Eigenlijk 9 dagen, maar het klinkt beter als titel, nietwaar?
Mijn eerste dagen in deze miljoenenstad heb ik gespendeerd aan mijn tweede visa verlenging in China en eten. Plots wou men in het PSB office een bewijs hebben van hoeveel geld ik op mijn rekening heb, met een minimum van 20000 yuan. Iets wat me een dag gekost heeft om met mijn bank de nodige papieren gemaild te krijgen, mede door de 7u tijdsverschil. De volgende dag hebben de beambten zelfs niet gekeken naar dit papier. Een eenvoudige "come back next week" zette me op verplichte rust voor een week.
De volgende dagen heb ik me de geneugten van de grote stad laten welvaren. Op iedere hoek van de straat en daartussen nog een heleboel, word je verleidt door de heerlijkste gerechten uit de Shichuan keuken, bekend om zijn grote varieteit en erg pikante eten. Ook een kookcursus boeide me zo erg dat ik besloot zelf het mes in handen te nemen, wat 2 gerechten met onuitspreekbare namen voortbracht.
Ondanks zijn snelgroeiende afmetingen vind je in Chengdu nog vele authentieke gewoontes uit het oude China van voor deze grote bouwgekte begon. Als je de kleinere steegjes inwandelt vind je gezellige marktjes waar ze lekkere snacks maken, padden en schildpadden verkopen naast onbekende groenten.
Verschillende boeddhistische tempels bezocht die de stad rijk is, mooi gerestaureerd en heel authentieke plaatsen waar mensen Boeddha eren, steeds in een oase van rust. In een van die tempels was ik het hele gebeuren aan het waarnemen toen een oudere vrouw mnaar me toe kwam en me bijna verplichtte deel te nemen aan de lunch in de tempel. Ik probeerde te zeggen dat ik geen honger had, aangzeien ik reeds 2x gegeten had, nà het onbijt, ondanks het pas 11.30U was, maar dat baatte niet. Voor ik het wist stond ik aan te schuiven in een rij Chinezen die 2 koppen kleiner waren en 2x zo oud, aan de nonnenlunch, iets wat blijkbaar dagelijks gebeurd in de tempel.
Mijn favoriete plek in heel de stad was waarschijnlijk People's Park. Een boeiende plaats waar je het echte Chinese leven kunt beleven. Grote groepen mensen die dansen in het park, vaak op Chinese popdeuntjes en mooi synchroon. Ik kon er blijven naar kijken. Oude mannen met veel te grote ronde brillen die hun dag daar spenderen met Mahjong te spelen, een soort dominospel. Vele toneelstukjes die er opgevoerd worden. Mensen die hun iren professioneel laten schoonmaken terwijl ze de krant lezen. Zoek je eerder rust, dan vind je die in de Zen bonsaituin, waar je vergeet in een grote stad te zijn. Allemaal heel boeiend om zien.
Als Chengdu je al bekend in de oren mag klinken, dan is dat waarschijnlijk omdat je dat associeerd met Panda's. Jawel, de streek staat vol met vele soorten bamboe en laat dat nu net het hoofdmaal zijn van deze vriendelijke beer. Even uit het centrum heb je een groot onderzoekscentrum waar het voortbestaan van deze dieren wordt gegarandeerd, aangezien deze niet bepaald bekend staan om hun ontembare paargedrag. Ik heb dit in 2008 bezocht, dus besloot dit over te slaan deze keer. Genoeg te zien rond Chengdu, waaronder vele UNESCO sites. Ik besloot naar de Giant Boeddha te gaan in Leshan, 2u buiten de stad. Een enorm hoofd bij het boven komen van de site geeft je meteen een goed idee van deze 71m grote reus. Bij het naderen kijk je naar beneden en merk je dat dit een knap staaltje vakmanschap is, wetende dat dit beeld 1300 jaar geleden gebouwd is. Bij het afdalen werd dat gevoel van nederigheid alleen maar groter en beneden voelde je je amper nog een lilliputter, iets wat me niet vaak voorvalt.
