Misschien een verkeerde keuze. Maar iedereen maakt die wel eens zeker? Na mijn lange rustperiode besloot ik terug de bergen in te trekken. Hoofdreden hiervoor was het tot de verbeelding sprekende Shangri-La die ik op mijn weg naar Kunming zou voorbij komen. Shangri-La, voor mij was dit de voorstelling van het paradijs op aarde...
En hiervoor had ik heel veel over om dit te zien. Zelfs om vals te spelen op mijn fietstrip, iets wat ik verplicht was, gezien de korte tijd die me nog rest in dit land. Dus de bus op met hebben en houden, naar de voet van het Tibetaans plateau. De dag nadien begon de dag met steil klimmen en dat heeft het de hele dag gedaan, naar een hoogte van 4300m. Een verschrikkelijke wind maakte dat mijn afstand die dag slechts 32km was met een duizelingwekkend gemiddelde van 6,4km/u.
De dag nadien was niet veel beter, terwijl er stukken daalden. Bij een pauze langs de weg stopte een mini busje en stelde me voor de weg naar Litang gemotoriseerd voort te zetten naar Litang, ik twijfelde, maar na een prijs af gesproken te hebben even later zaten mijn aluminium ros en ik te schudden in het busje. Schudden, ja, want het was het langste slechte stuk weg op mijn trip, met de ene pas na de andere. Het zouden mijn best gespendeerde 100yuan van de reis worden. Dit zou me vele dagen gekost hebben, en die heb ik niet, nu 7u om de 200 km te overbruggen.
Litang bleek een authentiek Tibetanenstadje te zijn op 4000m, waar mensen traditioneel gekleed gaan, waar je alle delen van de yak kunt eten, en waar een reuze stoepa en reuze gebedsmolen staat die een soort Scherpenheuvel is voor de Boeddhistische pelgrims. We (ik was amen met een Kroaat) werden uitgenodigd om 3x mee te draaien aan dit indrukwekkend bouwwerk.
Ik ontmoette er ook 2 Duiste fietsers, die ik eerder ontmoette in Kyrgyzstan, en besloot mee te fietsen met hen. Die dag moet een van de lstaigste van de hele reis geweest zijn. Ik was nog niet goed terug aangepast aan de hoogte, de vreselijke koude, de wind en het constant klimmen, hebben me doen stoppen aan een klein welgekomen plaatsje in het midden van nergens en heb deze 2 geoliede Duitse machines laten gaan.
Maar uitsel is geen afstel en de eindeloze col die voor me lag moest bedwongen worden de dag nadien. Deze bracht me naar ongekende hoogtes, naar 4696m! Respect! Heel desolaat, kale rotsen en machtige uitzichten waren de beloning. Een afdaling bracht me terug naar de Tibetaanse dorpjes.
De hoop dat het ergste achter de rug was, was slechts een illusie, de volgende dag begon het klimmen opnieuw die me (terug) naar recordhoogtes bracht, deze keer, en nu echt het record, een ongelofelijke 4708m!!! Pfff! En zeggen dat ik op dat moment kon rijden tussen de bananen en mandarijntjes, mocht ik niet terug de bergen zijn ingetrokken, wat keuzes niet allemaal kunnen bepalen! Ja, het is de tijd van de mandarijntjes en het is rond de streek van Chengdu dat de Sint ieder jaar een enorme bestelling plaatst.
Volgende bestemming: Shangri-La! Ik had al onheilspellende dingen gehoord over de plaats onderweg, maar moest het met eigen ogen zien. Het Tibetaanse land had ik voorgoed achter mij gelaten en de temperaturen werden terug menselijk, doch fris. In de jaren 90 heeft de Chinese overheid een onderzoeksteam de opdracht gegeven om op zoek te gaan naar de plaats die beschreven in het boek "Lost Horizon" van James Hilton. Volgens het team bleek dit hier te zijn. Prompt liet de overheid de plaats omdopen van Zhongdian naar Shangri-La!!!! Sindsdien trekt deze plaats horden (vooral Chinese) toeristen, en is dit niets meer dan een circus geworden. Kleine straatjes met het ene winkelktje naast het andere. Een paradijs voor sleutelhangerverzamelaars, ja. Waarom het in de eerste plaats deze plek geworden is, is me ook een raadsel, ik heb vele mooiere plaatsen gezien in China. Een grote teleurstelling, toch.
