief vlakke land neer te dalen (relatief is hier op z'n plaats, gezien het vele klimmen van de laatste weken) Vlot had ik de 90km naar afgelegd tot in Stip. Ik reed de voorstad in, toen een wielrenner me toegemoet kwam gereden. Vreemd zicht hier, anders dan bij ons waar half Vlaanderen op straat rondloopt in zijn koerskostuumpje. Het bleek Zikica te zijn, de persoon waar ik mee afgesproken had via warmshowers. Hij bleek een exacte kopie te zijn van Fabian Cancellara, zo goed lijkt hij er op.
Samen reden we naar zijn appartement in het centrum, waar zijn moeder een heerlijke Macedonische maaltijd had bereidt.  Hij bleek allesbehalve een typische Macedonier te zijn, gezien zijn hobby's, zoals fietsen, bergbeklimmen, ultralopen en yoga. En van dat laatste was er er net vandaag een sessie in het centrum. Hij vroeg of ik geen zin had mee te gaan. Aangezien ik dat nog nooit gedaan had, maar daar wel steeds al een interesse in had, vooral nieuwsgierigheid, stemde ik met plezier toe. In een klein zaaltje zaten een 8-tal mensen en een dame die met heel rustige stem ons in een andere wereld bracht. Speciaal voor mij zei ze alles nog eens na in het Engels. Moet zeggen, vond het wel relaxerend, niet dat ik vol zit van stress, natuurlijk, maar is goed voor lichaam en geest.
Smorgens de tocht verdergezet, nadat Zikica me eerst rondleidde in zijn stad, waar zich zowaar een warmwaterbron bevond. Hij reed nog een stukje mee en van daar was het recht naar het zuiden. Ik had nog wat denars te spenderen vooraleer het land terug te verlaten, dus ging wat inkopen doen en de resterende 3,3euro bleek net genoeg te zijn voor een pizza en een halve liter bier. (tmoet niet allemaal gezond zijn, nietwaar) 
UIteindelijk plaatste ik mijn tentje aan een fantastisch mooi meer met aan de andere kant zicht op Griekenland. 
(tip: lees het vervolg op de blog post hieronder, Griekenland, deel 1, en daarna de blog hierboven, er is wat misgegaan)

Een kwartier nadat ik vertrokken was aan het meer, was ik al aan de grens van Griekenland. Het begon met een mooi fietspad, maar dat bleek al vlug schone schijn te zijn om te tonen dat we terug in de EU zijn, gezien het na enkele km's alweer stopte, voorgoed...
Ik zal het wellicht nooit leren, om gewoon eenvoudigweg de grotere banen te volgen, en zo kwam ik alweer op de kleine baantjes terecht, recht de bergen in. Ik reed door Kilkis toen plots een man op brommer me vroeg waar ik vandaan kwam, ik zei:" I'm from belgium", de man vroeg of ik een biertje wilde drinken, ik zei, "off course, I'm from Belgium" hem zo direct duidelijk makend geen verdere domme vragen te stellen. Zo een uurtje mijn eerste contact met een Griek doorgebracht en meteen gebruik gemaakt om zoveel mogelijk te weten te komen over zijn land.
Al snel zou duidelijk worden dat, ook bij verdere contacten, dat ze meteen beginnen over de crisis, en hoe het gaat in Belgie en dat hier zoveel werkloosheid is.
Een paar uur later stopte een auto ergens in het midden van nergens en een hand wuifde me toe om terug te keren, tgen dat ik uit nieuwsgierigheid aan de auto kwam, was er reeds een dame uitgestapt die me vroeg of ik eten wou, ik zei dat ik een uurtje eerder gegeten had, maar ze had haar koffer al geopend die vol eten bleek te zitten, blijkbaar was ze dit aan het ronddelen aan oude en arme mensen. Ze gaf me echt veel lekkere dingen, genoeg voor 2 dagen van te eten. Even snel was ze  weer vertrokken, vreemd, maar leuke ervaring. Echt lekkere kant en klare maaltijden, groenten, kip met puree, fetakaas, ...
Ik was goed verkeerd gereden, aangezien ik voor dit gedeelte geen goede kaart had, en vroeg de weg aan een dame. Bleek dat ze wat Duits praatte en nodigde me meteen binnen voor een potje Griekse koffie, zo zat ik daar in een klein dorpje met 2 ouyde dametjes geheel in het zwart gekleed en de duitspratende vrouw.
Deze ervaringen deden me weer het gevoel van pelgrim op tocht krijgen, en amuseerde me wel in Griekenland. Verder had ik geen haast, het landschap was wel redelijk bergachtig, maar helemaal anders dan de voorbije weken. Nu en dan moest ik eens uitwijken voor eenschildpad, dan eens voor een slang en dan eens een ree. Toont misschien ook op wat voor rustige wegen ik hier rij.