Verder gingen de dagen snel voorbij en het voelde goed. Ik zag eindelijk weer Westerse mensen, kon eindelijk weer leuke gesprekken voeren, ging vaak samen eten, dingen bezoeken, en ging eindelijk nog eens uit met mensen van de hostel. Dre Chinese toeristen in de hostel konden vaak een beetje Engels, waardoor mijn prangende vragen eindelijk beantwoordt werden en samen gaan eten zorgde ervoor dat ik dit keer wist wat ik binnenspeelde.
Bij het ophalen van mijn visa, bleek het minder goed nieuws. Ik moest een week wachten, maar blijkbaar liep mijn nieuwe visum sinds de dag dat ik het aanvroeg, wat mij 7 dagen minder geeft.. Vrij gefrustreerd, en dat zulkken ze geweten hebben daar, ging ik de gemoederen bedaren in People'sPark en dacht na hoe ik in godsnaam de rest van mijn tijd zou besteden, wetende dat ik nu de 15de december het land moet buiten zijn.
Nu, de keuze die ik gemaakt heb, is niet echt de beste, gezien mijn beperkte tijd. Toch besloot ik terug de bergen in te gaan terug het Tibetaanse land in, want ik had prachtige verhalen gehoord. Hiervoor moest ik drastische beslissingen nemen, namelijk ik moest terug zeuren. De fiets de bus in met bestemming Kangding, aan de voet van de grote bergen. By the time of writting bevind ik me terug midden de Tibetanen, in een erg authentieke plaats, boven de 4000m. Ik bespaar je de rest van het verhaal voor de volgende keer, maar de rit hiernaartoe was onbeschrijfelijk. Ik hoef je niet te vertellen zeker, dat het hier superkoud is?
Morgen vertrek ik met 2 Duitsers terug het ruwe land in, met erg slechte weg en cols die je lang niet ziet in de Tour de France, pffff!
BTW geen fotos want het intrnet is supertraag. Maar het feit dat hier internet is, gezien mijn locatie op de wereldbol, is op zich al heel opmerkelijk. Daar schrik ik nog steeds van.
Mijn eerste dagen in deze miljoenenstad heb ik gespendeerd aan mijn tweede visa verlenging in China en eten. Plots wou men in het PSB office een bewijs hebben van hoeveel geld ik op mijn rekening heb, met een minimum van 20000 yuan. Iets wat me een dag gekost heeft om met mijn bank de nodige papieren gemaild te krijgen, mede door de 7u tijdsverschil. De volgende dag hebben de beambten zelfs niet gekeken naar dit papier. Een eenvoudige "come back next week" zette me op verplichte rust voor een week.
De volgende dagen heb ik me de geneugten van de grote stad laten welvaren. Op iedere hoek van de straat en daartussen nog een heleboel, word je verleidt door de heerlijkste gerechten uit de Shichuan keuken, bekend om zijn grote varieteit en erg pikante eten. Ook een kookcursus boeide me zo erg dat ik besloot zelf het mes in handen te nemen, wat 2 gerechten met onuitspreekbare namen voortbracht.
Ondanks zijn snelgroeiende afmetingen vind je in Chengdu nog vele authentieke gewoontes uit het oude China van voor deze grote bouwgekte begon. Als je de kleinere steegjes inwandelt vind je gezellige marktjes waar ze lekkere snacks maken, padden en schildpadden verkopen naast onbekende groenten.
Verschillende boeddhistische tempels bezocht die de stad rijk is, mooi gerestaureerd en heel authentieke plaatsen waar mensen Boeddha eren, steeds in een oase van rust. In een van die tempels was ik het hele gebeuren aan het waarnemen toen een oudere vrouw mnaar me toe kwam en me bijna verplichtte deel te nemen aan de lunch in de tempel. Ik probeerde te zeggen dat ik geen honger had, aangzeien ik reeds 2x gegeten had, nà het onbijt, ondanks het pas 11.30U was, maar dat baatte niet. Voor ik het wist stond ik aan te schuiven in een rij Chinezen die 2 koppen kleiner waren en 2x zo oud, aan de nonnenlunch, iets wat blijkbaar dagelijks gebeurd in de tempel.
