Het moet zowat veruit de meest gestelde vraag zijn hier. Zelfs zonder eerst Salaam te zeggen of iets in die zin. Neen, "van waar ben je?" Best wel grappig.
Na de grens overgestoken te hebben had ik meteen door dat Uzbekistan, buiten dat het buren zijn, niets gemeen hebben met elkaar. Aan de grens werd ik van alle kanten geholpen, zelfs door de douanebeambten. Nadien lag de weg helemaal open in dit immense land. Langsheen eindeloze katoenvelden reed ik rechtsreeks naar Khiva, eens een bruisend ommuurd stadje midden de woestijn, die barstte van het leven met handelskaravanen en kamelen, nu een rustige plaats met prachtige gebouwen die doen herrinerren hoe het toen moet geweest zijn. Ik ben nu namelijk op de legendarische Zijderoute beland, en zal die wellicht nog een hele tijd volgen. De oude handelsroute die Istanboel verbond met Xian in China en met zich een waaier van handelsproducten, culturen, kunst, religie en ziekten met zich meevoerde. Ik kan uit eigen ervaring zeggen dat zelfs tot op de dag vandaag deze handelsroute misschien levendiger is dan ooit. Misschien niet meer met kamelen en karren, maar de grote vrachtwagens uit allerlei landen razen me vandaag voorbij, bij zich de producten die relevant zijn voor onze maatschappij.
Khiva was de perfecte plaats om een eerste kennismaking te hebben met de rijke cultuur van dit land, de prachtige, met azuurblauwe tegeltjes bezette minaretten, medressas en moskeen. Toen Marco Polo hier ooit langs kwam en thuis zijn verhaal deed, moest de man leven met het feit dat niemand hem geloofde hoe mooi deze steden wel zijn.
Na Khiva wachtte me een grote uitdaging, misschien wel de grootste tijdens deze reis, namelijk een 500km rit door een immense, meedogenloze woestijn. Ik bereidde me goed voor en vertrok, eerst nog redelijk groen met dorpjes en katoenvelden, totdat ik de brug overstak. 100-den kms vlakke woestijn. Laat ik eerst even de reisgids Lonely Planet citeren: "Only the insane or deeply unfortunate find themselves in desert in July and August". En dan hebben ze het zelfs nog niet eens over fietsers! De dagtemperatuur is hier boven de 50°C in de zon, maar dat is nu ook precies waar ik rijd, natuurlijk. Maar aangezien de lucht erg droog is, is dit nog best te verdragen, gewoon heel veel drinken.
Die avond werd ik nog uitgenodigd door een visser en werd terug heel hartelijk ontvangen en werd de vis onmiddelijk klaargemaakt, samen met nog vele andere bordjes vol lekkers. Een vriend van hem schonk me een kommetje vodka in, voor hem iets wat meer leek op een soepkom. We klonken, ik nipte terwijl hij meer van het ad fundum-type was. Mijn verbaasde blik ontblootte zijn rij gouden tanden en verraadde zo zijn halsstarrig verborgen fierheid..
De dag nadien reed ik op de daar nog bij erg slechte weg, toen ik plots een andere gek op een fiets zag. Ik haalde hem in en sindsdien rijden we samen. Fulvio is een 48-jarige Zwitser die naar China fietst. We komen goed overeen en is leuk om gezelschap te hebben tijdens het fietsen. Vooral tijdens de trek door de woestijn leek het soms zelfs op een familale zondag namiddagtrip. We stopten aan de (vaak zeldzame) eenzame chaykhana's (theehuisjes) langs de weg en bleven daar vaak meer dan een uur zitten. Erg leuk.
Zo kwamen aan een volgende stad op dit stuk van de Zijderoute, Buchara, uitgeput, maar levend en voldaan na deze helse tocht. Ook hier terug deze magnifieke azuurblauwe gebouwen. Blijkbaar zijn we niet de enigen die deze route volgen, want eerst dacht ik dat ze fietsen verhuurden in de B&B, maar toen ik nader keek, bleken de fietsen allemaal te behoren tot fietsreizigers, allemaal met hun verhalen en reisdoelen. Al die tijd zie je amper een collega, en dan plots is dit een soort verzamelpunt, heel vreemd, maar leuk om eens ervaringen uit te delen.
De weg naar Samarkand, dé heilige der heilige steden, was eerder saai, vlak en vele katoenvelden die eigenlijk niet veel interessanter zijn dan kijken naar een tarweveld. Maar 290km verder was het dan zover, de ooit belangrijkste stad op de Zijderoute, Samarkand, door vele dichters en schrijvers de hemel ingeprezen, ooit het centrum van het immense rijk van Amir Temur, nu een prachtig gerestaureerde stad met misschien wel de mooiste gebouwen die ik ooit gezien heb, samen met Angkor Wat misschien. Ik ben normaal niet echt een fan van oude gebouwen, maar deze laten niemand koud, dat  verzeker ik je.
Een leuk detail in Uzbekistan is het geld. Je hebt er de officiele wisselkoers die ongeveer 1900som is voor 1 dollar. Maar dan heb je nog eens de algemeen aanvaarde zwarte markt wisselkoers, die je 2800som oplevert per dollar, een enorm verschil, nietwaar. In ieder hotel of in een bazaar zijn de Uzbeken maar wat happig om je dollars te wisselen aan de zwarte markt koers.
Nog iets leuk over het geld is, dat het grootste biljet 1000som is. Als je weet dat 1 dollar 2800 som is, en ik 100 dollar wisselde, dan hebben de wiskundigen reeds berekend dat dit een enorm pakket van 280 biljetten opleverd! Heel leuk om zoveel geld in je handen te hebben!