Ze hebben niet alleen een van de mooiste vlaggen, blijkt dat ze ook nog eens heel mooie bankbriefjes hebben, die Macedoniers.
Via een steeds drukker wordende weg, kwam ik aan in de hoofdstad, Skopje. Aangezien de stad zo op het eerste zicht wel het bezoeken waard was, besloot ik wat langer te blijven, en zocht me een jeugdherberg, die jammer genoeg zo goed als leeg is. Iets wat jammer is, aangezien zulke plaatsen erg leuk zijn om andere reizigers te ontmoeten, niet dus hier.
Eerst mij voorzien van de nodige denars, de plaatselijke munteenheid en wat in het nabijgelegen hypermoderne shoppingcomplex gewandeld.
De dag nadien de stad gaan verkennen, die op sommige plaatsenn veel weg heeft van een grote bouwwerf. Blijkt dat er een bouwcampagne aan de gang is om de stad helemaal op te waarderen, dit zou rond moeten zijn tegen 2014, misschien eens terug komen, dan?
Ook hier heeft de stad een gezellig oud Turks centrum, kleine straatjes en vele winkeltjes. En iets waar ik veel van hou als ik op reis ben, marktjes met vele kleine kraampjes die op elkaar gedrumd staan, heerlijk om in te wandelen. Ik heb me er ook voorzien vann 2 nieuwe T-shirts aangezien één van mijn andere werkelijk niet meer aan te doen is wegens te afgegaan van de zon en van de 10tallen liters zweet die het moeten opvangen tijdens de rit.
Tevergeefs het museum over het land gezocht, vaak gevraagd, maar nooit gevonden door de wirwar van kleine straatjes. Ik begaf me dan maar naar het nieuwe stadgedeelte, want de bevallige dame van het infocenter liet me schrikken toen ze zei dat ons aller geliefde moeder Theresa hier geboren is in Skopje! In de kerk waar ze gedoopt werd is nu een soort herdenkingshuis opgericht, echt de moeite om te bezichtigen, met vele handgeschreven teksten, foto's en haar overbekende hoofddoekje. Wel, was aangenaam verrast te weten dat deze grote dame hier geboren is.
Morgen ga ik weer verder naar Stip waar ik afgesproken heb met iemand van warmshowers, ook een fietser dus, die me ongetwijfeld veel zal bijbrengen over zijn land!
ait!

