De Scharnitzpass bracht mij n m'n fiets naar ongekende hoogtes, nl boven 1200m, hoog genoeg om op 18 mei 2012 in de sneeuw te zitten! Via Seefeld ging het dan snel bergaf met mij, letterlijk dan toch, want in een paar km 600m dalen, ja dat kan snel gaan, ik ga eerlijk zijn, ik zat met een ei in mijn broek, 75km/u gehaald.
Zo kwam ik meteen in Innsbruck, hoofdstad van Tirol. Terug via de fantastische site van warmshowers kwam ik in contact met een andere fietsreiziger, en wat voor één, zelden iemand zo gepassioneerd door fietsen ontmoet. Ik ontmoette Ewan, een uitgeweken Leuvenaar die zijn hart gevolgd heeft naar de bergen, voor te skieen, wandelen, maar vooral om te fietsen. Dus 'Vloams klappen' dus in Oostenrijk. Hij toornde mij mee naar zijn woning, wat hij er niet had bij vermeld was dat dat nog een 45min rijden was, steil naar boven, via mooie alpenweides en bossen. God, wat woont hij daar mooi! Een man vol anekdotes over zijn geliefde Leuven en zijn vele fietsreizen. Een echte zot wat fietsen betreft, en zoveel ervaring over de streek.
Hij overtuigde me dan ook om Oostenrijk niet te verlaten via de gekende Brennerpass, die blijkbaar niet veel uitdaging vormt, en niet echt spectaculair is. Omdat ik Oostenrijk niet meteen wou verlaten, en omdat de vorgestelde alternatieve route me erg aansprak, volgde ik zijn raad.
Ewan was uitgeweest, niet gaan slapen, en smorgens met mij dan nog eens het zonsovergoten Innsbruck gaan verkennen, alvorens we afscheid namen. Voor het eerst wees mijn kompas het westen aan, en dat de hele dag lang, langsheen het Innsdal, een prachtige, woeste rivier die heel Tirol doorsnijdt.
De dag nadien was het dan klimmen geblazen, de Reschenpas over. Ewan had me verteld over de Föhn, een natuurfenomeen, waarbij de wolken uit het zuiden worden tegengehouden en zo een warme sterke wind de bergen injaagt. Ja, inderdaad, wind uit het zuiden, net de richting die ik uit moet, dus de hele dag een echt krachtige wind op kop. Ja, ook net die dag dat ik over de 1511m moet klimmen. Ja, niets aan te doen, zelfs als je een aerodynamiek hebt als een gemetste muur. Ik kan je verzekeren, het gemiddelde lag die middag historisch laag. Het was geen pretje, maar je hoort me niet klagen, het reizen met de fiets is werkelijk fantastisch.
Ook boven was de Föhn nog niet met mij, want aangezien deze de wolken tegenhoudt aan de andere kant van de bergen lieten deze hun inhoudt ongenadig los op mij, en hoewel het nu vooral dalen is langs mooie dorpen en meren, toch gaat het gemiddelde amper omhaag door die verdomde wind.
Ondertussen ben ik Italie binnengereden...
Zo kwam ik meteen in Innsbruck, hoofdstad van Tirol. Terug via de fantastische site van warmshowers kwam ik in contact met een andere fietsreiziger, en wat voor één, zelden iemand zo gepassioneerd door fietsen ontmoet. Ik ontmoette Ewan, een uitgeweken Leuvenaar die zijn hart gevolgd heeft naar de bergen, voor te skieen, wandelen, maar vooral om te fietsen. Dus 'Vloams klappen' dus in Oostenrijk. Hij toornde mij mee naar zijn woning, wat hij er niet had bij vermeld was dat dat nog een 45min rijden was, steil naar boven, via mooie alpenweides en bossen. God, wat woont hij daar mooi! Een man vol anekdotes over zijn geliefde Leuven en zijn vele fietsreizen. Een echte zot wat fietsen betreft, en zoveel ervaring over de streek.
Hij overtuigde me dan ook om Oostenrijk niet te verlaten via de gekende Brennerpass, die blijkbaar niet veel uitdaging vormt, en niet echt spectaculair is. Omdat ik Oostenrijk niet meteen wou verlaten, en omdat de vorgestelde alternatieve route me erg aansprak, volgde ik zijn raad.
Ewan was uitgeweest, niet gaan slapen, en smorgens met mij dan nog eens het zonsovergoten Innsbruck gaan verkennen, alvorens we afscheid namen. Voor het eerst wees mijn kompas het westen aan, en dat de hele dag lang, langsheen het Innsdal, een prachtige, woeste rivier die heel Tirol doorsnijdt.
De dag nadien was het dan klimmen geblazen, de Reschenpas over. Ewan had me verteld over de Föhn, een natuurfenomeen, waarbij de wolken uit het zuiden worden tegengehouden en zo een warme sterke wind de bergen injaagt. Ja, inderdaad, wind uit het zuiden, net de richting die ik uit moet, dus de hele dag een echt krachtige wind op kop. Ja, ook net die dag dat ik over de 1511m moet klimmen. Ja, niets aan te doen, zelfs als je een aerodynamiek hebt als een gemetste muur. Ik kan je verzekeren, het gemiddelde lag die middag historisch laag. Het was geen pretje, maar je hoort me niet klagen, het reizen met de fiets is werkelijk fantastisch.
Ook boven was de Föhn nog niet met mij, want aangezien deze de wolken tegenhoudt aan de andere kant van de bergen lieten deze hun inhoudt ongenadig los op mij, en hoewel het nu vooral dalen is langs mooie dorpen en meren, toch gaat het gemiddelde amper omhaag door die verdomde wind.
Ondertussen ben ik Italie binnengereden...
RSS Feed