Het voordeel van klimmen is dat het ooit weer allemaal naar beneden gaat, en dat was dus nu het geval aangezien ik naar de kust afzakte naar Rijeka in Kroatie, het volgende land, en eigenlijk begint dit nieuwe avontuur nu pas echt, hier begint alles echt anders te worden, de planten, klimaat, mensen, de munteenheid, gewoontes,... Ik kijk er naar uit!
 De eerste indruk van Kroatie is alvast erg goed, lekker weer, en ik volg nu de weg naar het zuiden langs de ruwe kust met de azuurblauwe wateren van de Adriatische zee.
Nu kun je Kroatie moeilijk zeggen bezocht te hebben zonder enkele eilanden bezocht te hebben, dus gisteren het eiland Rab bezocht en eens op en neer gereden, bij het terugkeren naar het vasteland zag ik kans schoon om eens een beetje te zeuren. De weg naar de ferry was echt km's naar beneden glijden, dus wist ik dat het terugkeren naar de hoofdbaan hoegenaamd geen makkie ging worden, en toen een pick up daar zo mooi stond te blinken kreeg ik het lumineuze idee om te vragen of ik niet mocht meerijden op boven op de hoofdweg, geen slecht idee!
Het volgende eiland diende zich aan, nl Pag een prachtig eiland, langs de ene zijde enkel scherpe rotsen (waar ik vannacht 'zalig' heb op geslapen. Vanmorgen een eindje gefietst, maar mijn ondertussen prachtig gebruinde en gespierde benen vroegen een dagje rust , wie ben ik om ze dat te weigeren? Bijgevolg zit ik nu op een mooie camping, samen met de halve Duitse bevolking, aan de prachtige Adriatische kust. Net een leuke avond gehad met een Engelse motorrijder.

Ik wil hierbij ook iedereen bedanken voor de leuke commentaren die jullie nalaten, het doet echt deugd om eens een reactie te horen van het thuisfront! Het geeft me ook telkens een nieuwe impuls om deze blog te updaten. 

Ja, Slovenie, veel heb ik niet kunnen kennismaken met het land, aangezien het
stuk dat we doorkruisten slechts een goede 30 km was, vooraleer we de grens van
Kroatie bereikten. Ik heb het land eerder al eens bezocht, dus had van toen wel
nog een mooie indruk overgehouden.


Aangezien het zo een zware dag was, hield Bert het voor gezien, en gingen
onze wegen uiteen, echt respect voor die man, te meer dat hij bijna iedere dag
na een zware dag fietsen dan nog eens zijn rust gaat zoeken in zijn tent.


Een uurtje later vond ik het ook tijd mijn tentje uit te zetten. Hoe zwaar
het hier ook fietsen is, het landschap is adembenemend, bergen met bos en vele
open plekken, prachtig om hier te kunnen slapen. Door de hoogte was het wel erg
koud snachts, heel wat anders dan de 30-35° die we laatste dagen
hadden.

Na regen komt zonneschijn zeggen ze, ik zou het moeten geloven. Na die dagen van verschrikkelijk weer, was het de dag erna alsof er niets aan de hand was, en Zuid-Tirol idd die 300 dagen per jaar in de zon baden.

We konden weer verder dus, en vanaf Bolzano loopt het perfecte fietspad die ik al volgde van de Reschenpass gewoon verder via de uitlopers de Alpen en de Dolomieten, prachtig en zalig om door te rijden, het feit dat alles lichtjes daalt helpt om het nog aangenamer te maken. In deze streek heb ik ook de Giro d'Italia zien voorbijkomen! Plots, bij een bankje hield ik bruusk halt, want ik herkende iemand die ik eerder al ontmoet had, helemaal in het begin van de reis op de camping in Remagen, nl Bert, de Hollander. Wat een enorm toeval ons elkaar daar terug te zien. We besloten een tijdje samen te fietsen, dat tijdje werd uiteindelijk 5 dagen! Erg leuke dagen door het mooie
Italie. Nu moet je weten dat Bert 70 jaar is, een erg goed gevoel voor humor heeft,  en ik dacht eerst, verdorie, ik ga steeds op die oude knar moeten wachten, niets was echter minder waar. Die man kan fietsen als geen ander en af en toe moest ik in zijn wiel hangen. Wat hij in zijn eten doet is me nog steeds een raadsel, maar het moet goed spul zijn.

