Ik keek erg uit naar de rit van Kunming naar de grens van Vietnam, voor 2 redenen, nl de warmte, die heerlijke warmte en ook een beetje natuurlijk dat na 2,5 maand in dit complexe land tijd voor verandering vraagt.
Het werd meteen duidelijk dat ik niet teleurgesteld zou worden. Langzaamaan verdwenen de laagjes textiel van rond dit strakke lichaam. Het duurde niet lang eer de benen weer het zonlicht zagen, hoera. Ik had ook het gevoel dat ik meer daalde dan steeg. Na een middag klimmen werd ik de volgende ochtend wakker in een dikke mist midden een bamboebos. Een schaarse opklaring in de hemel verhulde in wat voor een mooie streek ik was beland.De afdaling die daarna volgde reken ik zeker en vast in de top drie van mooiste ritten. Door de dichte mist enkel afdalen, eerst door bamboebossen en mooie dorpjes, daarna door een soort regenwoud tot ik na 35km(!) de vallei van de Rode Rivier binnenreed.
Na verbaasd te zijn door de vriendelijke mensen, velen van hen in traditionele kledij, en de vele rijstterrassen reed ik in rechte lijn naar de grens van Vietnam.
Dit hele gebied ten zuiden van Kunming is duidelijk de groententuin van China. Overal werd vanalles geteeld, zo ver het oog reiken kon. En het beste is, als de ene teelt geoogst word, word meteen een nieuwe geplant of gezaaid, aangezien het hier het hele jaar door lente is.
Op iedere helling van de rode rivier staat wel een bananenplantage, leuk om daar je tentje tussen te plaatsen.
Na mijn laatste Yuans gespendeerd te hebben in Hekou was het tijd om niuewe oorde te verkennen, Vietnam, here I come! Na het equivalent van 80 euro afgehaald te hebben mocht ik me meteen miljoniar noemen, want ik had plots 2 000 000 Dong in handen.
Meteen na de grens besloot ik de bergen terug in te trekken (ik word er echt naar toe gezogen, he) maar deze bergen stellen niets meer voor na de bergen van China beklommen te hebben. Hoewel, deze klim vroeg toch een grote inspanning, een steile en continue klim van ongeveer 30km (Mont Ventoux:21km) stond me te wachten. Maar zooo een mooie beloning die ik in de plaats kreeg. De mooiste rijstterrassen en hoe hoger ik ging, hoe traditioneler de mensen gekleed gingen. Ik kwam in het gebied van de bergvolkeren van Noord Vietnam. Eens in Sapa aangekomen werd duidelijk dat ik niet in toeristisch onontgonnen gebied was aangekomen. De traditioneel gekleedde dametjes werden evenwichtig afgewisseld door Westerse toeristen. Eerlijk? Een verademing voor mij, na al die maanden weinig Westerse toeristen gezien te hebben genoot ik hier meer van dan ik het ergelijk vond. Die avond zat ik plots met 7 andere toeristen aan tafel, zalig!
Diezelfde avond raakte ik aan de praat met een plaatselijke dame, en de dag erna trok ik met haar naar haar dorp via een sprookjesachtige vallei en trokken we verder naar haar bescheiden huisje midden de rijstterrassen. Ik had echt geluk haar ontmoet te hebben, samen hebben we zo veel gelachen, en ik kwam heel veel te weten over de Hmong cultuur. Haar man bereidde lunch, rijst (uiteraard) met tofu en groene kool. Ze toonde me hoe vaardig deze mensen wel zijn, alles, maar echt alles weten deze mensen zelf te maken. Kleren starten bij het planetn van hennepplanten, worden gedroogd, bast gepeld en tot fijne draden getrokken, aan elkaar geknoopt, gekookt, geweven, gekleurd met indigo (ook zelf gemaakt uit de indigoplantjes ie hier groeien) en daarna vrolijk versierd met haakwerk. Wat een werk, zeg, maar heel mooi resultaat.
Haar man was ondertussen een kruisboog aan het maken om daarna vogels uit de lucht te halen. Een onvergetelijke dag, zeker en vast.
