Henry, de Ierse fietser, bij het krieken van de dag wakker gemaakt, met als excuus om de hitte voor te zijn, maar de echte reden was om terug op mijn aluminium paard te springen. Na wat opwarm kilometers voelde ik meteen dat ik het erg gemist moet hebben. Jammer dat Henry naar het zuiden moest en ik naar het noorden, want we zouden een goed fietsteam gevormd hebben.
Al snel doemden de bergen op en dat zou zo de hele tijd blijven duren, bergen, zoms bewerkt met landbouwgewassen, soms te ruig en te droog om ook maar iets mee te doen. Maar steeds prachtige uitzichten. Het romantische beeld van de eenzame fietser op eindeloze verlaten banen ging hier volledig  op. Vooral omdat ik besloot om niet de makkelijkste weg naar de Georgische grens te nemen. Toen ik na een dag een kleinere baan nam, had ik het gevoel van het echte Turkije te zijn binnen gedrongen.
Toen ik aan een tankstation vroeg om mijn brandstofpulletje voor mijn kookvuur op te vullen (een halve liter benzine) nam de pompbediende met argusogen het recipient ter hande, en kwam naar de fiets kijken hoe dat aangesloten moest worden op de fiets en waar het motortje zat.
Na een paar dagen had ik smorgens luidop zitten vloeken om die verdomde wind die me de hele ochtend parten speelde, maar dat veranderde snel. Een familie had zich strategisch een woonplek gezocht aan een bronnetje in het midden van een onherbergzaam gebied. Mijn drinkpullen hadden wat aanvulling nodig, dus stopte ik net daar. Ik werd meteen verwelkomd door nieuwsgierige kinderen, toen plots de vader me naar zich toe wuifde. De mensen waren net aan het eten, en ik mocht aanschuiven, niet aan tafel, want dat was er niet, maar aan het tapijt. Een enorme schaal eten met verschillende borden moesten de hongerige magen stillen, zo ook de mijne. Hoewel de familie het duidelijk niet breed had, werd ik hartelijk verwelkomd, en werd me steeds meer eten voorgeschoteld, die met de handen moest gegeten worden. De vader presenteerde me een geroosterde peper, ik vroeg of het zo een hete peper was, de vader bevestigde. Tot hilariteit van de familie stond mijn mond na een seconde in brand. Trots nam de vader vader een volledige naar zijn mond, en liet me weten dat hij er steeds 5 à 6 eet.
Ik sta nu iedere dag heel vroeg op, tussen 5 en 6 uur, om de brandende zon voor te zijn, want nu begint het wel erg heet te worden tijdens de dag, zo'n hitte warvan het pek van de baan aan je banden begint te kleven en je moet stoppen om het af te krabben. Op de middag hou ik dan een siesta'tje ergens onder een boom.  Water vind ik overal aa de kleine bronnetjes die me dagelijks toch een 6 à 7 l water verschaffen. 'S nachts daarentegen kan het dan weer erg koud worden, aangezien ik op een respectabele hoogte zit, tussen de 1000 en 2000m.
Je ziet wat als je zo onder baan bent, vrachtwagens met de vreemdste vrachten, zoals volledig gevuld  met opgeblazen voetballen, kruiwagens, overvol tot 2x de hoogte van hun kuip, mensen op het land die de landbouw aan het beoefenen zijn zoals bij ons, afhankelijk van hun vermogen, 30 à 60 jaar geleden.  De grotere steden zien er vanaf de baan vaak erg saai en oninteressant uit, maar eens je er in gaat voor bvb inkopen, blijken ze net erg levendig en best een bezoekje waard.