... Ik kwam dus na lang klimmen, aan de grens van Kosovo. De douanebeambten hadden eventjes wel wat anders te doen dan bezwete fietsers hun paspoort te controleren, aangezien een bende illegale koeien het land probeerden binnen te geraken zonder papieren. Een heel grappig zicht dus, douanemensen die koeien aan het verdrijven waren van aan hun loketten, jammer dat ik daar geen fotos van heb.
Na de beklimming ging het maar liefst 22km naar beneden, zalig! Het schetst wel hoe hoog ik moet gezeten hebben. Een prachtig vlak land voor me uit, Kosovo. Veel goeds is daar waarschijnlijk nog niet over geschreven, iedereen kent het nog wel van de recente oorlog, die aan de grens met Servie nog altijd een beetje aan de gang is, één van de redenen dat ik via Montenegro gefietst ben.
Kosovo is, hoewel nog niet helemaal officieel, een onafhankelijk land met een eigen nummerplaat, vlag en terug de euro (!) als betaalmiddel, wat het toch helemaal doet afscheiden van Servie.
Me laten uitbollend kwam ik aan in Pec, en trok toch meteen de ogen open. Alles lijkt hier zo anders dan in de voorbije Balkanlanden, eigenlijk een beetje terug gaan in de vooruitgang, als ik het zo oneerbiedig mag stellen. Je kan zien dat hier de ontwikkeling een beetje is blijven stilstaan. Niet de mentaliteit van de mensen, bedoel ik, maar wel de infrastructuur in het algemeen. Het was een ongeorganiseerde stad, zonder aangelegde voetpaden, wegen met veel gaten in en veel stof, door de warmte. Maar goed, het had ook zijn charme. Aangezien ik benieuwd was in dit stukje wereld en het al avond begon te worden, besloot ik de nacht door te brengen in de stad, waardoor mijn eerste nacht in een hotel een feit werd, aangezien er hiervan campings of hostels nog geen sprake is. Lekker gaan eten, terug een beetje dezelfde keuken terug.
Aan iedere brug staat een bordje dat tanks voorrang hebben, ik heb er geen gezien, maar als ik er ééntje tegen kom, beloof ik zeker te stoppen.
Iedereen die ik tegenkwam had wel ergens in Europa gewoont of heeft er familie wonen, en spreekt bijgevolg ofwel Frans, Engels of Duits, en meestel zelfs erg goed. Zo wou ik wat fruit kopen langs een kraampje langs de weg en bleek de man 10 jaar in Luik gewoont te hebben en zat ikbijgevolg een uurtje Frans te praten op een stoeltje in zijn winkeltje.
Prizren, in het zuiden, leek een bruisende stad te zijn, terug hectisch, maar meer structuur en een gezellig centrum.
Daar, na het zalige vlakke binnenland  (Kosovo is zo opt zicht omgeven door besneeuwde bergen, maar daarin is alles vlak) begon het terug te stijgen, de 22km zalige afdaling een paar dagen terug om het land binnen te komen, werd nu afgestraft door een ongenadig lange beklimming, de zwaarste tot nu toe, denk ik, 24km, langer dan de Mont Ventoux. Zoals Michel Wuyts het zo plastisch kan verwoorden: 'het is hier soms rijden met de muil open'.
Eenmaal boven, rond de middag, bleek daar zowaar een plaatselijke kermis te zijn, zo net aan de boomgrens, met een restaurantje. Ik dacht me toch even te verwennen met een plaatselijk gerecht, tot de garcon biefstuk-friet voorstelde, en kon het niet laten, hier in Kosovo, boven op nen berg nen goeie biefstuk-friet mét champignonsaus gegeten!
Kosovo, er zal nog veel moeten gebeuren vooraleer het een toeristische trekpleister zal worden, maar aan de mensen zal het alvast niet liggen.

