Het moet zoiets geweest zijn dat de douanebeambten zeiden in een accentloos Montenegrijns toen ze mij de grens zagen oversteken over een pad dat nauwelijks een pad te noemen was. Verdorie, heb ik die dag zitten vloeken toen ik weer met de fiets in de hand over de botte stenen wandelde, altijd klimmend natuurlijk, waar is uitdaging anders, moeten de mensen gedacht hebben toen ze deze weg door het bos aanlegden.
Nu, vreemd was dus ook mijn verbazing toen ik net daar een douanepost zag. Maar bij het terugkrijgen van mijn paspoort kreeg ik er prompt een wodka bij, bij wijze van verwelkoming kan dat tellen.
Ik was dus een nieuw land binnengekomen, een land die ik normaal niet ging doen, maar ik wou een beetje de weg afsnijden, en dan leek de kortste weg die door Montenegro. De kortste weg was het misschien wel, maar verdorie niet de makkelijkste, het noorden van Montenegro blijkt erg bergachtig te zijn, maar bloedmooi.
Ik kwam aan in de eerste stad van betekenis, en ging meteen op zoek naar een geldautomaat. Ik stak mijn kaart in, het scherm gaf me enkel bedragen aan in euro, vroeg aan de ober van het cafe ernaast wat er scheelde, maar wees me naar binnen de bank te gaan. Ik vroeg of ik euro's kon wisselen. Verbaasd keek de vrouw op, en vroeg me in wat? Ik vroeg, in de Montenegrijnse munt, aub? Blijkt dat ze betalen in euro's hier! Wees eerlijk, wie wist dat?!
Ik wou dus mijn resterende euro's meteen goed besteden toen ik een logo zag dat me niet onbekend was, nl de leeuw van de Delhaize, zowaar! Blijkbaar hebben die hier ook een tak, wel onder de naam Maxi.
Een oude man op de fiets reed de eerste 15km met me mee naar het Durmitor Nationaal Park, Nadien weet ik wel waarom hij het daarna liet afweten, het begon urenlang te stijgen, met ongelooflijk mooie uitzichten tot gevolg. Maar die krijg je niet voor niks als je met de fiets bent.
Daarna ging het snel naar beneden, tot het eigenlijke dal, de tweede diepste canyon ter wereld, na de Grand canyon in de US, die vallei van de Tara-rivier, terug met dat kristalheldere water.
Het eten is hier terug erg lekker, en vergelijkbaar met de keuken van Bosnie, alleen heet een pita hier burek, en voor enkele euro's heb je jezelf volgestopt met plaatselijk lekkers.
Om het land terug te verlaten, hebben ze het weer niet makkelijk gemaakt, (of zoek ik gewoon de moeilijkste wegen op?) Urenlang klimmen, terug tot aan de boomgrens, maar de uitzichten maken het wel waard.
Zoals ze hier zeggen: "Crna Gora, nema druge", zoals Montenegro is er maar één.
Nu, vreemd was dus ook mijn verbazing toen ik net daar een douanepost zag. Maar bij het terugkrijgen van mijn paspoort kreeg ik er prompt een wodka bij, bij wijze van verwelkoming kan dat tellen.
Ik was dus een nieuw land binnengekomen, een land die ik normaal niet ging doen, maar ik wou een beetje de weg afsnijden, en dan leek de kortste weg die door Montenegro. De kortste weg was het misschien wel, maar verdorie niet de makkelijkste, het noorden van Montenegro blijkt erg bergachtig te zijn, maar bloedmooi.
Ik kwam aan in de eerste stad van betekenis, en ging meteen op zoek naar een geldautomaat. Ik stak mijn kaart in, het scherm gaf me enkel bedragen aan in euro, vroeg aan de ober van het cafe ernaast wat er scheelde, maar wees me naar binnen de bank te gaan. Ik vroeg of ik euro's kon wisselen. Verbaasd keek de vrouw op, en vroeg me in wat? Ik vroeg, in de Montenegrijnse munt, aub? Blijkt dat ze betalen in euro's hier! Wees eerlijk, wie wist dat?!
Ik wou dus mijn resterende euro's meteen goed besteden toen ik een logo zag dat me niet onbekend was, nl de leeuw van de Delhaize, zowaar! Blijkbaar hebben die hier ook een tak, wel onder de naam Maxi.
Een oude man op de fiets reed de eerste 15km met me mee naar het Durmitor Nationaal Park, Nadien weet ik wel waarom hij het daarna liet afweten, het begon urenlang te stijgen, met ongelooflijk mooie uitzichten tot gevolg. Maar die krijg je niet voor niks als je met de fiets bent.
Daarna ging het snel naar beneden, tot het eigenlijke dal, de tweede diepste canyon ter wereld, na de Grand canyon in de US, die vallei van de Tara-rivier, terug met dat kristalheldere water.
Het eten is hier terug erg lekker, en vergelijkbaar met de keuken van Bosnie, alleen heet een pita hier burek, en voor enkele euro's heb je jezelf volgestopt met plaatselijk lekkers.
Om het land terug te verlaten, hebben ze het weer niet makkelijk gemaakt, (of zoek ik gewoon de moeilijkste wegen op?) Urenlang klimmen, terug tot aan de boomgrens, maar de uitzichten maken het wel waard.
Zoals ze hier zeggen: "Crna Gora, nema druge", zoals Montenegro is er maar één.
RSS Feed