Langs een weg in het diepe Oosten van Turkije, deed een jonge herder me plots stoppen, vroeg eerst de gewone dingen, waar ik vandaan kwam en zo, en nodigde me dan uit naar zijn huis. Hij dreef de koeien naar de rivier waar ze de middag zouden doorbrengen, en wandleden een paar 10m terug. Ik werd verwelkomd door de familie en kreeg eerst eerst een kommetje water, gevolgd door een glas ayran (drinkyoghurt-karnemelk) en een groot borg witte moerbeien. Met veel gebaren lukte het om een gesprek aan te knopen met de familie, die er ondertussen allemaal waren komen bijzitten onder de notenbomen. Ik dacht, ik ga maar eens, maar dat werd me verboden, want plots kwam één van de zusjes met terug een enorme schaal eten, allemaal van eigen kweek, aardappelenpuree (lang geleden) , omelet, çorba (linzen-kikkererwtensoep) en nadien afgesloten met thee natuurlijk. Die mensen leven eigenlijk volledig zelfvoorzienend. Wat een gastvrijheid!!!
Na een afschuwelijke klim tot ver boven de 2000m begon de afdaling naar Trabzon aan de zwarte zee. maar ik wou eerst nog het Sumelaklooster zien, een klooster uit de 13de eeuw die gebouwd is hoog tegen een bergflank, en versierd met prachtige fresco's. Tijdens de klim daar naar toe, passeerde me plots een oude mobilhome met zowaar een Belgische nummerplaat. Ik wuifde en ze stopten,bleek dat het een koppel was uit Gent, op roadtrip zonder echte bestemming, samen met hun 2 honden. We spraken boven af. Zij hadden het klooster al bezocht tegen dat ik eindelijk boven kwam. We babbelden wat, en een Franse kerel kwam ons ook vervoegen, ook op roadtrip met zijn oude VW polo break rond de Zwarte Zee. We besloten om samen een kamp op te slaan wat verder langs een rivier. Het werd een heel gezellige middag en avond. Gillaume en ik besloten een forel te gaan kopen wat veder naar beneden en 's avonds klaar te maken op het kampvuur. We kregen de vis levend mee in een plastic zakje, maar na een klein klopje van de achterkant van ons zakmes waren ze al veel minder fel. Nu begon het moeilijkste part, het kuisen van vis, voor 2 leken als ons, was dat geen sinecure. Maar mag toch met een traantje van trots meedelen dat dat bijzonder goed gelukt was. Na het hout verzameld te hebben hebben we de vis op primitieve, doch efficiente manier klaargemaakt. Christopher en Leila hadden ondertussen een heerlijke schotel klaargemaakt in hun mobilhome die perfect samen ging met de heerlijk geroosterde vis. Een heel gezellige avond met erg sympathieke mensen.
Bij het verder afdalen naar de zee de dag nadien werd het me duidelijk dat het snel nog warmer zou worden. Daar waar het in de bergen snachts afkoelt, is dit nu niet meer het geval, en sliep ik op een verlaten strand aan de zwarte zeekust zonder tent of slaapzak.
De streek hier is vooral bekend om zijn hazelnotenplantages en wat verder de theeplantages. Als je dus een stukje chocolade met nootjes eet, is de kans groot dat de nootjes van hier komen. Drink je daarbij een kopje Lipton- of çaykur thee, is de kans ook groot dat die van hier komt. De vele thee drogerijen hier zorgen ervoor dat het hier heel lekker ruikt.
En zo was het dan, na meer dan een maand, tijd om het enorme land te verlaten. Op naar een nieuw onbekend land, waar ik terug heel erg naar uitkijk. Tot dusver een korte samenvatting van mijn wedervaren in het oosten van Turkije.

...of toch bijna. Ik ben vanmorgen naar de ambassade van Turkmenistan geweest, en zowaar na wat documenten ingevuld te hebben, wandelde ik buiten met mijn toegangsticket voor het land. Het plan was van zodra ik de visa had, om zo vlug mogelijk de stad te verlaten, maar gisteren is hier een Ierse fietser toegekomen, en samen gaan we morgenvroeg vertrekken om enkele dagen samen te fietsen.
Na 2 weken weer op de baan, ik kijk er echt naar uit. Gisteren heb ik (was het nostalgie?) een toertje gedaan tot buiten het centrum van Ankara om toch weer de juiste spieren in werking te krijgen en het voelde goed aan. Ik ga de blog dus even niet kunnen aanvullen, maar wees gerust, ik zal ergens de bergen en de gastvrijheid van Oost Turkije aan het 'ontdekken' zijn.

