Ik laat er geen gras over groeien dacht ik, toen ik in Tashkent aankwam en meteen holde ik naar de Pakistaanse ambassade aldaar. Wat ik daar te horen kreeg was als een donderslag bij de immer heldere hemel. Je kan namelijk geen visum krijgen voor dat land in een ander land dan je eigen! Alles werd even zwart voor de ogen. Paniek, uiterlijk verborgen gehouden voor de beambte daar brak uit, en allerlei scenarios speelden zich af in mijn verstrooide hoofd. Ging ik een vliegtuig naar Belgie nemen, of ging ik vliegen naar een ander land, stopte de reis hier, het waren de eerste dingen die in me op kwamen.
Terug in de hostel waar ik verbleef heb ik me de volgende dagen verdiept in alle mogelijkheden, en zoveel mogelijk info opgezocht op internet.
Aangezien ik niets kon doen in Tashkent ben ik naar een vrij onbekend stuk van Uzbekistan gefietst, met steeds dat probleem in het achterhoofd en hoe een degelijke oplossing vinden.
Via de Kamchikpas van 2267m kwam ik terug in het vlakke Ferghana, de meest welvarende streek van het land en bijgevolg het meest bevolkte. Eindeloze katoenvelden waar overdadig veel water werd geirrigeerd, en daardoor het rechtsreekse gevolg is van de opdroging van het Aralmeer, bepaalden het zicht. Wat hier vooral opviel is dat men hier nog helemaal niet gewoon is aan het zicht van een eenzamere fietser op een overladen fiets. Taferelen die ik eerder in India had verwacht, speelden zich hier af, nl van zodra ik stopte kwam er een stroom van mensen op me af. Zo ben ik ook ergens rond Namangan geinterviewd door een journalist en sta ik normaal gezien te pronken in een of andere plaastelijk krant naast mijn fiets en een hoop mensen.
Ik ben herhaaldelijk uitgenodigd bij mensen, kreeg hier en daar een meloen aangeboden (steeds heel vriendelijk, maar waar stop je zo een groot ding telkens, he), erg leuke streek, en met die gedachte ben ik uiteindelijk na een goede 3 weken het Uzbekistan uitgefietst, ik miste het al alvorens het te verlaten.
Maar natuurlijk staat me nu een veel groter avontuur te wachten, nl Kirgizstan, het land dat geprangd ligt tussen de machtige bergketens van Tien Shan en de beruchte Pamirs, het land van het nomadenvolk dat nog steeds leeft in de vreemde vilten ronde tenten, de yurts. Ook worden hier op het "platteland" traditioneel bruiden ontvoerd door hun toekomstige mannen, wordt er gejaagd met arenden of wordt er zelfs op feestdagen een soort hochey te paard gespeeld met een karkas van een schaap. Je merkt het, ik begin nu wel echt ver van thuis te zijn, and I still love it!!
Ik was nog geen 10km dit boeiende land binnen gereden en mijn eerste (jawel!) platte band was een feit. Nochtans zijn de banen verrassend goed, zeker in vergelijking met Uzbekistan. Ik vervolgde de weg en zag meteen dat dit een fysieke uitdaging ging worden toen ik de bergen snel op me af zag komen. Kamperen is hier een echte droom, op de meest idyllische plakken kan je hier overnachten, en ik weet ze hier wel uit te kiezen. En hier komen de mensen niet uit het nergens telkens je tent opstaat, in tegenstelling met het vorige land.
De volgende dag zag ik plots 3 Franse collega fietsers en hebben 2 dagen samen gefietst. Verrassend hoeveel fietsers hier zijn, zo kwam ik nog 2 Polen tegen, een Nederlander en een Frans koppel. Steeds leuke ontmoetingen. Maar dan begon het echte werk voor de beentjes, enkele passen van boven de 2000m moesten me voorbereiden op de 2 passen van boven de 3000m. Maar wat je ervoor in de plaats krijgt is het zo erg waard, wat een mooi landschap. Ik dacht, hier zijn geen woorden voor en niemand kan dit met woorden uitdrukken, ik film dit. Maar ik heb net moeten vaststellen dat mijn beperkte informatica kennis het niet toelaat om deze op de blog te zetten, superjammer, want hda jullie graag meegenomen door de streek met eindeloze steppes, besneeuwde bergpeiken waar mensen leven in hun yurt. Je zal het moeten doen met fotos, vrees ik.
Een erg lange afdaling (nog zo een beloning na het klimmen) bracht me uiteindelijk na 9 dagen fietsen sinds Tashkent in Bishkek, de hoofdstad. Weinig interessante dingen te bezoeken, maar die 9 dagen op de fiets hebben me doen besluiten om met een bloedend hart Pakistan (en de Karakoram Hwy) en India over te doen slaan! Nu staat mijn besluit vast en ga ik over China naar Zuid Oost Azie. Ik heb gisteren op een vrij dubieuze manier mijn Chinees visa kunnen regelen hier. Kost me wel wat meer, maar als ik hotelreservaties, vliegtuigboekingen, papieren van het werk, enz moet regelen met lange wachttijden en dan nog niet zeker ben dat ik het heb, denk ik dat het me zeker meer zou gekost hebben.