Ik kon al een heel eind verder gekomen zijn, maar er was iets dat me te erg intrigeerde om het aan me te laten voorbij gaan en de ommetoer de moeite waard zou zijn, nl het Venetie van Italie, het echte Venetie dus. Nu ik in de buurt  was zou het zonde zijn het links te laten liggen. Het was een verschrikking om er met de fiets te geraken, maar uiteindelijk lukte het toch om via de brug van het vasteland naar het eiland te geraken, mijn fiets aan het station achter gelaten, want Venetie is niet gemaakt voor een ander voertuig dan gondels.
Ik ben er misschien met torenhoge en gruwelijke vooroordelen naartoe getrokken, als zou het een pretpark voor volwassen zijn, met weinig autheniciteit en vol toeristen. Nu achteraf gezien is het misschien wel supertoeristisch, maar het heeft toch een grote indruk gemaakt op mij.  De bootjes, de smalle straatjes, gaande van 2,5m tot zo smal als 70cm,  met wel
1000 winkeltjes, het gigantische San Marco plein , het Canal Grande, en natuurlijk de vele smalle grachtjes, de levensaders van de stad, met hun typische gondels. Kortom, het ideale decor voor een romantisch reisje met mijn
ongetwijfeld bloedmooie toekomstige vriendin, dit ga ik zeker nog eens doen, maar uitgebeider, want na een middagje rondlopen ben ik weer op de fiets gesprongen en via de baai van Venetie verder oostwaarts getrokken. Eigenlijk een
streek om zo vlug mogelijk door te gaan en km's te vreten want er is niet zoveel te zien, vlak en velden, en van het perfecte fietspad was hier niets meer overgebleven.
In Aquileia stopten we op het einde van een fietsdag, na ons dagelijk verplicht Italiaans ijsje verorbert te hebben. Een mooi en gezellig stadje met Romeinse restanten. Bert en ik zijn op op onze laatste dag in Italie nog 'romantisch' gaan eten. Ik kon Italie toch niet verlaten zonder een echte pizza gegeten te hebben?
De dag erna veranderde het landschap bruusk. We stootten op een kalklandschap vol met grotten, en het werd een dagje van stijgen, de hele dag lang, tot we via Trieste het Dolce Italia verlieten na een klein weekje via de grens van Slovenie.

Werkelijk een perfect fietspad, die van de Reschenpas naar Bolzano, vol met bezienswaardigheden. Op een informatiebordje lees ik dat van iedere 8 appels en peren in Europa, er 1 uit Zuid-Tirol komt, ook lees ik dat er 1000den uren zon zijn en 300 dagen zon per jaar. Geloof niet alles wat je leest, is wat ik geleerd heb vandaag. Wat een slecht weer! Regen onophoudelijk, de wind was wel gaan liggen nu, maar ik ben tot 11u in mijn tent blijven liggen, in de hoop dat het zou ophouden, valse hoop...
Toch mijn moed en boeltje opgepakt en vertrokken, werkelijk geen seconde heeft het opgehouden, ik passeerde Merano zo snel mogelijk maar hoe meer ik Bolzano in het zicht kreeg, hoe meer mijn gezond verstand de bovenhand kreeg en ik besliste om een jeugdherberg op te zoeken, en heb deze gevonden. Bolzano  vlug in de regen bezocht, wel interessante stad en ik vermoed een paradijs voor ieder die van shoppen houdt, zoveel mooie winkels en dat in een mooie omgeving.
Vreemd hier in de streek is dat ze twee talen spreken, incl tweetalige naambordjes, nl Duits en Italiaans, en dat ze in vrede samenleven, is het dan toch mogelijk? :-)
Nu pintje gaan drinken met een Zwitser, my roommate

