Henry, de Ierse fietser, bij het krieken van de dag wakker gemaakt, met als excuus om de hitte voor te zijn, maar de echte reden was om terug op mijn aluminium paard te springen. Na wat opwarm kilometers voelde ik meteen dat ik het erg gemist moet hebben. Jammer dat Henry naar het zuiden moest en ik naar het noorden, want we zouden een goed fietsteam gevormd hebben.
Al snel doemden de bergen op en dat zou zo de hele tijd blijven duren, bergen, zoms bewerkt met landbouwgewassen, soms te ruig en te droog om ook maar iets mee te doen. Maar steeds prachtige uitzichten. Het romantische beeld van de eenzame fietser op eindeloze verlaten banen ging hier volledig op. Vooral omdat ik besloot om niet de makkelijkste weg naar de Georgische grens te nemen. Toen ik na een dag een kleinere baan nam, had ik het gevoel van het echte Turkije te zijn binnen gedrongen.
Toen ik aan een tankstation vroeg om mijn brandstofpulletje voor mijn kookvuur op te vullen (een halve liter benzine) nam de pompbediende met argusogen het recipient ter hande, en kwam naar de fiets kijken hoe dat aangesloten moest worden op de fiets en waar het motortje zat.
Na een paar dagen had ik smorgens luidop zitten vloeken om die verdomde wind die me de hele ochtend parten speelde, maar dat veranderde snel. Een familie had zich strategisch een woonplek gezocht aan een bronnetje in het midden van een onherbergzaam gebied. Mijn drinkpullen hadden wat aanvulling nodig, dus stopte ik net daar. Ik werd meteen verwelkomd door nieuwsgierige kinderen, toen plots de vader me naar zich toe wuifde. De mensen waren net aan het eten, en ik mocht aanschuiven, niet aan tafel, want dat was er niet, maar aan het tapijt. Een enorme schaal eten met verschillende borden moesten de hongerige magen stillen, zo ook de mijne. Hoewel de familie het duidelijk niet breed had, werd ik hartelijk verwelkomd, en werd me steeds meer eten voorgeschoteld, die met de handen moest gegeten worden. De vader presenteerde me een geroosterde peper, ik vroeg of het zo een hete peper was, de vader bevestigde. Tot hilariteit van de familie stond mijn mond na een seconde in brand. Trots nam de vader vader een volledige naar zijn mond, en liet me weten dat hij er steeds 5 à 6 eet.
Ik sta nu iedere dag heel vroeg op, tussen 5 en 6 uur, om de brandende zon voor te zijn, want nu begint het wel erg heet te worden tijdens de dag, zo'n hitte warvan het pek van de baan aan je banden begint te kleven en je moet stoppen om het af te krabben. Op de middag hou ik dan een siesta'tje ergens onder een boom. Water vind ik overal aa de kleine bronnetjes die me dagelijks toch een 6 à 7 l water verschaffen. 'S nachts daarentegen kan het dan weer erg koud worden, aangezien ik op een respectabele hoogte zit, tussen de 1000 en 2000m.
Je ziet wat als je zo onder baan bent, vrachtwagens met de vreemdste vrachten, zoals volledig gevuld met opgeblazen voetballen, kruiwagens, overvol tot 2x de hoogte van hun kuip, mensen op het land die de landbouw aan het beoefenen zijn zoals bij ons, afhankelijk van hun vermogen, 30 à 60 jaar geleden. De grotere steden zien er vanaf de baan vaak erg saai en oninteressant uit, maar eens je er in gaat voor bvb inkopen, blijken ze net erg levendig en best een bezoekje waard.
Langs een weg in het diepe Oosten van Turkije, deed een jonge herder me plots stoppen, vroeg eerst de gewone dingen, waar ik vandaan kwam en zo, en nodigde me dan uit naar zijn huis. Hij dreef de koeien naar de rivier waar ze de middag zouden doorbrengen, en wandleden een paar 10m terug. Ik werd verwelkomd door de familie en kreeg eerst eerst een kommetje water, gevolgd door een glas ayran (drinkyoghurt-karnemelk) en een groot borg witte moerbeien. Met veel gebaren lukte het om een gesprek aan te knopen met de familie, die er ondertussen allemaal waren komen bijzitten onder de notenbomen. Ik dacht, ik ga maar eens, maar dat werd me verboden, want plots kwam één van de zusjes met terug een enorme schaal eten, allemaal van eigen kweek, aardappelenpuree (lang geleden) , omelet, çorba (linzen-kikkererwtensoep) en nadien afgesloten met thee natuurlijk. Die mensen leven eigenlijk volledig zelfvoorzienend. Wat een gastvrijheid!!!