Daarna in rechte lijn in naar Hanoi gereden, en wat hou ik van dit land. Na het afstandelijke China waar mensen je emotieloos aanstaren, word je hier van ver uit de rijstvelden enthousiast toegeroepen, honderden keren per dag, heerlijk. Op de kaart leek het een rechte weg te zijn, in werkelijkheid was geen 100m recht, niet te verwonderen als je door mooie bergen rijd. Heerlijk en goedkoop eten, vriendelijke mensen en een adembenemend landschap, het mag je niet verwonderen dat dit zalige fietsdagen waren.
Heerlijk eten, maar toch even oppassen, ze eten hier wel alles. Vooral 'Thit Cho' is iets wat ik niet te verwerken wil hebben, het is namelijk hond. Ik ben een openminded reiziger, maar hier wordt voor mij toch de grens getrokken, vooral als ik brommers zie voorbijrijden met kooien uit kippengaas , werkelijk volgepropt met honden, brrrrr.
Nu, als ik 's avonds rij worden de honden hier vaak wat agressiever, maar geloof het of niet, een 'Pas op, of ik ga u opeten' doet de wilde achtervolging meteen stoppen!
De laatste 150 km deden me langzaamaan gewend worden aan het hectische van een zuid oost Aziatische grootstad. Duizenden brommers vlammen je voorbij, samen met vrachtwagens en auto's en waterbuffels (die ik dan weer voorbijvlam). Het hoogtepunt werd bereikt eens ik de Rode Rivier overstak en zo in de stad kwam. Verdorie wat een druk gedoe, regels zijn vrij te interpreteren, rood licht is enkel een suggestie en voorrang kan enkel bekomen worden als je assertief je weg baant. Maar ergens diep van binnen genoot ik ook hier van, dit is modern Azie op zijn best!
Ik ben nu in volle verwachting van de komst van mijn vriend Daan die me vanaf Kerstavond vergezelt voor 3 weken. Echter niet om te fietsen, dus staat de fiets voor die tijd op verplichte rust. Ik zal verder fietsen van de plaats waar Daan terug naar huis keert, dus... de fiets is vandaag per trein reeds vertrokken naar Saigon (Ho Chin Minh), en ik verzeker je, ik zit met een bang hart, het grootste deel van mijn bagage en mijn dierbare fiets zijn overgelaten aan de verantwoordelijkheid van derden. Het zal een blij weerzien zijn eens we weer same zijn! Maar intussen kijk ik erg uit naar de komende drie weken!!! Zie het als een vakantie in deze reis (klinkt vreemd he)
Het werd meteen duidelijk dat ik niet teleurgesteld zou worden. Langzaamaan verdwenen de laagjes textiel van rond dit strakke lichaam. Het duurde niet lang eer de benen weer het zonlicht zagen, hoera. Ik had ook het gevoel dat ik meer daalde dan steeg. Na een middag klimmen werd ik de volgende ochtend wakker in een dikke mist midden een bamboebos. Een schaarse opklaring in de hemel verhulde in wat voor een mooie streek ik was beland.De afdaling die daarna volgde reken ik zeker en vast in de top drie van mooiste ritten. Door de dichte mist enkel afdalen, eerst door bamboebossen en mooie dorpjes, daarna door een soort regenwoud tot ik na 35km(!) de vallei van de Rode Rivier binnenreed.
Na verbaasd te zijn door de vriendelijke mensen, velen van hen in traditionele kledij, en de vele rijstterrassen reed ik in rechte lijn naar de grens van Vietnam.
Dit hele gebied ten zuiden van Kunming is duidelijk de groententuin van China. Overal werd vanalles geteeld, zo ver het oog reiken kon. En het beste is, als de ene teelt geoogst word, word meteen een nieuwe geplant of gezaaid, aangezien het hier het hele jaar door lente is.
Op iedere helling van de rode rivier staat wel een bananenplantage, leuk om daar je tentje tussen te plaatsen.
Na mijn laatste Yuans gespendeerd te hebben in Hekou was het tijd om niuewe oorde te verkennen, Vietnam, here I come! Na het equivalent van 80 euro afgehaald te hebben mocht ik me meteen miljoniar noemen, want ik had plots 2 000 000 Dong in handen.
