Sinds het mooie Heidelberg, zijn de gebeurtenissen en landschappen snel opgevolgd. Via de Neckar rivier zijn we resoluut voor het zuiden gegaan, naar Stuttgart. Ik ben nu al eventjes alleen de wereld aan het ontdekken, want vanaf Stuttgart begon de knie van Lotte wat tegen te sputteren en met de Alpen in het vooruitzicht, hebben we wijselijk besloten even elk onze eigen weg te gaan tot over de Alpen alwaar we dan de vlakke stukken weer samen zouden fietsen.
De eerste nacht alleen in de tent was er meteen eentje waar ik de vrijgekomen plaats goed kon gebruiken aangezien het non stop heeft geregend. Zo ben ik er ook achter gekomen dat de tent zijn beste regenresitentie al verloren heeft. De ochtend erna kon ik niets anders dan wachten tot het ophield en met de handdoek het meeste hemelvocht opvegen. Die dag verruilde ik ook het vlakke landschap voor het betere klimwerk.
Ik begin me ook een beetje een pelgrim onderweg te voelen, daar de mensen spontaan naar me toekomen en me dingen toestoppen, zie ik er al zo een sukkelaar uit? Nee, ik kreeg bij het bestellen van een bratwurst zowaar een tweede bij, aangezien het de laatste op de grill was, In Ulm kwam een man naar me toe en we begonnen het normale praatje van waar ik ben, waar naartoe, enz, hij bood me een koffie met overheerlijke kofiiekoek aan, en later bij hett schuilen onder een boom bood een man mij zijn garage aan, waarbij hij me een limonade bracht. Allemaal leuke, vluchtige ontmoetingen!
Via een stukje Donau-rivier en daarna de prachtige azuurblauwe Lech-rivier ging het snel naar het zuiden, allemaal vlakke stukken, zoals het een goede rivier betaamt, totdat ik plots van de rivier werd weggestuurd en een eindeloze klim begon, toen ik bovenkwam kreeg ik het zicht waar ik al lang zat op te wachten, de besneeuwde bergtoppen van de Alpen! Ik moest ze enkel maar volgen, totdat ik ervoor stond, in Oberammergau, een echt idyllisch alpendorpje. De enige weg, was die erover!
Via de Scharnitz-pass verliet ik na een 11 dagen het verrassende Duitsland...
De eerste nacht alleen in de tent was er meteen eentje waar ik de vrijgekomen plaats goed kon gebruiken aangezien het non stop heeft geregend. Zo ben ik er ook achter gekomen dat de tent zijn beste regenresitentie al verloren heeft. De ochtend erna kon ik niets anders dan wachten tot het ophield en met de handdoek het meeste hemelvocht opvegen. Die dag verruilde ik ook het vlakke landschap voor het betere klimwerk.
Ik begin me ook een beetje een pelgrim onderweg te voelen, daar de mensen spontaan naar me toekomen en me dingen toestoppen, zie ik er al zo een sukkelaar uit? Nee, ik kreeg bij het bestellen van een bratwurst zowaar een tweede bij, aangezien het de laatste op de grill was, In Ulm kwam een man naar me toe en we begonnen het normale praatje van waar ik ben, waar naartoe, enz, hij bood me een koffie met overheerlijke kofiiekoek aan, en later bij hett schuilen onder een boom bood een man mij zijn garage aan, waarbij hij me een limonade bracht. Allemaal leuke, vluchtige ontmoetingen!
Via een stukje Donau-rivier en daarna de prachtige azuurblauwe Lech-rivier ging het snel naar het zuiden, allemaal vlakke stukken, zoals het een goede rivier betaamt, totdat ik plots van de rivier werd weggestuurd en een eindeloze klim begon, toen ik bovenkwam kreeg ik het zicht waar ik al lang zat op te wachten, de besneeuwde bergtoppen van de Alpen! Ik moest ze enkel maar volgen, totdat ik ervoor stond, in Oberammergau, een echt idyllisch alpendorpje. De enige weg, was die erover!
Via de Scharnitz-pass verliet ik na een 11 dagen het verrassende Duitsland...
RSS Feed