De Scharnitzpass bracht mij n m'n fiets naar ongekende hoogtes, nl boven 1200m, hoog genoeg om op 18 mei 2012 in de sneeuw te zitten! Via Seefeld ging het dan snel bergaf met mij, letterlijk dan toch, want in een paar km 600m dalen, ja dat kan snel gaan, ik ga eerlijk zijn, ik zat met een ei in mijn broek, 75km/u gehaald.
Zo kwam ik meteen in Innsbruck, hoofdstad van Tirol. Terug via de fantastische site van warmshowers kwam ik in contact met een andere fietsreiziger, en wat voor één, zelden iemand zo gepassioneerd door fietsen ontmoet. Ik ontmoette Ewan, een uitgeweken Leuvenaar die zijn hart gevolgd heeft naar de bergen, voor te skieen, wandelen, maar vooral om te fietsen. Dus 'Vloams klappen' dus in Oostenrijk. Hij toornde mij mee naar zijn woning, wat hij er niet had bij vermeld was dat dat nog een 45min rijden was, steil naar boven, via mooie alpenweides en bossen. God, wat woont hij daar mooi! Een man vol anekdotes over zijn geliefde Leuven en zijn vele fietsreizen. Een echte zot wat fietsen betreft, en zoveel ervaring over de streek.
Hij overtuigde me dan ook om Oostenrijk niet te verlaten via de gekende Brennerpass, die blijkbaar niet veel uitdaging vormt, en niet echt spectaculair is. Omdat ik Oostenrijk niet meteen wou verlaten, en omdat de vorgestelde alternatieve route me erg aansprak, volgde ik zijn raad.
Ewan was uitgeweest, niet gaan slapen, en smorgens met mij dan nog eens het zonsovergoten Innsbruck gaan verkennen, alvorens we afscheid namen. Voor het eerst wees mijn kompas het westen aan, en dat de hele dag lang, langsheen het Innsdal, een prachtige, woeste rivier die heel Tirol doorsnijdt.
De dag nadien was het dan klimmen geblazen, de Reschenpas over. Ewan had me verteld over de Föhn, een natuurfenomeen, waarbij de wolken uit het zuiden worden tegengehouden en zo een warme sterke wind de bergen injaagt. Ja, inderdaad, wind uit het zuiden, net de richting die ik uit moet, dus de hele dag een echt krachtige wind op kop. Ja, ook net die dag dat ik over de 1511m moet klimmen. Ja, niets aan te doen, zelfs als je een aerodynamiek hebt als een gemetste muur. Ik kan je verzekeren, het gemiddelde lag die middag historisch laag. Het was geen pretje, maar je hoort me niet klagen, het reizen met de fiets is werkelijk fantastisch.
Ook boven was de Föhn nog niet met mij, want aangezien deze de wolken tegenhoudt aan de andere kant van de bergen lieten deze hun inhoudt ongenadig los op mij, en hoewel het nu vooral dalen is langs mooie dorpen en meren, toch gaat het gemiddelde amper omhaag door die verdomde wind.
Ondertussen ben ik Italie binnengereden...

Sinds het mooie Heidelberg, zijn de gebeurtenissen en landschappen snel opgevolgd. Via de Neckar rivier zijn we resoluut voor het zuiden gegaan, naar Stuttgart. Ik ben nu al eventjes alleen de wereld aan het ontdekken, want vanaf Stuttgart begon de knie van Lotte wat tegen te sputteren en met de Alpen in het vooruitzicht, hebben we wijselijk besloten even elk onze eigen weg te gaan tot over de Alpen alwaar we dan de vlakke stukken weer samen zouden fietsen.
De eerste nacht alleen in de tent was er meteen eentje waar ik de vrijgekomen plaats goed kon gebruiken aangezien het non stop heeft geregend. Zo ben ik er ook achter gekomen dat de tent zijn beste regenresitentie al verloren heeft. De ochtend erna kon ik niets anders dan wachten tot het ophield en met de handdoek het meeste hemelvocht opvegen. Die dag verruilde ik ook het vlakke landschap voor het betere klimwerk.
Ik begin me ook een beetje een pelgrim onderweg te voelen, daar de mensen spontaan naar me toekomen en me dingen toestoppen, zie ik er al zo een sukkelaar uit? Nee, ik kreeg bij het bestellen van een bratwurst zowaar een tweede bij, aangezien het de laatste op de grill was, In Ulm kwam een man naar me toe en we begonnen het normale praatje van waar ik ben, waar naartoe, enz, hij bood me een koffie met overheerlijke kofiiekoek aan, en later bij hett schuilen onder een boom bood een man mij zijn garage aan, waarbij hij me een limonade bracht. Allemaal leuke, vluchtige ontmoetingen!
Via een stukje Donau-rivier en daarna de prachtige azuurblauwe Lech-rivier ging het snel naar het zuiden, allemaal vlakke stukken, zoals het een goede rivier betaamt, totdat ik plots van de rivier werd weggestuurd en een eindeloze klim begon, toen ik bovenkwam kreeg ik het zicht waar ik al lang zat op te wachten, de besneeuwde bergtoppen van de Alpen! Ik moest ze enkel maar volgen, totdat ik ervoor stond, in Oberammergau, een echt idyllisch alpendorpje. De enige weg, was die erover!
Via de Scharnitz-pass verliet ik na een 11 dagen het verrassende Duitsland...