Na een afschuwelijke klim tot ver boven de 2000m begon de afdaling naar Trabzon aan de zwarte zee. maar ik wou eerst nog het Sumelaklooster zien, een klooster uit de 13de eeuw die gebouwd is hoog tegen een bergflank, en versierd met prachtige fresco's. Tijdens de klim daar naar toe, passeerde me plots een oude mobilhome met zowaar een Belgische nummerplaat. Ik wuifde en ze stopten,bleek dat het een koppel was uit Gent, op roadtrip zonder echte bestemming, samen met hun 2 honden. We spraken boven af. Zij hadden het klooster al bezocht tegen dat ik eindelijk boven kwam. We babbelden wat, en een Franse kerel kwam ons ook vervoegen, ook op roadtrip met zijn oude VW polo break rond de Zwarte Zee. We besloten om samen een kamp op te slaan wat verder langs een rivier. Het werd een heel gezellige middag en avond. Gillaume en ik besloten een forel te gaan kopen wat veder naar beneden en 's avonds klaar te maken op het kampvuur. We kregen de vis levend mee in een plastic zakje, maar na een klein klopje van de achterkant van ons zakmes waren ze al veel minder fel. Nu begon het moeilijkste part, het kuisen van vis, voor 2 leken als ons, was dat geen sinecure. Maar mag toch met een traantje van trots meedelen dat dat bijzonder goed gelukt was. Na het hout verzameld te hebben hebben we de vis op primitieve, doch efficiente manier klaargemaakt. Christopher en Leila hadden ondertussen een heerlijke schotel klaargemaakt in hun mobilhome die perfect samen ging met de heerlijk geroosterde vis. Een heel gezellige avond met erg sympathieke mensen.
Bij het verder afdalen naar de zee de dag nadien werd het me duidelijk dat het snel nog warmer zou worden. Daar waar het in de bergen snachts afkoelt, is dit nu niet meer het geval, en sliep ik op een verlaten strand aan de zwarte zeekust zonder tent of slaapzak.
De streek hier is vooral bekend om zijn hazelnotenplantages en wat verder de theeplantages. Als je dus een stukje chocolade met nootjes eet, is de kans groot dat de nootjes van hier komen. Drink je daarbij een kopje Lipton- of çaykur thee, is de kans ook groot dat die van hier komt. De vele thee drogerijen hier zorgen ervoor dat het hier heel lekker ruikt.
En zo was het dan, na meer dan een maand, tijd om het enorme land te verlaten. Op naar een nieuw onbekend land, waar ik terug heel erg naar uitkijk. Tot dusver een korte samenvatting van mijn wedervaren in het oosten van Turkije.
Al snel doemden de bergen op en dat zou zo de hele tijd blijven duren, bergen, zoms bewerkt met landbouwgewassen, soms te ruig en te droog om ook maar iets mee te doen. Maar steeds prachtige uitzichten. Het romantische beeld van de eenzame fietser op eindeloze verlaten banen ging hier volledig op. Vooral omdat ik besloot om niet de makkelijkste weg naar de Georgische grens te nemen. Toen ik na een dag een kleinere baan nam, had ik het gevoel van het echte Turkije te zijn binnen gedrongen.
Toen ik aan een tankstation vroeg om mijn brandstofpulletje voor mijn kookvuur op te vullen (een halve liter benzine) nam de pompbediende met argusogen het recipient ter hande, en kwam naar de fiets kijken hoe dat aangesloten moest worden op de fiets en waar het motortje zat.
Na een paar dagen had ik smorgens luidop zitten vloeken om die verdomde wind die me de hele ochtend parten speelde, maar dat veranderde snel. Een familie had zich strategisch een woonplek gezocht aan een bronnetje in het midden van een onherbergzaam gebied. Mijn drinkpullen hadden wat aanvulling nodig, dus stopte ik net daar. Ik werd meteen verwelkomd door nieuwsgierige kinderen, toen plots de vader me naar zich toe wuifde. De mensen waren net aan het eten, en ik mocht aanschuiven, niet aan tafel, want dat was er niet, maar aan het tapijt. Een enorme schaal eten met verschillende borden moesten de hongerige magen stillen, zo ook de mijne. Hoewel de familie het duidelijk niet breed had, werd ik hartelijk verwelkomd, en werd me steeds meer eten voorgeschoteld, die met de handen moest gegeten worden. De vader presenteerde me een geroosterde peper, ik vroeg of het zo een hete peper was, de vader bevestigde. Tot hilariteit van de familie stond mijn mond na een seconde in brand. Trots nam de vader vader een volledige naar zijn mond, en liet me weten dat hij er steeds 5 à 6 eet.