Zoals het een goede winkel die zijn goederen aan de man willen brengen, betaamt, ga ik hier ook eventjes de gelegenheid aangrijpen om reclame te maken voor een nieuwigheid aan de blog. Met wat tips van andere fietsers deze middag, heb ik na vele pogingen het toch voor mekaar gekregen dat het vanaf  nu mogelijk is om een idee te krijgen van mijn reeds afgelegde route. Ik vind het zelf leuk een idee te hebben hoe ik precies gereden heb.
Je kan dit vinden onder de tab 'route' en dan onderaan 'afgelegde route'.
PS: Hieronder kun je ook mijn sinds vandaag geposte wedervaren lezen over de laatste week.

Het was vrijdag, Hazal, het meisje die werkt in de hostel, belde in mijn plaats naar de Turkmeense ambassade aangezien ze daar geen Engels kunnen. Terug stond ik versteld van de regels van zo'n ambassade. Zij kon verkrijgen dat ik het visa zou krijgen na 5 dagen ipv 10, onbegrijpelijk. Maar dat vroeg van mijn kant uit ook een beslissing, ga ik die 5 dagen nog wachten of trek ik mijn koersbroek aan. Ik zette mij 10 minuten aan de tafel en besloot te wachten, maar zeker niet hier, ik ben nu eenmaal geen stadsmens, weet je.
Ik ging naar het busstation en kocht er een ticket voor de eerste bus naar het wonderlijke Cappadocia  met enkel mijn stuurtas als bagage, de rest bleef in Ankara. Een heel nieuwe ervaring, zo met de bus, na al die tijd kilometers gesleten te hebben met de fiets. En moet zeggen, het is toch makkelijker, zo met de bus, je glijdt over het asfalt met het landschap snel aan je voorbij zien gaan, stijgen en dalen, terwijl je rustig een boek aan het lezen bent.
Onderweg stopten we aan een wegrestaurant naast een reusachtig zoutmeer, ik had nog nooit zoiets gezien, en de zon op het fel wit deed echt pijn aan de ogen als je over de oneindige vlakte zout wandelde.
Cappadocie is een plaats die met niets te vergelijken is, het lijkt wel een sprookjeswereld, waar mensen leven in fallusvormige rotswoningen, sommigen zelf tot op de dag van vandaag! En dat in een tijd waar je internet kunt hebben in je tent.
Erosie heeft er de voorbije miljoenen jaren voor gezorgd dat de streek er uit ziet zoals ze nu doet, rotsformaties in de vreemdste vormen,indrukwekkende vergezichten en een stroom aan toeristen als gevolg. Maar dat laatste is normaal, iedereen zou dit moeten zien. Göreme is de ideale uitvalsbasis om dit alles te bezoeken. Sommigen doen dit per luchtballon, een erg populaire en ongetwijfeld erg mooie manier, maar ik besloot de streek van op de grond te ontdekken. En heb bijgevolg 3 dagen door de valleien gewandeld en verloren gelopen. Je hoeft geen jota af te weten over fotografie om hier toch prachtige foto's te maken, de natuur helpt je graag een handje. Savonds had ik het gezellige op toerisme ingesteld dorpje als uitvalsbasis, waar ik iedere avond het gezelschap had van een erg internationaal groepje, waar oa Chili, Iran, VS en Ierland waren vertegenwoordigd en bvb een spelletje pool te spelen.
Na een laatste wandeling op maandagochtend, god, ik miste het toen al, nam ik de bus terug naar Ankara, hopend op goed nieuws de dag erna. Die avond ontmoette ik een koppel uit Denemarken die de ambitie heeft om dehele wereld rond te fietsen, dan durf je amper te zggen dat je 'maar' naar Thailand fietst.
BTW, ik kreeg dus niet gehoopte nieuws, ik moet minstens nog een dagje blijven. Ik wil echt terug op de fiets nu, ik heb vanmorgen zelfs de fiets eens moeten afstoffen.