We zijn slechts enkele dagen verder sinds de vorige blogpost, maar toch terug veel meegemaakt. De vriend die bij Magnus in Koblenz verbleef, kende iemand in Mainz, ons volgende doel, die hij belde of we daar niet mochten verblijven de volgende dag, dat bleek ook helemaal geen probleem te zijn.
Na terug een 100km langsheen het mooiste deel van de Rijn, Unesco Werelderfgoed, trouwens, en niet onbelangrijk met de fiets, allemaal plat! Dus wat kan een fietser meer wensen, platte, mooie fietspaden, geen technische problemen, en echt stralend weer, er zijn hier 2 fietsers die toch al een mooi kleurtje kregen de voorbije dagen, zo'n 30°! Ja, ik heb al gehoord dat jullie daar momenteel slechts van kunnnen dromen (haha, stiekem gegniffel)
Maar goed, na vele kastelen gezien te hebben kwamen we aan in Mainz (toen regende het wel pijpenstelen eventjes), aan het station hadden we afgsproken met Jan, een dokter in spe. Wederom een erg symphatieke kerel die ons naar zijn kot bracht waar hij samenleeft met nog een 5-tal andere studenten. Zo van die studenten waarvan je hoopt dat jouw zoon of dochter ooit ook zo zal worden, openminded, verstandige geinteresseerde mensen.
Terug een heel leuke avond gehad daar. 's morgens een marktje bezocht in het centrum met Jan en Viktoria waar we wat boodschappen kochten vooraleer te vertrekken naar het zuiden.
De eerste fysieke problemen steken weliswaar reeds de kop op, maar dan in lichte mate, nl daar waar het zonlicht normaal nooit schijnt, maar dat is echter meer iets om mee te lachen dan ernstig zorgen over te maken! Voor de rest hebben we eigenlijk nog geen enkel probleem gehad. Zelfs het sociaal experiment heeft tot nog toe een positieve uitslag, wat niet vanzelfsprekend is, we hebben natuurlijk andere gedachten soms, vooral over het tempo van het reizen, maar wat water bij de wijn van beide kanten lost veel op.
Dus nu zijn we in Heidelberg, en omdat we een paar dagen geleden een paar adressen aangeschreven hebben op warmshowers, hebben we hier, geloof het of niet, terug een slaapplaats gevonden bij mensen. Dit is zo een fantastisch emanier om mensen te leren kennen! Dus terug binnen geslapen en we worden steeds zo goed ontvangen, en we hebben zoveel te vertellen omdat alle mensen op warmshowers ook mensen zijn die al gereisd hebben met de fiets, zoals deze mensen, Jenny en Christian, die een jaar door Zuid Amerika hebben gereisd met de fiets. Zulke lieve mensen.
Straks gaan we nog Heidelberg bezoeken, blijkbaar een erg mooie stad.
In tegenstelling wat ik verwacht had, is Duitsland echt wel al erg goed meegevallen. Als ik denk over de mensen die we de voorbije dagen al ontmoet hebben, kan ik niets anders dan goede dingen zeggen!