Een prachtige fietsrit door een heel mooie vallei (een van diepste van de wereld) en één van de zaligste afdalingen zover, deed het landschap, de vegetatie, mensen én temperatuur drastisch veranderen. Ik heb echt gezien wat altitude met de wereld kan doen. De sliert bussen met toeristen die voorbij kwam op weg naar Shangri-La probeerde ik te negeren.
Ik kwam in het land van de Naxi's. Een volk waar de vrouw het van oudsher voor het zeggen heeft. Jed ziet de kleine dametjes langs de kant van de weg in hun blauwe hemden en pet, met schild en mand op de rug gevuld met enorme hoeveelheden hulst in. Lijiang is de hoofdstad van de Naxi's, jammer genoeg niets meer verworden dan een toeristisch circus, vooral sinds het hele oude centrum is uitgeroepen als UNESCO werelderfgoed.
Van daar moest ik terug een beslissing nemen die ik niet graag neem. Gezien de afstand en de tijd die me nog rest, werd ik op de trein gedwongen die me naar Kunming bracht. Als je dus kijkt naar de tab "afgelegde route", zul je dus zien dat veel van de weg sinds Chengdu is rood gekleurd. Ik heb de meest dramatische landschappen gezien, de hoogste passen beklommen, mooie mensen ontmoet. Maar de reden waarom ik deze weg nam, was toch eerder teleurstellend.
Ik ben nu ik Kunming, hoofdstad van de Yunnan provincie, en moet wachten achter mijn Vietnamees visa! Vanaf hier gaat het dan recht naar de Vietgrens en op 15 december wordt mijn Chinese avontuur daar afgesloten na meer dan 2,5 maand.
En hiervoor had ik heel veel over om dit te zien. Zelfs om vals te spelen op mijn fietstrip, iets wat ik verplicht was, gezien de korte tijd die me nog rest in dit land. Dus de bus op met hebben en houden, naar de voet van het Tibetaans plateau. De dag nadien begon de dag met steil klimmen en dat heeft het de hele dag gedaan, naar een hoogte van 4300m. Een verschrikkelijke wind maakte dat mijn afstand die dag slechts 32km was met een duizelingwekkend gemiddelde van 6,4km/u.
De dag nadien was niet veel beter, terwijl er stukken daalden. Bij een pauze langs de weg stopte een mini busje en stelde me voor de weg naar Litang gemotoriseerd voort te zetten naar Litang, ik twijfelde, maar na een prijs af gesproken te hebben even later zaten mijn aluminium ros en ik te schudden in het busje. Schudden, ja, want het was het langste slechte stuk weg op mijn trip, met de ene pas na de andere. Het zouden mijn best gespendeerde 100yuan van de reis worden. Dit zou me vele dagen gekost hebben, en die heb ik niet, nu 7u om de 200 km te overbruggen.
Litang bleek een authentiek Tibetanenstadje te zijn op 4000m, waar mensen traditioneel gekleed gaan, waar je alle delen van de yak kunt eten, en waar een reuze stoepa en reuze gebedsmolen staat die een soort Scherpenheuvel is voor de Boeddhistische pelgrims. We (ik was amen met een Kroaat) werden uitgenodigd om 3x mee te draaien aan dit indrukwekkend bouwwerk.