Morgen zet ik de fiets eventjes op verdiende rust voor enkele dagen, en trek ik de bergen in voor een paar dagen trekking met enkele mensen van de hostel, in afwachting van de visa.
Dus ja, de plannen zijn drastisch veranderd, maar ik ben zeker dat het westen van China ook heel wat te bieden heeft. Ik heb alvast enkele veelbelovende
Terug in de hostel waar ik verbleef heb ik me de volgende dagen verdiept in alle mogelijkheden, en zoveel mogelijk info opgezocht op internet.
Aangezien ik niets kon doen in Tashkent ben ik naar een vrij onbekend stuk van Uzbekistan gefietst, met steeds dat probleem in het achterhoofd en hoe een degelijke oplossing vinden.
Via de Kamchikpas van 2267m kwam ik terug in het vlakke Ferghana, de meest welvarende streek van het land en bijgevolg het meest bevolkte. Eindeloze katoenvelden waar overdadig veel water werd geirrigeerd, en daardoor het rechtsreekse gevolg is van de opdroging van het Aralmeer, bepaalden het zicht. Wat hier vooral opviel is dat men hier nog helemaal niet gewoon is aan het zicht van een eenzamere fietser op een overladen fiets. Taferelen die ik eerder in India had verwacht, speelden zich hier af, nl van zodra ik stopte kwam er een stroom van mensen op me af. Zo ben ik ook ergens rond Namangan geinterviewd door een journalist en sta ik normaal gezien te pronken in een of andere plaastelijk krant naast mijn fiets en een hoop mensen.
Ik ben herhaaldelijk uitgenodigd bij mensen, kreeg hier en daar een meloen aangeboden (steeds heel vriendelijk, maar waar stop je zo een groot ding telkens, he), erg leuke streek, en met die gedachte ben ik uiteindelijk na een goede 3 weken het Uzbekistan uitgefietst, ik miste het al alvorens het te verlaten.
Maar natuurlijk staat me nu een veel groter avontuur te wachten, nl Kirgizstan, het land dat geprangd ligt tussen de machtige bergketens van Tien Shan en de beruchte Pamirs, het land van het nomadenvolk dat nog steeds leeft in de vreemde vilten ronde tenten, de yurts. Ook worden hier op het "platteland" traditioneel bruiden ontvoerd door hun toekomstige mannen, wordt er gejaagd met arenden of wordt er zelfs op feestdagen een soort hochey te paard gespeeld met een karkas van een schaap. Je merkt het, ik begin nu wel echt ver van thuis te zijn, and I still love it!!
Ik was nog geen 10km dit boeiende land binnen gereden en mijn eerste (jawel!) platte band was een feit. Nochtans zijn de banen verrassend goed, zeker in vergelijking met Uzbekistan. Ik vervolgde de weg en zag meteen dat dit een fysieke uitdaging ging worden toen ik de bergen snel op me af zag komen. Kamperen is hier een echte droom, op de meest idyllische plakken kan je hier overnachten, en ik weet ze hier wel uit te kiezen. En hier komen de mensen niet uit het nergens telkens je tent opstaat, in tegenstelling met het vorige land.
De volgende dag zag ik plots 3 Franse collega fietsers en hebben 2 dagen samen gefietst. Verrassend hoeveel fietsers hier zijn, zo kwam ik nog 2 Polen tegen, een Nederlander en een Frans koppel. Steeds leuke ontmoetingen. Maar dan begon het echte werk voor de beentjes, enkele passen van boven de 2000m moesten me voorbereiden op de 2 passen van boven de 3000m. Maar wat je ervoor in de plaats krijgt is het zo erg waard, wat een mooi landschap. Ik dacht, hier zijn geen woorden voor en niemand kan dit met woorden uitdrukken, ik film dit. Maar ik heb net moeten vaststellen dat mijn beperkte informatica kennis het niet toelaat om deze op de blog te zetten, superjammer, want hda jullie graag meegenomen door de streek met eindeloze steppes, besneeuwde bergpeiken waar mensen leven in hun yurt. Je zal het moeten doen met fotos, vrees ik.
Een erg lange afdaling (nog zo een beloning na het klimmen) bracht me uiteindelijk na 9 dagen fietsen sinds Tashkent in Bishkek, de hoofdstad. Weinig interessante dingen te bezoeken, maar die 9 dagen op de fiets hebben me doen besluiten om met een bloedend hart Pakistan (en de Karakoram Hwy) en India over te doen slaan! Nu staat mijn besluit vast en ga ik over China naar Zuid Oost Azie. Ik heb gisteren op een vrij dubieuze manier mijn Chinees visa kunnen regelen hier. Kost me wel wat meer, maar als ik hotelreservaties, vliegtuigboekingen, papieren van het werk, enz moet regelen met lange wachttijden en dan nog niet zeker ben dat ik het heb, denk ik dat het me zeker meer zou gekost hebben.
Morgen zet ik de fiets eventjes op verdiende rust voor enkele dagen, en trek ik de bergen in voor een paar dagen trekking met enkele mensen van de hostel, in afwachting van de visa.
Dus ja, de plannen zijn drastisch veranderd, maar ik ben zeker dat het westen van China ook heel wat te bieden heeft. Ik heb alvast enkele veelbelovende
RSS Feed