Uzbekistan is echt een aanrader voor cultuurliefhebbers, maar verder oost beginnen de uitlopers van de Himalayas, dus qua natuur heeft het land ook wat te bieden. En woestijn natuurlijk!
Foto's kan ik nu niet uploaden, dat hoop ik te doen in Tashkent, de hoofdstad waar ik weer wat v

En de titel mag je letterlijk en figuurlijk nemen, denk ik.
Na een vlekkeloze nacht op de boot van Baku naar Turkmenbashi kwam het land in zicht dat me meteen erna enkele dagen  frustraties zou bezorgen. Ik was al een dag kwijt van mijn 5 dagen transitvisa, maar de authoriteiten van het land zorgden ervoor dat ik nog een extra halve dag zou verliezen door allerlei controles uit te voeren bij aankomst. Na een slopende douanecontrole waarbij alle bagage moest worden doorzocht en nog een extra tax voor wie-weet-waarvoor, kon ik eindelijk Turkmenbashi binnenrijden. Een familie hielp me op de trein naar Ashgabat, de hoofdstad zowat 600km verder. Ik heb geen intentie om te fietsen in dit land aangezien mijn visa dit niet toelaat om in 3,5 dagen dit reusachtig land te doorkruisen per fiets. Eénmaal op de trein begonnen de problemen. De verantwoordelijke van de wagon begon meteen problemen te maken van mijn fiets. Wetende dat een ticket slechts 3 dollar kost, en hij vroeg 70 dollar voor mijn fiets, dan weet je dat dit helemaal van de pot gerukt is. De discussie begon, de trein vertrok en dacht dat ik op mijn gemak zou zijn. Een 10km verder stopte de trein terug, waar de conducteur een zalig misbruik maakte om terug te proberen, nu voor 50 dollar. Dit weigerder ik uiteraard, waarna ik van de trein werd gezet. Mijn fiets was net  op de begane grond, toen de trein langzaam weer aanzette, mijn bagage nog steeds op de trein. Ik ben nog 3x op de terin op en af gesprongen zodat alles mooi verspreid over 100m lag. Met een welgemeende middelvinger naar de corrupte conducteur zag ik de trein in de verte verdwijnen, mij in de woestijn langs de Kapsiche kust achterlatend.
Ik reed naar de weg en begon te liften, een jong koppeltje pikte me op en bracht me naar Balkanabat, 160km. De jongeman hielp me op de trein en zorgde er ook voor dat mijn fiets in de postwagon kon meegaan. Het grappige is dat deze trein dezelfde was waar ik was uitgegooid! Ik sliep wel in een andere wagon.
Eenmaal in de hoofdstad aangekomen wachtte me een andere verrassing. De eerste president na de onafhankelijkheid van het land in 1992 had het nogal hoog in zijn bol, en gaf opdracht om alle gebouwen in het centrum neer te leggen, en vol te bouwen met immense marmeren en gouden paleizen. Nooit zoveel marmer en goud bijeen gezien. Overal het geluiid van kabbelend water die voortgebracht werd door de 100-den fonteinen. Er stond hier ook een gouden standbeeld van dit zonnekind die meedraaide met de zon gedurende de dag.
Ik wou enkele dingen bezoeken, zoals de hoofdstraat en een bazaar, maar steeds werd ik tegengehouden door de mannetjes die je de wet doen navolgen. Dit gebeurde zowat 6 keer die ochtend en middag en dat begon me aardig op de zenuwen te werken. Steeds een kwartier wachten, een vreemde glimlach op hun gezicht en ik mocht weer door, tot de volgende versperring natuurlijk.
Na een dagje rond gereden te hebben en genoeg marmer gezien te hebben, deden 2 mannen me stoppen en vroegen of ze me konden helpen. Ik zei dat ik naar het station ging om naar Darvaza te gaan. Ze stelden voor om mij naar daar te voeren en spraken een prijs af van 10dollar, wat me een goede prijs leek. De fiets geraakte wonderwel op de achterbank, mits het voorwiel eruit te halen. Een van de kerels plooide zich tussen de fiets om erbij te geraken en al snel waren we uit het centrumvan

Ik heb zonet twee fantastistiche landen achter de rug. Maar 1 probleem, ik heb de hele tijd mijn ingangsdatum voor Turkmenistan in het achterhoofd moeten houden, aangezien ik maar een 5 dagen transitvisum heb, en deze is vast en kan niet veranderd worden, daarom, en jullie konden het waarschijnlijk al afleiden uit de titel, ik heb valsgespeeld!! Ja, met beschaamde wangen moet ik toegeven dat ik eens gelifd heb in Georgie, en een minibus genomen in Azerbeidjan, om toch maar op tijd te komen in Baku, en nog is het al een dag te laat vandaag, maar daar valt wel een mouw aan te passen hoop ik.
Dit gaf me wel de kans om nog vlug een prachtig natuurpark in de machtige Kaukasus mee te pikken.
Vanaf nu stap ik het grote onbekende in, namelijk Centraal Azie, en weet bijgevolg niet wat me te wachten staat, en hoe ver internet daar al staat.
Ik beloof jullie een uitgebreid verslag over Georgie en Azerbeidjan de volgende keer ik over het wereldwijde web beschik, maar nu moet ik naar de haven om uit te zoeken of er uberhaupt wel een boot vertrekt vandaag.
Ik heb alvast foto's geupload en de map aangepast.