Ik ontmoette er ook 2 Duiste fietsers, die ik eerder ontmoette in Kyrgyzstan, en besloot mee te fietsen met hen. Die dag moet een van de lstaigste van de hele reis geweest zijn. Ik was nog niet goed terug aangepast aan de hoogte, de vreselijke koude, de wind en het constant klimmen, hebben me doen stoppen aan een klein welgekomen plaatsje in het midden van nergens en heb deze 2 geoliede Duitse machines laten gaan.
Maar uitsel is geen afstel en de eindeloze col die voor me lag moest bedwongen worden de dag nadien. Deze bracht me naar ongekende hoogtes, naar 4696m! Respect! Heel desolaat, kale rotsen en machtige uitzichten waren de beloning. Een afdaling bracht me terug naar de Tibetaanse dorpjes.
De hoop dat het ergste achter de rug was, was slechts een illusie, de volgende dag begon het klimmen opnieuw die me (terug) naar recordhoogtes bracht, deze keer, en nu echt het record, een ongelofelijke 4708m!!! Pfff! En zeggen dat ik op dat moment kon rijden tussen de bananen en mandarijntjes, mocht ik niet terug de bergen zijn ingetrokken, wat keuzes niet allemaal kunnen bepalen! Ja, het is de tijd van de mandarijntjes en het is rond de streek van Chengdu dat de Sint ieder jaar een enorme bestelling plaatst.
Volgende bestemming: Shangri-La! Ik had al onheilspellende dingen gehoord over de plaats onderweg, maar moest het met eigen ogen zien. Het Tibetaanse land had ik voorgoed achter mij gelaten en de temperaturen werden terug menselijk, doch fris. In de jaren 90 heeft de Chinese overheid een onderzoeksteam de opdracht gegeven om op zoek te gaan naar de plaats die beschreven in het boek "Lost Horizon" van James Hilton. Volgens het team bleek dit hier te zijn. Prompt liet de overheid de plaats omdopen van Zhongdian naar Shangri-La!!!! Sindsdien trekt deze plaats horden (vooral Chinese) toeristen, en is dit niets meer dan een circus geworden. Kleine straatjes met het ene winkelktje naast het andere. Een paradijs voor sleutelhangerverzamelaars, ja. Waarom het in de eerste plaats deze plek geworden is, is me ook een raadsel, ik heb vele mooiere plaatsen gezien in China. Een grote teleurstelling, toch.
Een prachtige fietsrit door een heel mooie vallei (een van diepste van de wereld) en één van de zaligste afdalingen zover, deed het landschap, de vegetatie, mensen én temperatuur drastisch veranderen. Ik heb echt gezien wat altitude met de wereld kan doen. De sliert bussen met toeristen die voorbij kwam op weg naar Shangri-La probeerde ik te negeren.
Ik kwam in het land van de Naxi's. Een volk waar de vrouw het van oudsher voor het zeggen heeft. Jed ziet de kleine dametjes langs de kant van de weg in hun blauwe hemden en pet, met schild en mand op de rug gevuld met enorme hoeveelheden hulst in. Lijiang is de hoofdstad van de Naxi's, jammer genoeg niets meer verworden dan een toeristisch circus, vooral sinds het hele oude centrum is uitgeroepen als UNESCO werelderfgoed.
Van daar moest ik terug een beslissing nemen die ik niet graag neem. Gezien de afstand en de tijd die me nog rest, werd ik op de trein gedwongen die me naar Kunming bracht. Als je dus kijkt naar de tab "afgelegde route", zul je dus zien dat veel van de weg sinds Chengdu is rood gekleurd. Ik heb de meest dramatische landschappen gezien, de hoogste passen beklommen, mooie mensen ontmoet. Maar de reden waarom ik deze weg nam, was toch eerder teleurstellend.
Ik ben nu ik Kunming, hoofdstad van de Yunnan provincie, en moet wachten achter mijn Vietnamees visa! Vanaf hier gaat het dan recht naar de Vietgrens en op 15 december wordt mijn Chinese avontuur daar afgesloten na meer dan 2,5 maand.
RSS Feed