Het moet zoiets geweest zijn dat de douanebeambten zeiden in een accentloos Montenegrijns toen ze mij de grens zagen oversteken over een pad dat nauwelijks een pad te noemen was. Verdorie, heb ik die dag zitten vloeken toen ik weer met de fiets in de hand over de botte stenen wandelde, altijd klimmend natuurlijk, waar is uitdaging anders, moeten de mensen gedacht hebben toen ze deze weg door het bos aanlegden.
Nu, vreemd was dus ook mijn verbazing toen ik net daar een douanepost zag. Maar bij het terugkrijgen van mijn paspoort kreeg ik er prompt een wodka bij, bij wijze van verwelkoming kan dat tellen.
Ik was dus een nieuw land binnengekomen, een land die ik normaal niet ging doen, maar ik wou een beetje de weg afsnijden, en dan leek de kortste weg die door Montenegro. De kortste weg was het misschien wel, maar verdorie niet de makkelijkste, het noorden van Montenegro blijkt erg bergachtig te zijn, maar bloedmooi.
Ik kwam aan in de eerste stad van betekenis, en ging meteen op zoek naar een geldautomaat. Ik stak mijn kaart in, het scherm gaf me enkel bedragen aan in euro, vroeg aan de ober van het cafe ernaast wat er scheelde, maar wees me naar binnen de bank te gaan.  Ik vroeg of ik euro's kon wisselen. Verbaasd keek de vrouw op, en vroeg me in wat? Ik vroeg, in de Montenegrijnse munt, aub? Blijkt dat ze betalen in euro's hier! Wees eerlijk, wie wist dat?!
Ik wou dus mijn resterende euro's meteen goed besteden toen ik een logo zag dat me niet onbekend was, nl de leeuw van de Delhaize, zowaar! Blijkbaar hebben die hier ook een tak, wel onder de naam Maxi.
Een oude man op de fiets reed de eerste 15km met me mee naar het Durmitor Nationaal Park, Nadien weet ik wel waarom hij het daarna liet afweten, het begon urenlang te stijgen, met ongelooflijk mooie uitzichten tot gevolg. Maar die krijg je niet voor niks als je met de fiets bent.
Daarna ging het snel naar beneden, tot het eigenlijke dal, de tweede diepste canyon ter wereld, na de Grand canyon in de US, die vallei van de Tara-rivier, terug met dat kristalheldere water.
Het eten is hier terug erg lekker, en vergelijkbaar met de keuken van Bosnie, alleen heet een pita hier burek, en voor enkele euro's heb je jezelf volgestopt met plaatselijk lekkers.
Om het land terug te verlaten, hebben ze het weer niet makkelijk gemaakt, (of zoek ik gewoon de moeilijkste wegen op?) Urenlang klimmen, terug tot aan de boomgrens, maar de uitzichten maken het wel waard.
Zoals ze hier zeggen:  "Crna Gora, nema druge", zoals Montenegro is er maar één.

Zoals gezegd, helemaal niets wist ik over deze stad voorheen. Tijd dus voor een dagje cultuur opsnuiven. Iets wat deze stad blijkbaar genoeg heeft. Blijkt dat de Oostenrijkse aartshertog Franz Ferdinand hier net aan de deur van de hostel, aan de Latin Bridge is neergeschoten met zijn vrouw Sofia in 1914. Geen wereldschokkend nieuws op zich, mocht het niet zijn dat hiermee de start werd gegeven voor de eerste WO! Hier net aan de deur werd gewoon wereldgeschiedenis geschreven.
Het oude centrum is heel gezelliug om in rond te kuieren, smalle straatjes, vele kleine winkeltjes en restaurantjes voor je voor een paar euro je kan tegoed doen aan de lekkere  typsiche gerechten van hier zoals pita en kevabcici.
Door de bezetting van het Ottomaanse rijk gedurende honderden jaren is hier reeds sprake van veel Turkse invloed, incl de moskeen en veel mensen hier zijn moslim. Ook een joodse gemeenschap woont hier. Maar vooral de invloeden zij sterk aanwezig. Boeiend om zien, hoe anders hier alles al is, wat een mengelmoes van culturen.
Ik ben ook eens het nationaal museum gaan bezoeken, over hoe mensen leefden 100den jaren geleden, de natuur en cultuur van het land. De vele opgezette dieren echter  bezorgden me meer schrik dan de wil om er eentje te zien in het wild. Ik had liever het museum van de Tunnel van de hoop bezocht, maar lag te ver uit het centrum. Dat is volledig gewijd aan de oorlog in de jaren 90 op de enige plaats waar de mensen contact hadden met de buitenwereld.
Dan in de namiddag... had ik een afspraak met een fotograaf. Via de mensen van aan het Boracko meer kwam ik in contact met een journaliste van een vrouwenblad in Bosnie Herzegovina, Gracija, een beetje de plaatselijke Libelle. Ze was geinteresseerd in mijn reisverhaal en had een fotograaf gestuurd naar de hostel. Een grappige leeftijdsgenoot stond aan de deur, ik pakte mijn  fiets helemaal en we gingen naar de Latin Bridge alwaar ik als een professioneel model posseerde. Echt grappig om te doen! Het interview met de journaliste gebeurde via mail, en als alles goed verloopt staat deze jongen in de volgende editie van de Gracija. Dus volgende keer dat ik Bosnie aandoe zal ik moeten zien dat ik steeds een balpen bij de hand heb om de vele groupies van handtekeningen te voorzien op hun perfecte lichamen.
Nadien ben ik met de fotograaf en een vriend Bosnische koffie gaan drinken met een sisha bij, een waterpijp, in een heel gezellig plaatsje in het oude centrum.
Toen ik nadien wat rondliep en net gegeten had, kwam ik het Duitse meisje tegen die op dezelfde kamer slaapt als ik in de hostel. Samen zijn we nog naar dezelfde plek gweest als met de fotograaf, een perfecte afslkuiter voor een dagje Sarajevo.