Mijn favoriete plek in heel de stad was waarschijnlijk People's Park. Een boeiende plaats waar je het echte Chinese leven kunt beleven. Grote groepen mensen die dansen in het park, vaak op Chinese popdeuntjes en mooi synchroon. Ik kon er blijven naar kijken. Oude mannen met veel te grote ronde brillen die hun dag daar spenderen met Mahjong te spelen, een soort dominospel. Vele toneelstukjes die er opgevoerd worden. Mensen die hun iren professioneel laten schoonmaken terwijl ze de krant lezen. Zoek je eerder rust, dan vind je die in de Zen bonsaituin, waar je vergeet in een grote stad te zijn. Allemaal heel boeiend om zien.
Als Chengdu je al bekend in de oren mag klinken, dan is dat waarschijnlijk omdat je dat associeerd met Panda's. Jawel, de streek staat vol met vele soorten bamboe en laat dat nu net het hoofdmaal zijn van deze vriendelijke beer. Even uit het centrum heb je een groot onderzoekscentrum waar het voortbestaan van deze dieren wordt gegarandeerd, aangezien deze niet bepaald bekend staan om hun ontembare paargedrag. Ik heb dit in 2008 bezocht, dus besloot dit over te slaan deze keer. Genoeg te zien rond Chengdu, waaronder vele UNESCO sites. Ik besloot naar de Giant Boeddha te gaan in Leshan, 2u buiten de stad. Een enorm hoofd bij het boven komen van de site geeft je meteen een goed idee van deze 71m grote reus. Bij het naderen kijk je naar beneden en merk je dat dit een knap staaltje vakmanschap is, wetende dat dit beeld 1300 jaar geleden gebouwd is. Bij het afdalen werd dat gevoel van nederigheid alleen maar groter en beneden voelde je je amper nog een lilliputter, iets wat me niet vaak voorvalt.
Verder gingen de dagen snel voorbij en het voelde goed. Ik zag eindelijk weer Westerse mensen, kon eindelijk weer leuke gesprekken voeren, ging vaak samen eten, dingen bezoeken, en ging eindelijk nog eens uit met mensen van de hostel. Dre Chinese toeristen in de hostel konden vaak een beetje Engels, waardoor mijn prangende vragen eindelijk beantwoordt werden en samen gaan eten zorgde ervoor dat ik dit keer wist wat ik binnenspeelde.
Bij het ophalen van mijn visa, bleek het minder goed nieuws. Ik moest een week wachten, maar blijkbaar liep mijn nieuwe visum sinds de dag dat ik het aanvroeg, wat mij 7 dagen minder geeft.. Vrij gefrustreerd, en dat zulkken ze geweten hebben daar, ging ik de gemoederen bedaren in People'sPark en dacht na hoe ik in godsnaam de rest van mijn tijd zou besteden, wetende dat ik nu de 15de december het land moet buiten zijn.
Nu, de keuze die ik gemaakt heb, is niet echt de beste, gezien mijn beperkte tijd. Toch besloot ik terug de bergen in te gaan terug het Tibetaanse land in, want ik had prachtige verhalen gehoord. Hiervoor moest ik drastische beslissingen nemen, namelijk ik moest terug zeuren. De fiets de bus in met bestemming Kangding, aan de voet van de grote bergen. By the time of writting bevind ik me terug midden de Tibetanen, in een erg authentieke plaats, boven de 4000m. Ik bespaar je de rest van het verhaal voor de volgende keer, maar de rit hiernaartoe was onbeschrijfelijk. Ik hoef je niet te vertellen zeker, dat het hier superkoud is?
Morgen vertrek ik met 2 Duitsers terug het ruwe land in, met erg slechte weg en cols die je lang niet ziet in de Tour de France, pffff!
BTW geen fotos want het intrnet is supertraag. Maar het feit dat hier internet is, gezien mijn locatie op de wereldbol, is op zich al heel opmerkelijk. Daar schrik ik nog steeds van.
RSS Feed