Het was vrijdag, Hazal, het meisje die werkt in de hostel, belde in mijn plaats naar de Turkmeense ambassade aangezien ze daar geen Engels kunnen. Terug stond ik versteld van de regels van zo'n ambassade. Zij kon verkrijgen dat ik het visa zou krijgen na 5 dagen ipv 10, onbegrijpelijk. Maar dat vroeg van mijn kant uit ook een beslissing, ga ik die 5 dagen nog wachten of trek ik mijn koersbroek aan. Ik zette mij 10 minuten aan de tafel en besloot te wachten, maar zeker niet hier, ik ben nu eenmaal geen stadsmens, weet je.
Ik ging naar het busstation en kocht er een ticket voor de eerste bus naar het wonderlijke Cappadocia met enkel mijn stuurtas als bagage, de rest bleef in Ankara. Een heel nieuwe ervaring, zo met de bus, na al die tijd kilometers gesleten te hebben met de fiets. En moet zeggen, het is toch makkelijker, zo met de bus, je glijdt over het asfalt met het landschap snel aan je voorbij zien gaan, stijgen en dalen, terwijl je rustig een boek aan het lezen bent.
Onderweg stopten we aan een wegrestaurant naast een reusachtig zoutmeer, ik had nog nooit zoiets gezien, en de zon op het fel wit deed echt pijn aan de ogen als je over de oneindige vlakte zout wandelde.
Cappadocie is een plaats die met niets te vergelijken is, het lijkt wel een sprookjeswereld, waar mensen leven in fallusvormige rotswoningen, sommigen zelf tot op de dag van vandaag! En dat in een tijd waar je internet kunt hebben in je tent.
Erosie heeft er de voorbije miljoenen jaren voor gezorgd dat de streek er uit ziet zoals ze nu doet, rotsformaties in de vreemdste vormen,indrukwekkende vergezichten en een stroom aan toeristen als gevolg. Maar dat laatste is normaal, iedereen zou dit moeten zien. Göreme is de ideale uitvalsbasis om dit alles te bezoeken. Sommigen doen dit per luchtballon, een erg populaire en ongetwijfeld erg mooie manier, maar ik besloot de streek van op de grond te ontdekken. En heb bijgevolg 3 dagen door de valleien gewandeld en verloren gelopen. Je hoeft geen jota af te weten over fotografie om hier toch prachtige foto's te maken, de natuur helpt je graag een handje. Savonds had ik het gezellige op toerisme ingesteld dorpje als uitvalsbasis, waar ik iedere avond het gezelschap had van een erg internationaal groepje, waar oa Chili, Iran, VS en Ierland waren vertegenwoordigd en bvb een spelletje pool te spelen.
Na een laatste wandeling op maandagochtend, god, ik miste het toen al, nam ik de bus terug naar Ankara, hopend op goed nieuws de dag erna. Die avond ontmoette ik een koppel uit Denemarken die de ambitie heeft om dehele wereld rond te fietsen, dan durf je amper te zggen dat je 'maar' naar Thailand fietst.
BTW, ik kreeg dus niet gehoopte nieuws, ik moet minstens nog een dagje blijven. Ik wil echt terug op de fiets nu, ik heb vanmorgen zelfs de fiets eens moeten afstoffen.
Ik ging naar het busstation en kocht er een ticket voor de eerste bus naar het wonderlijke Cappadocia met enkel mijn stuurtas als bagage, de rest bleef in Ankara. Een heel nieuwe ervaring, zo met de bus, na al die tijd kilometers gesleten te hebben met de fiets. En moet zeggen, het is toch makkelijker, zo met de bus, je glijdt over het asfalt met het landschap snel aan je voorbij zien gaan, stijgen en dalen, terwijl je rustig een boek aan het lezen bent.
Onderweg stopten we aan een wegrestaurant naast een reusachtig zoutmeer, ik had nog nooit zoiets gezien, en de zon op het fel wit deed echt pijn aan de ogen als je over de oneindige vlakte zout wandelde.
Cappadocie is een plaats die met niets te vergelijken is, het lijkt wel een sprookjeswereld, waar mensen leven in fallusvormige rotswoningen, sommigen zelf tot op de dag van vandaag! En dat in een tijd waar je internet kunt hebben in je tent.
Erosie heeft er de voorbije miljoenen jaren voor gezorgd dat de streek er uit ziet zoals ze nu doet, rotsformaties in de vreemdste vormen,indrukwekkende vergezichten en een stroom aan toeristen als gevolg. Maar dat laatste is normaal, iedereen zou dit moeten zien. Göreme is de ideale uitvalsbasis om dit alles te bezoeken. Sommigen doen dit per luchtballon, een erg populaire en ongetwijfeld erg mooie manier, maar ik besloot de streek van op de grond te ontdekken. En heb bijgevolg 3 dagen door de valleien gewandeld en verloren gelopen. Je hoeft geen jota af te weten over fotografie om hier toch prachtige foto's te maken, de natuur helpt je graag een handje. Savonds had ik het gezellige op toerisme ingesteld dorpje als uitvalsbasis, waar ik iedere avond het gezelschap had van een erg internationaal groepje, waar oa Chili, Iran, VS en Ierland waren vertegenwoordigd en bvb een spelletje pool te spelen.
Na een laatste wandeling op maandagochtend, god, ik miste het toen al, nam ik de bus terug naar Ankara, hopend op goed nieuws de dag erna. Die avond ontmoette ik een koppel uit Denemarken die de ambitie heeft om dehele wereld rond te fietsen, dan durf je amper te zggen dat je 'maar' naar Thailand fietst.
BTW, ik kreeg dus niet gehoopte nieuws, ik moet minstens nog een dagje blijven. Ik wil echt terug op de fiets nu, ik heb vanmorgen zelfs de fiets eens moeten afstoffen.
RSS Feed