Wat wist ik eigenlijk van Bosnie Herzigovina tot voor enkele dagen geleden,
eigenlijk niets, juist dat daar recent oorlog was, maar voor wat en waarom, ik
had er enkel het raden naar.

 Na de paspoortcontrole en ongelovige ogen van douanebeambten bij het zien van mij met mijn fiets,
 kon ik zonder problemen het land binnen. Meteen werd ik op de proef gesteld, dit land zou me
niet zomaar toegang verschaffen. Een eindeloze col lag voor me, gepaard nadien met
prachtige uitzichten.

 Een met door kogels doorschoten stadsbordje verwelkomde me in Bosansko
Grahovo, nadien een man met paard en kar, waarvan van zowel paard, kar als man het beste af was.
Een echt vreemde stad, het leek wel een spookstad, doch met hier en
daar levendige cafeetjes. Geen geldautomaat, dus nog geen Markas, de plaatselijke munt.
Ik had gelukkig nog genoeg proviand bij me. Al bij al, het beviel me meteen heel erg. Vooral toen
bij het verlaten van deze toch wel vreemde stad het landschap zich volledig
opentrok. Wat een indrukwekkend en uitgestrekt landschap! Ongezien. De banen
waren goed, gezien het vele klimwerk vooraf mocht ik nu de vruchten plukken en
een lichtjes dalende weg vervolgen. Dat stuk heeft echt indruk gemaakt op mij,
dit kon allemaal tellen voor een eerste indruk.

 In Livno kon ik wel geld afhalen, en die spendeerde ik meteen deels in een
winkeltje waar een dame in perfect Engels hielp en een babbeltje sloeg. Ik
vertrok terug het wijdse landschap in en liet me savonds tegoed doen aan
heerlijk gegrild vlees, iets wat je hier overal ruikt, trouwens. De waard bood me
een plaatsje aan voor mijn tent achteraan op een braakliggend stukje grond. 
Trouwens, als je hiereen pita (zo geschreven) besteld krijg je een in spiraal gedraaid 
deegrolletje met vlees in, heerlijk.


Mostar klonk me ergens bekend in de oren en werd me aangeraden, plus het lag
op mijn weg. Het is een door Unesco beschermd dorpje, waar een heel leuke sfeer
hing, smalle straatjes en vooral de brug over een helder blauwe rivier. Leuk om
een paar uurtjes rond te hangen. Hier ook de eerste moskeen gezien, overblijfsels 
van het Ottomaanse Rijk. Veel Turkse invl

Op de fietsbeurs in Mechelen ergens in februari raakte ik aan de praat met
een dame van hier die perfect Nederlands praat en hier samen met haar man
huisjes verhuurd aan het Borasko meer, 'Herzegovina Lodges', tussen Mostar en
Sarajevo. Ik nam terug contact op en mocht mijn tentje hier plaatsen. Aan de
telefoon zei haar man Elmir gisteren dat het eerst een stukje klimmen is, van een
eufimisme gesproken... het bleek een onvervalste Alpencol eerste categorie te
zijn. Toch wel de zwaarste tot nog toe. Maar het werd snel beloont met mooie
vergezichten over met hier en daar nog met sneeuw bedekte bergen. Daarna ging
het snel naar beneden, naar het eigenlijke meer, prachtig tussen de bergen
geprangd en terug helder blauw water.

 Eigenlijk heb ik sinds zuid Duitsland alleen maar helder water gezien, zowel
in de rivieren als het zeewater. Dus ik dacht, deze col heb ik niet voor niets
beklommen en het is hier zo mooi, morgen wordt een rustdag...
Zo geschiedde... maar het dagje rust was eigenlijk zowieso nodig aangezien ik die nacht
beetje last had van het maagje, en ik de hele dag eerder futloos was. 'S avonds ontmoette
ik dan de gastvrouw -en heer, Goga en Elmir, die net terug kwamen van een tweedaagse rondrit
in Herzegovina met hun gekke bende gasten. Het was een erg gezellige avond daar aan het meer.

De dag nadien, onvermijdelijk terug de col over op weg naar Sarajevo, lastige weg, temeer dat het
echt strontregende, maar morgen is het weer lekker warm.
Sarajevo, als ik het hoor denk ik alleen maar aan oorlog en een platgebrande stad. Ik hoor het Rudi Vranckx
nog zegge: 'Vannacht waren er weer gevechten in Sarajevo...' Maar genoeg daarover, er is al genoeg daarover 
gezegd. Wat telt is hoe het er nu aan toe gaat, mijn vooroordelen werden meteen de kop ingedrukt toen ik de stad zag
het leek me een erg aangename stad en ben meteen de stad ingetrokken, het werd wat donker, dus keerde ik naar de
jeugdherberg terug, maar ik denk nog een dagje extra te blijven, deze stad boeit me te erg...
Maar dus, Bosnie Herzegovina, tot nu toe een echte aanrader!

Na het deugddoende dagje strand op het eiland Pag, waarmee ik ontgetwijfeld
veel jaloerse gedachten losweekte, was het de dag erna een heerlijk fietsdagje.
Op een gegeven moment moest ik de verscheurende keuze maken of ik reeds de kust
ging verlaten, of het binnenland van Kroatie ging binnentrekken. Aangezien ik
meer interesse heb in de authentieke manier van leven bij de mensen koos ik voor
het tweede. Daarmee zei ik de kust ook meteen voor enkele weken vaarwel tot aan
de Egeische kust in Griekenland. Doch, de Adriatische kust was wel mooi, hoor,
laat ik hiermee geen misvertanden ontstaan.
 Het binnenland in dus, wat me meteen opviel was hoeveel huizen er overal
leegstonden in ieder dorpje, waarschijnlijk allemaal weggetrokken naar de meer
welvarende kuststrook. Maar -hoewel de kust ook allesbehalve vlak was- begonnen
de echte klimmetjes, het binnenland is nl erg bergachtig.

 Ik wou toch een nationaal park bezoeken, met erg klaar water waarvoor het
land zo bekend staat. Ik koos voor Krka NP, in Skradin. Een circus van jewelste
was me dat daar. Daar waren de horden toeristen terug, ongezien. Eerst een
(duur) kaartje kopen, daarmee mocht ik dan op een overvolle boot naar het
eigenlijke park. Heel erg mooie watervallen, met het zuiverste water dat je je
kunt inbeelden. Een paadje leidde je langs de mooiste plekjes waar je mooie
herinneringen  kon vastleggen op de digitale gevoelige plaat. Hoewel ik trachtte om
er een volle dag van te maken, keerde ik na 2u noodgedwongen terug via de boot,
eenvoudigweg omdat ik het hele pad afgelopen had.

 Vandaar ging ik tegen mijn natuurlijke richting in die mijn kompas mij al de
hele reis aanwees, nl Zuid-Oost, naar het noorden. Ik las ergens een infobordje
toen een vlotte man stopte die goed Engels sprak en mij een route voorstelde,
nog meer naar het noorden, maar ik zou er geen spijt van hebben. Die weg leidde
me na een klein weekje Kroatie langs Knin weg naar het volgende land, een land
die me erg aanspreekt, net omdat ik er zo weinig over weet.