Meteen na de grens besloot ik de bergen terug in te trekken (ik word er echt naar toe gezogen, he) maar deze bergen stellen niets meer voor na de bergen van China beklommen te hebben. Hoewel, deze klim vroeg toch een grote inspanning, een steile en continue klim van ongeveer 30km (Mont Ventoux:21km) stond me te wachten. Maar zooo een mooie beloning die ik in de plaats kreeg. De mooiste rijstterrassen en hoe hoger ik ging, hoe traditioneler de mensen gekleed gingen. Ik kwam in het gebied van de bergvolkeren van Noord Vietnam. Eens in Sapa aangekomen werd duidelijk dat ik niet in toeristisch onontgonnen gebied was aangekomen. De traditioneel gekleedde dametjes werden evenwichtig afgewisseld door Westerse toeristen. Eerlijk? Een verademing voor mij, na al die maanden weinig Westerse toeristen gezien te hebben genoot ik hier meer van dan ik het ergelijk vond. Die avond zat ik plots met 7 andere toeristen aan tafel, zalig!
Diezelfde avond raakte ik aan de praat met een plaatselijke dame, en de dag erna trok ik met haar naar haar dorp via een sprookjesachtige vallei en trokken we verder naar haar bescheiden huisje midden de rijstterrassen. Ik had echt geluk haar ontmoet te hebben, samen hebben we zo veel gelachen, en ik kwam heel veel te weten over de Hmong cultuur. Haar man bereidde lunch, rijst (uiteraard) met tofu en groene kool. Ze toonde me hoe vaardig deze mensen wel zijn, alles, maar echt alles weten deze mensen zelf te maken. Kleren starten bij het planetn van hennepplanten, worden gedroogd, bast gepeld en tot fijne draden getrokken, aan elkaar geknoopt, gekookt, geweven, gekleurd met indigo (ook zelf gemaakt uit de indigoplantjes ie hier groeien) en daarna vrolijk versierd met haakwerk. Wat een werk, zeg, maar heel mooi resultaat.
Haar man was ondertussen een kruisboog aan het maken om daarna vogels uit de lucht te halen. Een onvergetelijke dag, zeker en vast.
Daarna in rechte lijn in naar Hanoi gereden, en wat hou ik van dit land. Na het afstandelijke China waar mensen je emotieloos aanstaren, word je hier van ver uit de rijstvelden enthousiast toegeroepen, honderden keren per dag, heerlijk. Op de kaart leek het een rechte weg te zijn, in werkelijkheid was geen 100m recht, niet te verwonderen als je door mooie bergen rijd. Heerlijk en goedkoop eten, vriendelijke mensen en een adembenemend landschap, het mag je niet verwonderen dat dit zalige fietsdagen waren.
Heerlijk eten, maar toch even oppassen, ze eten hier wel alles. Vooral 'Thit Cho' is iets wat ik niet te verwerken wil hebben, het is namelijk hond. Ik ben een openminded reiziger, maar hier wordt voor mij toch de grens getrokken, vooral als ik brommers zie voorbijrijden met kooien uit kippengaas , werkelijk volgepropt met honden, brrrrr.
Nu, als ik 's avonds rij worden de honden hier vaak wat agressiever, maar geloof het of niet, een 'Pas op, of ik ga u opeten' doet de wilde achtervolging meteen stoppen!
De laatste 150 km deden me langzaamaan gewend worden aan het hectische van een zuid oost Aziatische grootstad. Duizenden brommers vlammen je voorbij, samen met vrachtwagens en auto's en waterbuffels (die ik dan weer voorbijvlam). Het hoogtepunt werd bereikt eens ik de Rode Rivier overstak en zo in de stad kwam. Verdorie wat een druk gedoe, regels zijn vrij te interpreteren, rood licht is enkel een suggestie en voorrang kan enkel bekomen worden als je assertief je weg baant. Maar ergens diep van binnen genoot ik ook hier van, dit is modern Azie op zijn best!
Ik ben nu in volle verwachting van de komst van mijn vriend Daan die me vanaf Kerstavond vergezelt voor 3 weken. Echter niet om te fietsen, dus staat de fiets voor die tijd op verplichte rust. Ik zal verder fietsen van de plaats waar Daan terug naar huis keert, dus... de fiets is vandaag per trein reeds vertrokken naar Saigon (Ho Chin Minh), en ik verzeker je, ik zit met een bang hart, het grootste deel van mijn bagage en mijn dierbare fiets zijn overgelaten aan de verantwoordelijkheid van derden. Het zal een blij weerzien zijn eens we weer same zijn! Maar intussen kijk ik erg uit naar de komende drie weken!!! Zie het als een vakantie in deze reis (klinkt vreemd he)
RSS Feed