Alsof de grens van Duitsland steeds verder gelegd van zodra we in de buurt kwamen, zo leek het wel. Steeds als we dachten dat we bijna het land binnenreden, bleek dat we weer wat verkeerd gereden hadden en nog wat verder van de grens waren. Uiteindelijk, vraag me niet langs waar, waren we dan toch in het land der schnitzels und bratwursten.
Nu, buiten dat de nummerplaten en de taal veranderden, bleef het landschap wel hetzelfde glooiende karakter behouden. De volgende nachten waren in de tent, de eerste maal was nog net voor de grens van Nederlands Limburg aan de Maas, we konden Nederland zien, maar een niet-werkend veerpont weerhield ons van een bezoekje. De waard van het brasserietje kwam buiten en vroeg of hij kon helpen. Aangezien het al redelijk laat was zeiden we dat we een plaats zochten voor onze tent. Prompt bood hij ons een plekje aan in zijn achtertuin. We hebben maar meteen iets gegeten ook daar.
De tweede keer in de tent was aan de rand van een steengroeve, het type dat je vind in Henegouwen, met azuurblauw water, mooi zicht als je 's morgens je tentje openritst.  Eenmaal in Remagen aanhgekomen,  kregen we ons eerste zicht op de machtige Rijn alwaar we een camping opzochten, op de plaats van de tentjes bleken nog 2 fietstrippers te verblijven, zo zie je maar dat we niet alleen zijn.
Via warmshowers, een site voor fietsreizigers die een slaapplaatsje zoeken/bieden kwamen we bij een student terecht in Koblenz die ons erg hartelijk ontving op zijn kot, waar we een zeer gezellige avond beleefden en een stukje van Koblenz te zien kregen.
(pfff, ik heb al enkele leuke foto's gemaakt, zowel van vertrek als van onderweg, maar er schort iets, waardoor ik er slechts enekel kan opzetten, en dan geeft hij een foutmelding. Ik zal eens een specialist moeten opzoeken)

Na wat je zonder te overdrijven drukke en hectische dagen kunt noemen was het gisterochtend dan eindelijk zo ver! De dag van vertrek. Zaterdag nog mijn allergrootste dierbaren met een etentje vaarwel gezegd en nog 1001 dingen afgewerkt (en dan liggen er nog 1001 dingen te wachten waartoe ik niet ben geraakt)
Dus vroeg opgestaan om de laatste dingen weg te stoppen in mijn loodzware fiets, die alles samen, dus de bagage, de fiets en ikzelf zo'n 112kg weegt! Ik had net de laatste clips van de zakken afgesteld en de bel ging al, mijn collega's die de moed gevonden hadden om zo ontieglijk vroeg de zondagochtend op te staan om me te vergezellen bij de eerste km's of uit te wuiven. Samen naar de Pink Panter gereden alwaar een nog grotere aanmoedigingsploeg stond te wachten. De verplichte foto's werden genomen om de herrinnering te vereeuwigen. Ja, zelfs die van de pers! Met de krop in de keel afscheid genomen van de thuisblijvers en vertrokken met een heel peleton. Na enkele km's slonk de groep al, en na afscheid van mijn wielervrienden de  Pink Panters in Herzele, was het enkel nog fervent fietser en collega Bart die me nog vergezelde tot in Meise. Nadien was het eventjes alleen de weg zoeken tot aan het station van Leuven, alwaar ik die andere eenzame vakantiefietser snel opmerkte. Lotte was ook net toegekomen, van een toeval gesproken, alsof we al meteen perfect op elkaar zijn afgestemd.
Hoedanook wordt dit een echt sociaal experiment. Twee nobele onbekenden  die elkaar voorheen slechts 3x gezien hebben die daarna 6 a 7 weken dag in dag op elkaars lip zullen zitten, ik ben benieuwd wat de uitslag wordt van het experiment.
Na de eerste emoties en ervaringen uitgewisseld te hebben, stonden we al voor het eerste obstakel, normaal hadden we voor de eerste nacht een slaapplaats in Leuven, maar die had op het laatste afgezegd, waardoor we een plan B moesten zoeken, aangezien het wel leuk zou zijn mochten we die eerste nacht nog ergens op een bedje zouden kunnen doorbrengen. Na wat bellen vond Lotte een slaaplaats bij een collega van haar in Boutersem, een 10km verder de goede richting uit. Daar werden we echt hartelijk ontvangen, en hadden we een gezellige avond. Bedankt Frank en Christine!