Dag 5 in Ankara en ik heb zonet de eerste visa binnen! Ik kan normaal gezien Uzbekistan binnenkomen zonder problemen. Een groter probleem echter is dat ik om daar te geraken eerst nog door visa landen als Azerbeidjan en Turkmenistan moet. De azerbeidjaanse ambassade snauwde mij eenvoudigweg af omdat ik geen invitatiebrief had en konden/wilden mij niet verder helpen. Na wat opzoekingswerk blijkt dat niet nodig te zijn in Georgie, en ik ga bijgevolg in Batumi mijn Azerbeidjaans visum aanvragen. Toch wel vreemde dingen toch al die verschillende regels op verschillende ambassades. In de Turkmeense ambassade konden ze niet verder helpen zolang ik geen visa had voor Uzbekinstan. Dus naar die geweest, waar ze me gelukkig wel konden helpen. Vanmorgen gebeld naar de ambassade en mijn visa was klaar! Morgen eerste werk terug naar de Turkmeense ambassade en vingers kruisen dat ze me het visa willen verstrekken, want dit zal de moeilijkste zijn van allemaal. Velen verkrijgen ze gewoonweg niet, daarom dat ik hier al probeer, lukt het niet, dan probeer ik nogmaals in Tbilisi, Georgie, en lukt het daar niet heb ik nog een laatste kans in Baku, Azerbeidjan.
Ook al krijg ik dit visa, het zal maar slechts een transitvisum zijn, dat wil zeggen, naargelang je gezicht hun aanstaat blijkbaar, 1-3-5 of 7 dagen om door het land te gaan. Ik zal dus zowieso dat land met de trein of bus doen.
Tot dusver de visa perikelen.
De dagen zien er drastisch anders uit nu dan ervoor op de fiets. Sinds aankomst zaterdag staat mijne Quest op stal en heeft sindsdien nog geen kilometer gereden en zijn de beentjes in een sneltempo aan het rusten.
Ankara lijkt natuurlijk een beetje op iedere andere hoofdstad, maar ik vind toch dat er een aangename sfeer hangt. En ze heeft natuurlijk zijn eigen unieke bezienswaardigheden. Zo ben ik naar het Ataturk mausoleum geweest. Een gigantische oppervlakte met marmer en andere natuursteen ter ere van de vader van het land, Ataturk. Een indrukwekkend bouwwerk dat gebouwd is na de dood van Ataturk in 1937 en was afgewerkt in 1952, nog niet oud dus, maar zeker indrukwekkend, met ieder uur de aflossing van de wacht.
Nadien heeft men mij in het hostel de tip gegeven om de oude Citadel te bezoeken. Na een flinke klim tevoet kwam ik precies ergens helemaal anders terecht, ik had echt niet het gevoel in een hoofdstad te zijn, maar in een klein dorpje ergens op het platteland. Heel vreemd, allemaal kleine, eerder bouwvallige, huisjes, kleine ongepaveide straatjes en winkeltjes en dan de eigenijke citadel, of wat ervan overblijft. De citadel zelf is niet veel meer dan wat muren, maar wat een zicht dat je hebt over de stad, heel mooi, en boeiend te zien hoe de streek rond de stad zo droog en bergachtig is. De stad op zich is eigenlijk ook allesbehalve vlak, sommige delen zijn gebouwd op heuvels, alsook het stadsdeel van de ambassades.
Wat me eigenlijk opvalt, niet enkel tijdens deze reis, maar overal waar ik reeds geweest ben, is hoe snel steden in het nabije verleden gegroeid zijn. Overal, maar echt overal zie je dat het grootste deel van iedere stad de laatste pakweg 30 jaar gebouwd zijn, de verstedelijking is werkelijk overal goed te zien, ik vraag me af waar dat gaat eindigen...

Zoals de titel al een tipje van de sluier deed oplichten, er zijn dus nieuwe foto's van Griekenland en Turkije tot Ankara.
Ik begin ook meer en meer  plezier in het nemen van foto's te krijgen, wat zal betekenen dat ik meer boeiendere foto's zal nemen dan weer maar eens een landschap.
Ankara en de foto's daarvan volgen zeker een dezer!

