Na regen komt zonneschijn zeggen ze, ik zou het moeten geloven. Na die dagen van verschrikkelijk weer, was het de dag erna alsof er niets aan de hand was, en Zuid-Tirol idd die 300 dagen per jaar in de zon baden.
We konden weer verder dus, en vanaf Bolzano loopt het perfecte fietspad die ik al volgde van de Reschenpass gewoon verder via de uitlopers de Alpen en de Dolomieten, prachtig en zalig om door te rijden, het feit dat alles lichtjes daalt helpt om het nog aangenamer te maken. In deze streek heb ik ook de Giro d'Italia zien voorbijkomen! Plots, bij een bankje hield ik bruusk halt, want ik herkende iemand die ik eerder al ontmoet had, helemaal in het begin van de reis op de camping in Remagen, nl Bert, de Hollander. Wat een enorm toeval ons elkaar daar terug te zien. We besloten een tijdje samen te fietsen, dat tijdje werd uiteindelijk 5 dagen! Erg leuke dagen door het mooie
Italie. Nu moet je weten dat Bert 70 jaar is, een erg goed gevoel voor humor heeft, en ik dacht eerst, verdorie, ik ga steeds op die oude knar moeten wachten, niets was echter minder waar. Die man kan fietsen als geen ander en af en toe moest ik in zijn wiel hangen. Wat hij in zijn eten doet is me nog steeds een raadsel, maar het moet goed spul zijn.
Ik kon al een heel eind verder gekomen zijn, maar er was iets dat me te erg intrigeerde om het aan me te laten voorbij gaan en de ommetoer de moeite waard zou zijn, nl het Venetie van Italie, het echte Venetie dus. Nu ik in de buurt was zou het zonde zijn het links te laten liggen. Het was een verschrikking om er met de fiets te geraken, maar uiteindelijk lukte het toch om via de brug van het vasteland naar het eiland te geraken, mijn fiets aan het station achter gelaten, want Venetie is niet gemaakt voor een ander voertuig dan gondels.
Ik ben er misschien met torenhoge en gruwelijke vooroordelen naartoe getrokken, als zou het een pretpark voor volwassen zijn, met weinig autheniciteit en vol toeristen. Nu achteraf gezien is het misschien wel supertoeristisch, maar het heeft toch een grote indruk gemaakt op mij. De bootjes, de smalle straatjes, gaande van 2,5m tot zo smal als 70cm, met wel
1000 winkeltjes, het gigantische San Marco plein , het Canal Grande, en natuurlijk de vele smalle grachtjes, de levensaders van de stad, met hun typische gondels. Kortom, het ideale decor voor een romantisch reisje met mijn
ongetwijfeld bloedmooie toekomstige vriendin, dit ga ik zeker nog eens doen, maar uitgebeider, want na een middagje rondlopen ben ik weer op de fiets gesprongen en via de baai van Venetie verder oostwaarts getrokken. Eigenlijk een
streek om zo vlug mogelijk door te gaan en km's te vreten want er is niet zoveel te zien, vlak en velden, en van het perfecte fietspad was hier niets meer overgebleven.
In Aquileia stopten we op het einde van een fietsdag, na ons dagelijk verplicht Italiaans ijsje verorbert te hebben. Een mooi en gezellig stadje met Romeinse restanten. Bert en ik zijn op op onze laatste dag in Italie nog 'romantisch' gaan eten. Ik kon Italie toch niet verlaten zonder een echte pizza gegeten te hebben?
De dag erna veranderde het landschap bruusk. We stootten op een kalklandschap vol met grotten, en het werd een dagje van stijgen, de hele dag lang, tot we via Trieste het Dolce Italia verlieten na een klein weekje via de grens van Slovenie.
We konden weer verder dus, en vanaf Bolzano loopt het perfecte fietspad die ik al volgde van de Reschenpass gewoon verder via de uitlopers de Alpen en de Dolomieten, prachtig en zalig om door te rijden, het feit dat alles lichtjes daalt helpt om het nog aangenamer te maken. In deze streek heb ik ook de Giro d'Italia zien voorbijkomen! Plots, bij een bankje hield ik bruusk halt, want ik herkende iemand die ik eerder al ontmoet had, helemaal in het begin van de reis op de camping in Remagen, nl Bert, de Hollander. Wat een enorm toeval ons elkaar daar terug te zien. We besloten een tijdje samen te fietsen, dat tijdje werd uiteindelijk 5 dagen! Erg leuke dagen door het mooie
Italie. Nu moet je weten dat Bert 70 jaar is, een erg goed gevoel voor humor heeft, en ik dacht eerst, verdorie, ik ga steeds op die oude knar moeten wachten, niets was echter minder waar. Die man kan fietsen als geen ander en af en toe moest ik in zijn wiel hangen. Wat hij in zijn eten doet is me nog steeds een raadsel, maar het moet goed spul zijn.
Ik kon al een heel eind verder gekomen zijn, maar er was iets dat me te erg intrigeerde om het aan me te laten voorbij gaan en de ommetoer de moeite waard zou zijn, nl het Venetie van Italie, het echte Venetie dus. Nu ik in de buurt was zou het zonde zijn het links te laten liggen. Het was een verschrikking om er met de fiets te geraken, maar uiteindelijk lukte het toch om via de brug van het vasteland naar het eiland te geraken, mijn fiets aan het station achter gelaten, want Venetie is niet gemaakt voor een ander voertuig dan gondels.
Ik ben er misschien met torenhoge en gruwelijke vooroordelen naartoe getrokken, als zou het een pretpark voor volwassen zijn, met weinig autheniciteit en vol toeristen. Nu achteraf gezien is het misschien wel supertoeristisch, maar het heeft toch een grote indruk gemaakt op mij. De bootjes, de smalle straatjes, gaande van 2,5m tot zo smal als 70cm, met wel
1000 winkeltjes, het gigantische San Marco plein , het Canal Grande, en natuurlijk de vele smalle grachtjes, de levensaders van de stad, met hun typische gondels. Kortom, het ideale decor voor een romantisch reisje met mijn
ongetwijfeld bloedmooie toekomstige vriendin, dit ga ik zeker nog eens doen, maar uitgebeider, want na een middagje rondlopen ben ik weer op de fiets gesprongen en via de baai van Venetie verder oostwaarts getrokken. Eigenlijk een
streek om zo vlug mogelijk door te gaan en km's te vreten want er is niet zoveel te zien, vlak en velden, en van het perfecte fietspad was hier niets meer overgebleven.
In Aquileia stopten we op het einde van een fietsdag, na ons dagelijk verplicht Italiaans ijsje verorbert te hebben. Een mooi en gezellig stadje met Romeinse restanten. Bert en ik zijn op op onze laatste dag in Italie nog 'romantisch' gaan eten. Ik kon Italie toch niet verlaten zonder een echte pizza gegeten te hebben?
De dag erna veranderde het landschap bruusk. We stootten op een kalklandschap vol met grotten, en het werd een dagje van stijgen, de hele dag lang, tot we via Trieste het Dolce Italia verlieten na een klein weekje via de grens van Slovenie.
RSS Feed