De dag nadien ben ik vertrokken richting Montenegrijnse grens, iets wat niet vanzelfsprekend was. Via een prachtige weg langs hoge rotsen en dalen waar hier en daar nog wat sneeuw lag (hoewel het alle dagen min 30-35° is) kwam ik in Foca aan en begon het vandaar te stijgen, recht het hooggebergte in.
Wat me opvalt is dat in het begin in Bosnie Herzegovina, de plaatsnamen in het cyrillisch geschrift vaak doorstreept waren, terwijl hier net het omgekeerde het geval is, en meer en meer het cyrrillisch geschrift de bovenhand krijgt. De Russische lessen van afgelopen jaar komen  nu al van pas! Bedankt juf Maaike!

Hoe gaat het leven op de fiets er eigenlijk aan toe, zullen velen zich
afvragen. Na een goede 4 weken denk ik daar al een beetje aan zicht op te
hebben. 

De dagen kunnen ingedeeld worden in fietsdagen, rustdagen en dagen waar een
activiteit allerhande op het programma staat. De fietsdagen vind ik echt nog
steeds leuk, smorgens opstaan, uitgebreid ontbijten aan mijn tentje, de hele dag
fietsen. Iedere dag vind ik wel ergens een bronnetje of zuiver beekje waar ik me
tegoed doe aan wat vocht, iets wat echt nodig is, want het is hier de laatste 2
weken erg warm. Zo rij ik al sinds Oostenrijk rond met dezelfde fles. Iedere dag
laat ik me wel ergens verwennen met een ijsje of een drankje. Om dan savonds
meestal lekker te koken op mijn vuurtje. Meer en meer zal ik wel ergens gaan
eten, aangezien het wat minder prijziger wordt.
 De rustdagen , zoals vandaag, doe ik eigenlijk niet zo veel, wat wandelen, de
streek ontdekken, de sfeer opsnuiven.
 De activiteit dagen kunnen erg verschillen, eens een natuurpark en dan eens
een bijzonder stadje bezoeken, een goede manier om een land wat te leren kennen.
Door deze dagen echt te willen doen, is mijn route wel wat langer geworden. Ik
had gedacht een 3000km nodig te hebben tot Istanboel, maar aangezien vandaag de 
teller al op 2750km staat, zal dat iets langer worden. Maar het kan niet de
bedoeling zijn om ieder land snel door te crossen.

 Daar waar ik normaal telkens erg onder de indruk ben van mijn naakte Grieks
atletisch lichaam, daar doet het me deze dagen stiekem een beetje lachen. 
Aangezien ik fiets in de soms ongemeen harde zon, zijn mijn benen en armen zo
bruin dat ik makkelijk kan doorgaan voor een Zuid Europeaan, maar aangezien ik
niet naakt fiets, is de rest van dat lichaam nog zo spierwit.
Misschien ligt daar de oplossing, naakt fietsen, maar daar help ik
zeker niemand mee.

En de fiets? Die moet van het beste zijn dat de Nederlanders ooit gemaakt hebben,
een beetje het stuur vastzetten, banden eens opgepomt, en heel regelmatig eens grondig kuisen,
meer vraagt deze trouwe makker niet.