Een smeltkroes van vele culturen, een poort naar Azië, een wereldstad, de grootste stad van Turkije. Je kan de stad vele namen geven als je er een paar dagen in rondloopt.
Voor mij was het ook een stad met een blij terugzien. Een 40-tal dagen geleden scheidde onze wegen, maar we zijn sindsdien wel steeds met elkaar in contact geweest via het fantastische medium Skype. Ik had namelijk afgesproken met Lotte, met wie ik samengefietst heb tot in Stuttgart. Heel leuk elkaar terug te zien, en natuurlijk veel te vertellen, want elkeen had natuurlijk veel meegemaakt.
Die dag had ik de grote uitdaging om nieuwe onderdelen voor de fiets te vinden, Lotte vergezelde me hierbij. Ik had namelijk de ketting vervangen, maar wat ik vreesde werd realiteit, doordat ik te lang gewacht had, bleek ook de cassette te ver versleten te zijn, waardoor deze doortrapte. Al snel vonden we het straatje waar alle fietswinkels van Istanboel samengepakt waren. De geur van rubber kwem je tegemoet!
Nadat de cassette vervangen was, kon ik me terug voor het hoofd stoten, want ik had zo lang gewacht dat ook de voorste tandwielen te ver versleten waren. Groot probleem hier is dat je enkel het hele cranckstel kan kopen. Na wat zoeken naar de beste prijs en wat onderhandelen heb ik dat dan ook vervangen. Zodoende dat ik nu rij met een zo goed als nieuwe fiets, toch alles wat de mechaniek betreft. Dus, wat hebben we geleerd vandaag? Vervang uw ketting om de 2500-3000km! Zo voorkom je veel probleem en spaar je veel geld. Help me dus onthouden dat ik voor een andere ketting kijk in Azerbeidjan.
Nadien wat sightseeing gedaan, en naar de Grand Bazaar geweest, een wirwar van kleine straatjes met zo'n 6000 winkeltjes, iedereen zijn waren aan de vooral toerist proberen te brengen. Rondlopen in die Grand Bazaar is als je Facebook openen, plotseling heb je vele vrienden. Hello my friend, where you from? You want nice T-shirt? 
De dag erna was het dan zover, ik zag het al een paar dagen liggen daar aan de andere kant van de Bosphorus, het continent Azië! Het avontuur kan nu pas echt beginnen! Maar er eerst geraken natuurlijk, en in Istanboel is dat een probleem, en nog meer als je met de fiets bent. Maar goed, om een lang verhaal kort te maken, het emo-moment bleef uit bij het oversteken van de brug gezien het drukke verkeer, maar aan de overkant verwelkomde een bordje mij met 'Welcome to Asia'
De eerste 150km was mooi vlak, maar druk en enkel industrie en gebouwen. Nadien trok het landschap open en begonnen de eerdere heuveltjes plaats te maken voor het betere klimwerk. Zo reed ik door heel mooie berglandschappen, en bereikte ik toch weer hoogtes van 1300m. Een dagje regen dwong me een hotelletje op te zoeken om alles te drogen, maar de dag nadien was alles weer letterlijk en figuurlijk zonneschijn. Ik begon het echte Turkije te ontdekken, de mensen wuifden me van ver toe, ik werd vele keren uitgenodigd voor een theetje. Bij het kopen van een brood, mijn dagelijks ijsje of zomaar van de weg geplukt, ik krijg steeds een 'çay' aangeboden.
De laatste pakweg 100km naar Ankara was eigenlijk zachtjes afdalen, en de wind in de rug, hoe zalig kan fietsen zijn, denk je dan. In tegenstelling tot Istanboel waar vanaf 60km voor de stad fietsen je reinste waanzin is, bleef die verwachtte drukte uit bij het naderen van Ankara, heel vreemd, is nochtans de hoofdstad. 
Ik vond snel de hostel waar ik ging verblijven voor een week. Ja, een week, minimum, om mijn beentjes eens de nodige rust te gunnen na 4936km in precies 8 weken, maar vooral om de nodige visas te bemachtigen voor de komende landen.