Ik sta nu iedere dag heel vroeg op, tussen 5 en 6 uur, om de brandende zon voor te zijn, want nu begint het wel erg heet te worden tijdens de dag, zo'n hitte warvan het pek van de baan aan je banden begint te kleven en je moet stoppen om het af te krabben. Op de middag hou ik dan een siesta'tje ergens onder een boom. Water vind ik overal aa de kleine bronnetjes die me dagelijks toch een 6 à 7 l water verschaffen. 'S nachts daarentegen kan het dan weer erg koud worden, aangezien ik op een respectabele hoogte zit, tussen de 1000 en 2000m.
Je ziet wat als je zo onder baan bent, vrachtwagens met de vreemdste vrachten, zoals volledig gevuld met opgeblazen voetballen, kruiwagens, overvol tot 2x de hoogte van hun kuip, mensen op het land die de landbouw aan het beoefenen zijn zoals bij ons, afhankelijk van hun vermogen, 30 à 60 jaar geleden. De grotere steden zien er vanaf de baan vaak erg saai en oninteressant uit, maar eens je er in gaat voor bvb inkopen, blijken ze net erg levendig en best een bezoekje waard.
Langs een weg in het diepe Oosten van Turkije, deed een jonge herder me plots stoppen, vroeg eerst de gewone dingen, waar ik vandaan kwam en zo, en nodigde me dan uit naar zijn huis. Hij dreef de koeien naar de rivier waar ze de middag zouden doorbrengen, en wandleden een paar 10m terug. Ik werd verwelkomd door de familie en kreeg eerst eerst een kommetje water, gevolgd door een glas ayran (drinkyoghurt-karnemelk) en een groot borg witte moerbeien. Met veel gebaren lukte het om een gesprek aan te knopen met de familie, die er ondertussen allemaal waren komen bijzitten onder de notenbomen. Ik dacht, ik ga maar eens, maar dat werd me verboden, want plots kwam één van de zusjes met terug een enorme schaal eten, allemaal van eigen kweek, aardappelenpuree (lang geleden) , omelet, çorba (linzen-kikkererwtensoep) en nadien afgesloten met thee natuurlijk. Die mensen leven eigenlijk volledig zelfvoorzienend. Wat een gastvrijheid!!!
Na een afschuwelijke klim tot ver boven de 2000m begon de afdaling naar Trabzon aan de zwarte zee. maar ik wou eerst nog het Sumelaklooster zien, een klooster uit de 13de eeuw die gebouwd is hoog tegen een bergflank, en versierd met prachtige fresco's. Tijdens de klim daar naar toe, passeerde me plots een oude mobilhome met zowaar een Belgische nummerplaat. Ik wuifde en ze stopten,bleek dat het een koppel was uit Gent, op roadtrip zonder echte bestemming, samen met hun 2 honden. We spraken boven af. Zij hadden het klooster al bezocht tegen dat ik eindelijk boven kwam. We babbelden wat, en een Franse kerel kwam ons ook vervoegen, ook op roadtrip met zijn oude VW polo break rond de Zwarte Zee. We besloten om samen een kamp op te slaan wat verder langs een rivier. Het werd een heel gezellige middag en avond. Gillaume en ik besloten een forel te gaan kopen wat veder naar beneden en 's avonds klaar te maken op het kampvuur. We kregen de vis levend mee in een plastic zakje, maar na een klein klopje van de achterkant van ons zakmes waren ze al veel minder fel. Nu begon het moeilijkste part, het kuisen van vis, voor 2 leken als ons, was dat geen sinecure. Maar mag toch met een traantje van trots meedelen dat dat bijzonder goed gelukt was. Na het hout verzameld te hebben hebben we de vis op primitieve, doch efficiente manier klaargemaakt. Christopher en Leila hadden ondertussen een heerlijke schotel klaargemaakt in hun mobilhome die perfect samen ging met de heerlijk geroosterde vis. Een heel gezellige avond met erg sympathieke mensen.
Bij het verder afdalen naar de zee de dag nadien werd het me duidelijk dat het snel nog warmer zou worden. Daar waar het in de bergen snachts afkoelt, is dit nu niet meer het geval, en sliep ik op een verlaten strand aan de zwarte zeekust zonder tent of slaapzak.
De streek hier is vooral bekend om zijn hazelnotenplantages en wat verder de theeplantages. Als je dus een stukje chocolade met nootjes eet, is de kans groot dat de nootjes van hier komen. Drink je daarbij een kopje Lipton- of çaykur thee, is de kans ook groot dat die van hier komt. De vele thee drogerijen hier zorgen ervoor dat het hier heel lekker ruikt.
En zo was het dan, na meer dan een maand, tijd om het enorme land te verlaten. Op naar een nieuw onbekend land, waar ik terug heel erg naar uitkijk. Tot dusver een korte samenvatting van mijn wedervaren in het oosten van Turkije.
RSS Feed